The Shadow
Chapter 10
-NC WonHyuk-
ทุกสัมผัสที่เกิดขึ้นไม่มีความรีบร้อน
ชีวอนค่อยเปลื้องความรู้สึกฮยอกแจออกมาทีละนิด
เขาตักตวงทุกอย่างให้คุ้มค่าและค่อยเป็นค่อยไปเพื่อให้อีกฝ่ายปรับตัวได้
ซึ่งบางครั้งเองก็เป็นฮยอกแจที่เรียกร้องเขามากกว่า นิ้วเรียวสอดเข้าลึกถึงกลุ่มผมหนา
ดึงเบาๆ ให้ชีวอนสัมผัสมากกว่านี้เพราะอารมณ์หวามเตลิดจนแทบทนไม่ไหว
“ชีวอน...ฮืม...”
เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้ชายหนุ่มถอนใจเบาบาง
ความสุขทอดตัวอยู่ตรงหน้าจนไม่รู้ว่าหากวันนี้ไม่คว้ามันไว้แล้ววันหน้าจะมีโอกาสอีกรึเปล่า
เขาขยับตัวลงไปนอนทาบทับ ฮยอกแจก็ซุกเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นอย่างยินดี
มือใหญ่ค่อยเล้าโลมร่างเล็กด้วยความใจเย็น
พอผละออกนิดฮยอกแจก็คว้าคอเขาไว้แน่น อากาศหนาวจากภายนอกพรั่งพรูเข้ามา
แต่ลมหายใจทั้งสองกลับร้อนขึ้นตามลำดับ
และยิ่งจุมพิตที่อ่อนหวานในตอนแรกเริ่มทวีความเร่าร้อน
ฮยอกแจก็ครางงึมในลำคอและสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วเย็นๆ เข้าเกาะกุมเนื้อแท้ด้านใน
“ฮยอกแจ...อ่า”
ชายหนุ่มซุกไซร้ลงมาตามลำคอขาวนวล
สร้างรอยแดงไว้ประปรายตามความรู้สึกที่ท่วมท้น เจ้าของร่างเล็กก็แอ่นอกเข้าหา
ยินยอมให้ชีวอนตัดตวงความสุขจากตัวเองและเรียกร้องกลับไปในบางครั้ง
“อื้อ...”
หน้าหวานแดงระเรื่อ เสื้อตัวหนาถูกปลดออก ชีวอนก็แทนที่เข้ามาไม่ยอมให้เสียเวลา
และไม่ปล่อยให้ความหนาวปะทะร่างได้นานนัก
“หอมไปหมดเลย”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตา ส่งยิ้มเจ้าชู้ให้คนมองก็ละลายไปเท่านั้น
“ทำไมต้องพูดด้วยล่ะ”
“ก็อยากชม...
ฮยอกแจน่ารัก”
เรียวปากอิ่มแย้มรอยยิ้มเขินๆ
เลยโดนภมรตัวโตโน้มตัวลงมาหาความหวานชื่นใจอีกครั้งอย่างไม่รู้เบื่อหน่าย
ชีวอนปลดเสื้อตัวเองโดยมีมือเล็กช่วยถอด ฮยอกแจยังเห็นรอยแผลที่ยังมีผ้าปิดไว้
นิ้วเรียวลูบไล้ด้วยความเป็นห่วง พอเงยหน้าสบตาแทนคำถามว่าหายดีรึยัง
ชีวอนก็ยิ้มตอบกลับมา
“ไม่ค่อยเจ็บแล้ว...
รับรองว่าคืนนี้อยู่เป็นเพื่อนคุณได้ทั้งคืน”
ร่างเล็กเบิกตาโตเพราะเข้าใจในความหมายนั้น
เขาตีไหล่กว้างหนักๆ อยากจะตีตรงแผลเหมือนกันแต่ก็กลัวชีวอนจะเจ็บ
เลยได้เห็นแววตาที่เต็มไปด้วยความความหมาย
ไม่รู้ยังไง...
สบตาชีวอนทีไรเขาจะเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก ดวงตาสีเข้มคู่นี้มีอิทธิพลต่อฮยอกแจมาเสมอ
และยิ่งมายอมรับโดยดีแบบนี้ก็ยิ่งอายมากขึ้นเท่านั้น
“ฮยอกแจมองผมหน่อยนะ...”
เขานิ่วหน้า
ไม่เข้าใจว่าจะให้มองอะไร แต่พออกกว้างนั้นทาบทับลงมาและชีวอนเริ่มบรรเลงความรักลงบนตัวเขา
ร่างเล็กก็บิดกายเย้ายวนตามการโต้ตอบของร่างกายอย่างอัตโนมัติ
สายตาหวานฉ่ำมองการกระทำของชีวอนไม่ละสายตา มีบางครั้งที่ต้องปิดตาหน้าแดงก่ำเพราะปากกับลิ้นเก่งๆ
นั้นเล่นขบย้ำไปทั่วอก
“อ๊ะ...” ดวงหน้าหวานขึ้นสี
ไม่อยากจะครางแบบนี้แต่ทำไม่ได้เลย ในตัวมันอึดอัดไปหมด
ถ้าไม่ร้องออกมาฮยอกแจคงได้ขาดใจไปก่อน คนตัวเล็กยิ่งหลุดอุทานเมื่อปากได้รูปหาความหวานมากขึ้น
เม็ดบัวสีชมพูถูกกลืนกินและเรียกร้องด้วยอารมณ์ที่โหนสูง
ฮยอกแจบีบไหล่กว้างเอาไว้เป็นหลักพักพิงยามถูกรุกเร้าโจมตีด้วยอาวุธที่มากขึ้น
“ชีวอน..ด...เดี๋ยว...”
เขายังไม่ทันได้เตรียมใจก็รู้สึกถึงมือที่ไต่ลงหากางเกงนอนเนื้อนิ่ม
ชีวอนยิ้มกว้าง ลดใบหน้าลงมาจูบซับ ปลอบประโลมเขาด้วยการกระทำว่าจะไม่รุนแรง
“ไว้ใจผมนะ...”
ฮยอกแจพยักหน้ารับแผ่วเบา
ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมดยามที่กางเกงนอนตัวนั้นผ่านพ้นสะโพกลงไป
เผยให้เห็นความเครียดขึงของตนเองที่แสดงