LOVE FALL :: #13 [ส่วนที่ถูกตัด]

LOVE FALL

Chapter 13

            “ช..ชี...อือ...” เสียงหวานครางอ่อนระโหย โดนจูบแบบนี้เข้าไปก็ไม่รู้จะหาสติที่ไหนมาพยุงร่างตัวเอง เขาทุบไหล่กว้างในช่วงจังหวะที่หายใจไม่ทัน ชีวอนก็ผละออกมา หอบอากาศกันทั้งคู่

            “เมื่อกี๊โทษฐานที่นายไม่ไว้ใจฉัน”

            ฮยอกแจตาเบลอ ต้องกอดคอหนาเพื่อพยุงร่างตนเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงทรุดลงไปกับพื้นด้วยจูบเรียกวิญญาณนั้นแล้ว

            “และนี่...โทษฐานที่คุยกับผู้ชายคนอื่นในยามวิกาล”

            “เดี๋ยวสิ...”

            ชายหนุ่มไม่ฟังคำค้านใดใด เขารวบเอวเล็ก กดจุมพิตตามอำเภอใจมากกว่าเดิม ทั้งจูบทั้งย้ำแสดงความเป็นเจ้าของ ฮยอกแจมือสั่น สติหลุดลอยไปหมดเมื่อลิ้นสากกำลังไล้เล็มเรียวปากนุ่ม กระตุ้นและหยอกเย้าให้เขาเปิดรับความหวานล้ำที่ชีวอนส่งมา

            “อืม...อ๊ะ”

            คนตัวโตช่างร้ายกาจ ไม่ยอมให้เวลาแม้แต่พักหายใจเมื่อได้ทีก็ยิ่งตอกย้ำด้วยรสจูบลึกล้ำ ราวจะบอกทางอ้อมว่าทั้งจิตใจและวิญญาณของฮยอกแจเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

            “อื้อ...ชีวอน...ไม่ได้นะ” เสียงร้องห้ามสั่นพร่าดังขึ้นในวินาทีที่มือหนาไล่ต่ำและสอดเข้าไปหาเนื้อแท้ในชุดนอน

            “คนผิดไม่มีสิทธิ์ค้าน”

            “แต่ว่า... ชีวอน...อ๊า” ดวงหน้าหวานขึ้นสีเมื่อนิ้วยาวเจอเข้ากับเป้าหมาย ชายหนุ่มยิ้มร้าย สะกิดเบาๆ อีกครั้ง ร่างน้อยก็ผวาเฮือก พยายามฉุดมือใหญ่เอาไว้

            “ไม่...ได้... นายไม่ได้มาคน...เดียวนะ... อืม...” ตอนนี้ร่างกายและจิตใจกำลังต่อสู้กันอย่างรุนแรง ฮยอกแจพยายามดึงสติมาคัดค้านไม่ให้คนตัวสูงทำอะไรเลยเถิด แต่มือสองข้างก็มีฤทธิ์เดชร้ายกาจเกินไป แตะผ่านไปตรงไหนก็สร้างความร้อนรุ่มให้เกิดขึ้นได้ทุกที่

            “ฉันเพิ่งมาถึงเอง แล้วคิบอมก็ไม่ได้รออย่างหนาวๆ อยู่ข้างนอกด้วย”

            “แต่...อ๊า...ไม่นะ” ร่างเล็กกระตุกเบาๆ ด้วยสองมือขยี้เม็ดยอดสีหวานใต้เสื้อจนมันสู้มือ ฮยอกแจพยายามปัดป้องและถอยตัวเองออกห่าง แต่ชีวอนก็ยังตามติด ไม่ลดละทั้งปากและมือ ทำเอาความคิดห้ามปรามเริ่มจะหดหาย

            กระทั่งขาเรียวถึงขอบเตียง เขาก็หงายหลังลงไปอย่างง่ายดายเมื่อชีวอนเอนร่างพิงลงมา ฮยอกแจส่ายหน้า คัดค้านทั้งที่ยังครางเครือกับรสจูบติดพันว่าไม่ได้... ม...ไม่...ได้

            “คราวที่แล้วนายทั้งหอมทั้งหวานไปทั้งตัว แต่กลับหนีฉันไปก่อน คราวนี้ฉันมาตามเอาคืน”

            “อ...อย่า”

            เสียงร้องขาดห้วงบ่งบอกแทนเจ้าตัวได้อย่างดีว่าในขณะนี้ฮยอกแจไม่มีแรงจะคิดอะไรอีกแล้ว ทันทีที่ฝ่ามือหนาประสานกับมือเขาและรั้งแขนเรียวไว้ด้านบน พร้อมกับปากได้รูปที่ขยันรังแกเขาเหลือเกินประทับลงมา ฮยอกแจก็รู้ว่าตัวเองได้พ่ายแพ้อีกฝ่ายไปแล้ว

            ชีวอนครางในลำคอเมื่อรับรู้ได้ถึงอาการยอมจำนนและโอนอ่อนของคนใต้ร่าง เขาละจากมือเรียวมาลูบไล้ผิวเนื้อขาวอุ่น แตะผ่านทุกส่วนของร่างกายเล็กทุกตารางนิ้วเพื่อประทับตราความเป็นเจ้าของ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื้อนิ่มอวบอิ่มตรงยอดอก ปัดมือผ่านครั้งใด ร่างน้อยก็สะท้านเยือก ส่งเสียงอืออาเสียทุกครั้ง

            “ฉันยังจำครั้งแรกของเราได้ดี นายคือความสุขที่ทำให้ฉันไม่รู้จักอิ่ม”

            ดวงหน้าหวานแดงก่ำอยู่ใต้อกกว้าง ฮยอกแจเบือนหนี ไม่อยากรับฟังคำพูดส่อแวว แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ร่างเขาที่ก่ายเกยกับชีวอนก็แทบจะเปล่าเปลือยอยู่แล้ว

            “ครั้งนั้นนายมีความสุขใช่มั้ย...” ชายหนุ่มเอ่ยถามพลางลดกายลงมาสบตากับคนตัวเล็ก มือใหญ่เชยคางมนเอาไว้ไม่ให้ฮยอกแจหันหนีไปไหน

            “ฮื้อ... จะถามทำไม”

            “ฉันอยากรู้ว่าฉันทำให้ฮยอกแจมีความสุขรึเปล่า”

            ตาสองคู่สบกันในระยะประชิด ฮยอกแจหลุบตาต่ำ ใกล้ชิดขนาดนี้เขาจะโกหกอะไรได้ เขาพยักหน้าแทนคำตอบ คนตัวโตก็ยิ้มสมใจ

            “ถ้าวันนั้นนายมีความสุขแล้ว วันนี้ฉันจะทำให้นายสำลักความสุขไปเลย”

            ฮยอกแจตาเบิกโต เขาไม่ได้เข้าใจประโยคนั้นผิดไปใช่ไหม

            ปากได้รูปแย้มอย่างพึงใจ ทว่าในสายตาฮยอกแจมันคือรอยยิ้มสมใจที่ทำให้เขาเขินอายหนักขึ้นไปอีก เจ้าตัวพยายามจะผุดลุก ดึงชายเสื้อลงมาปิดอกขาวที่เปิดเผยต่อสายตาชีวอน แต่เพียงครู่เดียวก็ถูกกดลงไปใต้ร่างอีกครั้ง และคราวนี้ชีวอนก็เริ่มบทรักหวานล้ำที่เจ้าตัวบอกไว้ว่าเขาจะต้องสำลักมัน...

            ร่างขาวเปลือยเปล่าภายในชั่วพริบตาที่ชีวอนไล้มือไปทั่ว ฮยอกแจสั่นสะท้าน ขยับเข้าชิดกายหนาเพื่อปกปิดตนเอง แต่ชีวอนกลับทำตรงกันข้ามด้วยการถอดเสื้อผ้าตนลงไปกองอีกฝั่งเตียงโดยไม่สนใจว่ามันจะยับย่น

            “ฉันอยากรักนายทุกวัน ทุกคืน...ตั้งแต่วันนั้นที่ปูซาน ฉันก็ฝันถึงเวลานี้มาตลอด”

            “ลามก” คนตัวเล็กอุบอิบว่า

            “ใช่... แต่ฉันอยากลามกกับฮยอกแจคนเดียวเท่านั้น”

            พอโดนสวนกลับมาด้วยข้อความเข้าเนื้อ ฮยอกแจก็ละสายตาไม่ยอมสบ เขาหายใจคล่องได้เพียงไม่กี่วินาที จากนั้นก็โดนพิษรักจู่โจมจนไม่ทันตั้งตัว

            สองมือสองแขนที่เขาเคยคิดว่าอบอุ่นบัดนี้ทำให้ร่างน้อยร้อนรุ่มแทบลุกเป็นไฟ ชีวอนปรนเปรอความสุขให้จนเขาแทบสำลักจริงดังว่า ยิ่งยามมือใหญ่รุกราน ฟอนเฟ้นเนื้อขาวนิ่มไล่เลยไปถึงส่วนอ่อนไหวที่กำลังชูชันรอรับการสัมผัส ฮยอกแจก็ยิ่งอายจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องครวญใต้ร่างสูง ให้ชีวอนชักนำตนไปยังจุดสิ้นสุดของความสุข

            “อ๊า...ชีวอน...ชีวอน” เสียงหวานๆ ร้องสั่นพร่า โดนมือหนารุกเร้ายิ่งยวดทั้งปากที่กำลังบดขยี้จุดสีหวาน มือข้างหนึ่งก็ส่งความสุขให้เม็ดยอด และอีกด้านยังช่วยรูดรั้งให้ฮยอกแจถึงสวรรค์ที่กำลังเรืองรองตรงปลายฟ้า

            เอวหวานส่ายร่อน ไร้แรงจะต่อกร สองมือจิกทึ้งผ้าปูเพื่อคลายความเสียวซ่านที่อีกฝ่ายกำลังทำให้เขา ร่างสูงยิ้มกร้าว กัดฟันกดความต้องการของตนเพื่อสนองให้ฮยอกแจไปถึงฝั่งฝัน

            ฮยอกแจร้องครางเครือ เขาไม่รู้ตัวเลยว่าได้แยกเรียวขากว้างเพื่อรับชีวอนมาอยู่ตรงกลาง ไม่รู้ตัวว่าบัดนี้นิ้วยาวกำลังไต่ลงไปหาช่องทางรักที่คล้ายจะรอรับการเติมเต็ม

            “อ๊ะ...ตรงนั้น” ทั้งร้องทั้งสะดุ้ง ฮยอกแจยื้อมือหนาเอาไว้ แต่ฝืนแรงไม่ไหว ได้ยินเพียงเสียงกระซิบที่บอกว่าเขาจะมีความสุข

            “ฉันกลัวเจ็บ” ตาเรียวลืมขึ้นมาสบ แววตานั้นทั้งออดอ้อนและขอร้องไปในตัวจนชีวอนใจแข็งไม่ไหว

            เขาลุกขึ้นมาจากเตียงซึ่งกำลังยับได้ที่ มองหาตัวช่วยที่พอจะมีในห้องนี้ก่อนจะยิ้มอย่างสมใจ ขายาวก้าวเร็วๆ ไปหยิบของที่ต้องการก่อนจะขยับขึ้นมาอีกครั้ง พอฮยอกแจเห็นเบบี้ออยล์ในมือหนา เขาก็นึกโทษตัวเองที่ผิวแห้งเหลือเกิน

            “มันไม่ได้เอาไว้ใช้ตรงนั้น...” เจ้าตัวพยายามร้องเตือน แม้มันจะเบากว่าเสียงกระซิบก็ตาม

            ใบหน้าหล่อเหลายักคิ้วให้ก่อนจะกางแขนกักร่างที่เขินจนตัวแดงไม่ให้หนีไปไหนได้

            “แต่มันช่วยได้ รับรองเลยว่านายจะต้องสุขสม”

            คำพูดนั้นเรียกสีเลือดฝาดขึ้นมาจนเต็มแก้ม มือเล็กทุบไหล่หนาเบาๆ แล้วก็โดนเอาคืนด้วยจูบเร่าร้อนเพื่อสานต่อในกิจกรรมที่ค้างคา

            ...

            อี ฮยอกแจคนนี้ขอสาบานเลยว่า...เขาไม่ได้คิดว่าการนำเบบี้ออยล์มาใช้ในการทำรัก มันจะทำให้เขาเสพสมในรสรักได้มากถึงเพียงนี้

            เสียงหวานร้องครางจนแหบแห้งเมื่อนิ้วยาวแทรกเข้าลึกด้วยความลื่นของน้ำมันทาผิว ผิวเนื้อเขาร้อนผ่าวราวกับมีไฟสุม ยิ่งชีวอนสอดลึกและเพิ่มจำนวนนิ้วไปพร้อมกับการกระตุกเข้าออกของมือสองข้าง สะโพกอิ่มก็ส่ายวนราวกับหาทางออกไม่เจอ

            “ชีวอน...อ๊า...ม...ไม่ อื้อ...ตรงนั้น” เสียงครวญไม่ได้ศัพท์ดังขึ้นในทุกจังหวะที่ร่างสูงนำเขาไป ชายหนุ่มอดทนใจเย็นอีกนิด รอให้ร่างน้อยพรั่งพร้อม ยิ่งพอสายตาหวานเยิ้มลืมขึ้นมองเขา ชีวอนก็ครางอยู่ในใจ

            “ฉันทนไม่ไหวแล้ว... ให้ฉันรักนายเถอะนะ”

            แทบไม่รอให้คำขอถูกตอบรับ มือใหญ่ก็แยกขาเรียวออกกว้าง ฮยอกแจหลบตา ขยับขึ้นมากอดคอหนาเอาไว้ด้วยไม่กล้ามองสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น มือใหญ่ขยับลงมารูดรั้งให้ร่างน้อยโอนอ่อน แล้วก็อาศัยช่วงจังหวะที่คนตัวเล็กมัวแต่ร้องครางขยับเข้าหาเพื่อแนบชิด

            “อื้อ...อ๊า...อ๊ะ” นิ้วเรียวบีบไหล่กว้างแน่นๆ เมื่อรู้สึกถึงความคับแน่นที่แม้จะถูกเปิดด้วยนิ้วไปแล้ว แต่มันก็เทียบกับความใหญ่โตนี้ไม่ได้เลย ชีวอนส่งเสียงปลอบขณะบดจูบปากอิ่มและรัวนิ้วกับส่วนหน้า ฮยอกแจก็สับสนด้วยความรู้สึกรุมเร้าจากหลายทิศทาง

            เอวหนาถอนออกก่อนจะขยับเข้าหาอีกครั้ง กดลึกเรื่อยๆ ในทุกจังหวะที่ถอดถอนและเติมเต็มกระทั่งฮยอกแจเปิดรับเขาทั้งหมด สองร่างประสานกันแนบแน่นและกลายเป็นฮยอกแจที่ร้องแทบเป็นสะอื้นในลำคอ

            “เจ็บไหม...” เสียงห้าวถามอย่างอาทร คนตัวเล็กก็ส่ายหน้า เขาอึดอัดไปหมดทั้งร่างแต่มากกว่านั้นคือความรู้สึกของการได้รับการเติมเต็ม การสอดประสานนี้มันส่งผลให้พอใจยิ่งกว่า

            สะโพกอิ่มเริ่มขยับก่อนเมื่อทนความอึดอัดไม่ไหว ชีวอนครางห้าว ค้ำกายเหนือร่างเล็กขณะกระซิบเสียงเครียดว่าเขากำลังจะเดินหน้าไปหาสรวงสวรรค์

            ฮยอกแจซุกหน้าเข้ากับอกหนา ไม่ตอบอะไรนอกจากกอดคนตัวโตเอาไว้ ชายหนุ่มจึงขยับทีละนิด เรียกเสียงครวญทีละหน่อยและเมื่อทุกอย่างเป็นไปตามครรลอง สองร่างก็ควบขับกันและกันอยู่บนเส้นทางแห่งเปลวไฟพิศวาส

            “ฮยอกแจ...ฮยอกแจ” เสียงเรียกดังขึ้นแทบทุกครั้งที่กายใหญ่หยัดร่างเข้าหา ความสุขถูกเติมเต็มจนจุกล้นอยู่ภายในด้วยการตอบรับถี่รัว ร่างน้อยตอบสนองไปตามที่ใจคิด เขาไม่รู้เลยว่าท่าทางแบบนั้นจะทำให้ชีวอนที่กำลังใจสั่นแทบทะลักทลายความสุขออกมา

           

            สะโพกอิ่มถูกชักนำให้ตามติดและถอนกายออกห่างก่อนจะถูกจับไว้อีกครั้งเพื่อรับแรงกระแทกอันสุขสม เสียงร่างกระทบกันดังแทรกเสียงครวญ ลื่นไหลราวกับบทเพลงแห่งรักกำลังขับร้อง

            เรียวขาขาวถูกยกขึ้นพาดบ่า ฮยอกแจก็ครางเสียงสั่น ทางรักสีหวานกำลังถูกรุกรานอย่างเร่าร้อน และเขาเองก็แทบมอดไหม้ไปกับสิ่งที่เกิดขึ้น

            “อ๊ะๆ ๆ...ตรงนั้น...อ๊า...ชีวอน” ท่อนลำแข็งแรงเบียดจุดสัมผัสอ่อนไหวจนฮยอกแจสะท้านสะเทือน สองนิ้วผละจากหลังกว้างมาจิกหมอน รอรับความสุขเต็มล้นจากชีวอนที่กำลังสาดซัดเข้าใส่ร่างเขา

            ยิ่งได้ยินคนตัวเล็กครวญคราง ชายหนุ่มก็ยิ่งได้ใจเดินหน้าต่อเกมรักอย่างดุเดือด รู้สึกถึงแรงตอดรับหนักหน่วงข้างในเขาก็รู้ว่าคนรักกำลังจะไปถึงจุดหมาย

            ชีวอนโน้มกายลงมาจูบปิดปาก กดร่างย้ำๆ เข้าหาหนักหน่วงหลายครั้งก็รู้สึกว่าคนใต้ร่างเกร็งและแอ่นหยัด ฮยอกแจปล่อยสายธารของความสุขรินรดกายตน แล้วก็ต้องเบิกตากว้างๆ เมื่อชีวอนรุกเร้าด้วยความเร็วเต็มที่เพื่อไขว่คว้าสวรรค์เช่นกัน

            “ที่รัก... ที่รัก”

            สะโพกหนาโรมรันเร่งร้อน ฮยอกแจเม้มปากแน่น กลั้นหายใจกับความเสียวซ่านที่แผ่นเข้าหาตัวแม้จะถึงฝั่งไปแล้วครั้งหนึ่ง เขารู้สึกได้ถึงกล้ามเนื้อที่เกี่ยวกอด รู้สึกได้ว่าชีวอนกำลังจะไปถึง...

            “อ๊ะ...” ดวงหน้าหวานร้อนผ่าวด้วยความอายเมื่อแขนยาวกอดเขาแนบแน่นและกระตุกอยู่เหนือร่าง ปล่อยหยาดหยดเข้ามาภายในจนเยิ้มฉ่ำ ชีวอนกระซิบเสียงแหบห้าว ทั้งขอบคุณและบอกรักจนแทบไม่เป็นประโยคด้วยความพึงพอใจ

            สองร่างยังคงกอดก่ายกันแม้เกมรักจนสิ้นสุดลงไปแล้ว ฮยอกแจนอนนิ่งไม่กล้าขยับด้วยเขินเกินกว่าจะพูดอะไรได้ ตอนนี้ทั้งตัวเขาเหนียวเหนอะ โดยเฉพาะตรงจุดนั้น...ทำเอาหน้าหวานแดงแล้วแดงอีก

กลับไปอ่านที่หน้าเดิมนะคะ 

http://writer.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=1242286&chapter=14

Snowing Tears :: 19th Drop

             

 Snowing Tears 

19th Drop

          ประตูห้องพักห้องหนึ่งปิดลงเสียงดัง แขนยาวสะบัดให้ร่างน้อยถลาไปกลางห้อง ฮยอกแจไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกเหวี่ยง ร่างเขาผวาไปที่เตียงและส่วนท้องก็ชนเข้ากับขอบเตียงอย่างจัง เขาทรุดลงกับพื้น ร้องอึกในลำคอเพราะความปวดจุกแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ

            “คุณชีวอน...อย่าทำแบบนี้เลย...” เอ่ยเสียงแผ่ว พยายามจะผ่อนคลายโทสะอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้น แต่ยิ่งพูด ดวงตาคมกล้าก็ยิ่งเข้มขึ้น

            “ทำไมล่ะ? ก็คุ้นเคยอยู่แล้วนี่ นายต้องชดใช้ให้ฉัน และฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรคุ้มค่าไปกว่าตัวของนาย!”

            “ผมจะหาเงินมาใช้คืน จะคืนให้จนครบ แต่ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลยครับ” มือเล็กคลำตรงท้องที่ปวดจุกจนลุกไม่ขึ้น ได้แค่กระถดตัวถอยไปด้านหลังจนชนกับกำแพงตรงหัวเตียง

            ร่างสูงยิ้มเยาะ แต่สายตาแข็งกร้าวจนคนมองปวดใจ ฮยอกแจไม่เคยคิดเลยว่าผลของความจริงจะทำร้ายเขาได้แบบนี้ ไม่เคยนึกเลยจริงๆ

            “จะยอมฉันดีดีหรือว่าจะให้ใช้กำลัง”

            คนตัวเล็กร้องสะอื้น แม้จะกลั้นไว้แค่ไหนแต่ก็เอาไม่อยู่ เขาส่ายหน้าไปมา ไม่อยากเลือกสักทาง ถึงเขาจะพอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้ แต่ฮยอกแจก็ไม่ต้องการในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายมีแต่ความโกรธ

            “ไม่ตอบ...งั้นฉันจะเลือกเอง”

            “คุณชีวอน!” ร้องได้คำเดียว ร่างเขาก็โดนดึงและผลักลงไปบนเตียง ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัว เม้มปากด้วยความอดสูเมื่อกางเกงขายาวถูกรูดออกไปจากร่างเป็นอย่างแรก เขาพยายามจะค้าน ใช้มือต้านแรงไว้ แต่แขนแกร่งมีกำลังมากกว่า แถมยังอยู่ในท่าที่ลงแรงได้มากกว่าเพราะทั้งตัวเขาโดนอีกฝ่ายคร่อมไว้ และตัวโตๆ ก็ปิดทางหนีเขาทุกทาง

            เสียงสะอื้นลอดออกมาอย่างอดไม่ไหวเมื่อเสื้อตัวนอกและตัวในหลุดจากร่าง ตาเรียวพยายามจะลืมตาเพื่อขอร้องชีวอนอีกสักครั้ง แต่น้ำตาทำให้เขามองอะไรไม่เห็น ได้แค่รับรู้ความเจ็บปวดจากการกระทำจาบจ้วงที่ไม่มีอะไรสามารถต้านทานได้

            “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่นิ่งๆ หรือจะตอบสนองฉันเหมือนครั้งก่อนๆ ก็ได้ ถ้านายทำตัวดี ฉันก็อาจจะใจดี” ชีวอนเอ่ยเสียงเครียด แค่นหัวเราะกับคนที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ติดกาย

            ฮยอกแจยกมือมาปิดร่าง อับอายเพราะแสงไฟสว่างจ้าของห้องนี้ เจ็บปวดกับการกระทำของชีวอนจนไม่รู้จะพูดอะไรได้ เขากลืนก้อนสะอื้นเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมา ในดวงตาคู่นั้นไม่ใช่ความลุ่มหลงหรือต้องการอย่างที่เคย

            มีแค่ความโกรธ โทสะและความต้องการเอาชนะเท่านั้น

            มือใหญ่จับคางที่เบี่ยงออกข้างให้หันกลับมา บังคับไว้ด้วยมือแข็งและก้มลงไปประทับจูบลงโทษ เบียดความต้องการที่โหดร้ายให้จนร่างน้อยสะดุ้งเฮือก เจ็บปวดเพราะสัมผัสแข็งกระด้าง เจ็บทั้งกาย...เจ็บทั้งใจ

            ฮยอกแจร้องอู้อี้ พยายามหันหนีและผลักไสใบหน้าคมออกห่าง แต่ไม่เป็นผล ชีวอนไล่ฝ่ามือไปทั่วร่าง สัมผัสความอ่อนนุ่มที่เขารู้ดีว่าหอมหวาน แต่ในครั้งนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาจะทำให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าความโลภที่อยากได้ของคนอื่นมันจะส่งผลยังไง

            “โอ๊ย...” เสียงร้องดังขึ้นเมื่ออกนุ่มถูกบีบอย่างรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนที่ตรงไหนเลย ชีวอนแตะต้องส่วนไหนก็ทิ้งรอยไว้ทั้งนั้น จ้ำแดงจากน้ำมือหนาทำให้เขาสูดปากในบางครั้ง และปากได้รูปก็ขบย้ำแบบไม่ปรานี

            ฮยอกแจกล้ำกลืนความทุกข์ เหลือบมองเพดานห้องแคบๆ ที่ใช้เป็นเพียงที่ระบายความโกรธ ต้องมาชดใช้หนี้ในสถานที่แบบนี้ ถูกลากมาต่อหน้าสายตาคนมากมายในโรงพยาบาลมันก็น่าอายมากพอแล้ว เขายังต้องทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดเพราะการกระทำแบบนี้จากชีวอน เขาคงไม่เหลือความภูมิใจอะไรให้ตัวเองอีก

            นิ้วมือหนาแตะต้องไปทุกที่อย่างพอใจ ขายาวกดทับขาเรียวเอาไว้ทุกทางจนคนใต้ร่างหนีไปไหนไม่ได้ เสียงร้องของความเจ็บปวดดังออกมาเป็นระยะเมื่อมือใหญ่กดเน้นตรงท้องที่ถูกกระแทก ฮยอกแจน้ำตาไหล ได้แต่ภาวนาขอให้มันจบลงเร็วๆ

            เสียงปลดเข็มขัดดังขึ้นทำให้เขาหลับตาลงช้าๆ ไม่อยากจะรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่มือร้อนผ่าวก็ยังตามติด ลูบไล้เรียวขาและแยกออกกว้าง ฮยอกแจสะอื้นฮัก พยายามตะแคงร่างและคู้ตัว แต่โดนกักไว้ด้วยสองแขน ขายาวแทรกเข้ามาตรงกลาง เสียดสีร่างกายกับส่วนกลางร่างจนคนตัวเล็กร้องไห้หนักข้อ พยายามจะถดกายหนีและหันข้าง

            “อยากให้ฉันใช้กำลังรึไง หันกลับมา!”  คำสั่งดังขึ้นทันทีที่ร่างเล็กคู้ตัว ฮยอกแจส่ายหน้า เขาพยายามจะขอร้อง แต่คนตัวสูงไม่ฟังสิ่งใด ชีวอนทุ่มโทสะลงมา ไม่แตะต้องส่วนกลางร่าง แต่จับจ้องเป้าหมายด้านหลังแทน

            ฮยอกแจสะดุ้งเฮือกเมื่อช่องทางสีหวานถูกรุกล้ำโดยไม่มีการเล้าโลม ความรู้สึกของเขาก้ำกึ่งระหว่างเจ็บปวดและหวาดกลัว ความเสียวซ่านน้อยนิดนั้นชีวอนได้พรากมันจากไปแล้วเมื่อสอดนิ้วเข้ามา เขาคว้าข้อมือชีวอนเอาไว้ พยายามลืมตาเพื่ออ้อนวอน อย่างน้อยก็ขอให้อ่อนโยนบ้าง

            “ฮึก...ผม...เจ็บ” ร้องอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลไม่หยุด ฮยอกแจสะอื้นเสียงดัง เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้

            “อย่าดิ้น... แล้วนายจะไม่เจ็บ”

            ร่างน้อยส่ายหน้า แค่นิ้วเดียวเข้ามาแบบไม่มีตัวช่วยก็เจ็บมากพออยู่แล้ว ความทรงจำสวยงามและหวานล้ำที่เคยประสบมาตอนนี้ไม่มีความหมายใดใด หยดน้ำตาที่อาบแก้มทำให้คนมองสะดุดไปเล็กน้อย เขามองร่างข้างใต้ด้วยแววตาอ่อนแสงลง ยิ่งเห็นท่าทางไร้ทางสู้แบบนั้น เขาก็เกิดความรู้สึกลังเล

นิ้วยาวละจากแขนเรียวมากอบกุมแกนกายเล็ก รูดรั้งเบา อีกฝ่ายก็ผวาเฮือก ฮยอกแจหอบหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แขนสองข้างที่ถูกกักไว้ถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงมาผลักดันคนตัวสูงออกห่าง ยิ่งโดนสัมผัสส่วนที่ไวต่อความรู้สึกแบบนี้ ร่างน้อยก็หลับตาปี๋ หอบหายใจกับความหวาดหวั่นผสมเสียวซ่าน

            ชีวอนขยับนิ้วรัวเร็วและอีกข้างเลื่อนเข้าจู่โจมส่วนร้อนผ่าว ฮยอกแจหอบหนัก เขาครางอือในลำคอก่อนจะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจากด้านหลังพร้อมกับด้านหน้า เอวเล็กลอยขึ้นแบบไม่รู้ตัว มือสองข้างหันไปจอกหมอน

“อึก...อือ...” หน้าหวานแดงก่ำ พยายามเก็บเสียงร้องในลำคอด้วยชีวอนสอดนิ้วเข้ามาอีกและกระตุ้นจุดเร้าของเขาถี่รัว พอเห็นแบบนั้นชีวอนก็ยิ้มเยาะ

            “ที่แท้นายก็ต้องการ แล้วยังกล้าค้านฉัน ในชีวิตนายมีเรื่องไหนที่ไม่หลอกลวงบ้างรึเปล่า!” ชีวอนตะโกนใส่หน้า พลิกคางเรียวกลับมาอีกครั้งและบดจูบ ทั้งลงโทษและระบายความต้องการ ความโกรธ ความสับสน ความผิดหวังทุกอย่างลงไปจนคนรับเองสะท้อนใจ

            แล้วช่วงที่เขาหวาดหวั่น ชีวอนก็ถอนนิ้วออกไป เอวเล็กผวาตามและต้องร้องเสียงดังเมื่อบางส่วนเข้ามาแทนที่ แขนเรียวพยายามผลักไสเอวหนาออกไป แต่ชีวอนเดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลัง เขาเดินหน้า แทรกตัวเข้าไป ฮยอกแจก็ร้องว่าเจ็บ แต่ยิ่งเห็นแบบนั้น ชีวอนก็ยิ่งพอใจที่ได้ลงโทษคนโลภ

            “คุณ...ฮึก...เจ็บ...อ๊ะ...” ฮยอกแจครางเครือ เขาหลับตาแน่น รับศึกไม่ทันทั้งจากจุมพิตร้อนผ่าวรุนแรง และด้านล่างก็ต้องเปิดรับชีวอนอย่างเสียไม่ได้ กายเขาร้องประท้วงว่าเจ็บปวด แต่ความอบอุ่นยามชีวอนอยู๋ภายในก็ทำให้ฮยอกแจส่ายหน้า

            ส่วนใหญ่โตแทรกลึก ขยับเข้าไปด้านในจนหมดร่าง ทิ้งความอึดอัดร้อนผ่าวให้เขา ฮยอกแจหอบคราง เหนื่อยกับการต่อสู้แล้วก็กรีดร้องในลำคอเมื่อชีวอนเริ่มขยับในทีแรก ร่างสูงถอดถอน สะโพกอิ่มก็แทบจะตามเขามา ชีวอนส่งเสียงเยาะ จับแขนเรียวสองข้างขึงไว้เหนือหัว บังคับด้วยสายตาและเสียงให้อีกฝ่ายต้อนรับเขา

            “อือ...คุณ...” ปากอิ่มขบเม้มจนช้ำ ยิ่งห้ามตัวเองไม่ให้อ่อนไหวเท่าไหร่ เขาก็พบว่าชีวอนยิ่งแทรกกายเข้าหา เร่งเร้าให้เขาตอบสนองมากเท่านั้น

            ไม่รู้ว่าเกมนี้จะจบลงเมื่อไหร่ ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเขาได้จากไปแล้ว แทบไม่รับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความเจ็บปวดจากหลายส่วนในร่างกายร้องประท้วงและทำให้เขามึนงง บางทีคงเจ็บจนชาและเมื่อชีวอนเรียกร้องจากร่างกายเขามากขึ้น รั้งร่างนิ่มเข้าชิดและโจนจ้วงลงในช่องทางร้อนผ่าว ฮยอกแจก็ได้แต่กลั้นเสียงร้องเอาไว้

            มันไม่ใช่ความสุข แม้จะเป็นความใคร่... แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ตาเรียวพร่าเลือน มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้ และก็ต้องร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถึงกายหนาที่แทรกเข้ามาหนักหน่วง เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายที่เคยชินสัมผัสของชีวอนทำให้อีกฝ่ายได้ใจ หยอกล้อในจุดที่รู้ว่าเขาอ่อนไหว ชีวอนถอนกายช้าๆและตอกย้ำราวกับตั้งใจให้เขารู้สึกไปด้วย แต่ไม่เลย... มันไม่ใช่ความรู้สึกดี

            ปากอิ่มกัดเอาไว้แน่น ไม่ร้องครวญออกไปให้ตัวเองขายหน้ากว่าเดิม แต่เมื่อชีวอนสั่งให้อ้าปาก สั่งให้เขาจูบตอบ ฮยอกแจก็เหมือนศักดิ์ศรีของตัวเองลอยออกไปไกลจนเกินจะคว้ากลับมา

            ชายหนุ่มเรียกร้องครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างน้อยที่บอบช้ำไปทั้งร่างกายรู้สึกเหมือนสติกำลังจะหายไปมากขึ้นทุกที เขาครวญเสียงแหบ หยดน้ำตาไหลเรื่อยลงบนเตียงไม่จบสิ้นราวจะเป็นตัวแทนความรู้สึกทุกอย่างของเขา

            กระทั่งคนตัวสูงที่อยู่ด้านบนเร่งจังหวะ สอดกายล้ำลึกและกระตุกกายภายในร่างเขา ฮยอกแจสะดุ้งวาบกับความอุ่นร้อนที่ไหลผ่านเข้ามาภายใน หอยหายใจเหน็ดเหนื่อยใต้ร่างสูงที่ทรุดทาบทับเขา ดีใจที่ทุกอย่างมันจบลงเสียที

            จบหมดแล้ว... ทั้งความรู้สึกเขา การชดใช้ และหนี้บุญคุณต่างๆ ฮยอกแจคิดว่าเขาชดใช้มาเพียงพอแล้ว และอีกสามวันเมื่อทุกอย่างได้เปิดเผยและกลับมาเข้าที่เข้าทาง เขาก็จะจากไปแบบไม่มีอะไรติดค้างอีกต่อไป

            ความคิดนั้นทำให้เขาหลับตาลง รู้สึกไม่สบายตัว เจ็บและปวดไปหมด คิดเสียว่ามันคือการชดใช้ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทนรับเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ ร่างเล็กแค่ปิดตา ให้ชีวอนเข้าใจว่าเขาหลับไปแล้วก็ได้ จะได้ไม่ต้องเจอกับคนใจร้ายอีก

            ร่างสูงถอนกายออกไปแล้วก็ขยับลุก เขาสะกิดร่างที่นอนนิ่ง เห็นตาเรียวปิดสนิทไม่หืออือก็พ่นลมผ่านจมูก ชีวอนแต่งกายอีกครั้ง มองสภาพห้องที่มันเละเทะด้วยฝีมือของเขา แต่เมื่อไล่สายตามาถึงร่องรอยแดงจ้ำตามร่างกายอย่างน่าอดสูของฮยอกแจ ความเจ็บปวดก็แล่นตัดเข้าหัวใจ

            มือหนากำแน่น บอกตัวเองให้แข็งใจเข้าไว้ อย่านึกสงสารหรือเห็นใจคนๆ นี้อีก แค่ที่ผ่านมานั่นก็ทำให้เขาก็โง่มากพอแล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีชีวอนคนโง่อีกต่อไป

            ร่างสูงตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างที่นอนขดไม่ได้สติ จับจ้องอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยเยาะๆ

            “นี่แหละคือผลของการที่นายกล้าหลอกลวงและเข้ามาปอกลอกตระกูลของฉัน”

            ชีวอนทิ้งสายตาโกรธแค้นเอาไว้และเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจอะไรอีก เขาปิดประตูเสียงดัง ทิ้งให้ร่างที่เจ็บไปทุกอณูอยู่อย่างเดียวดายภายในห้องพักค่อนข้างเก่าแห่งนั้น

กลับไปอ่านต่อที่หน้านี้นะคะ 

http://writer.dek-d.com/huanampop/story/viewlongc.php?id=977351&chapter=20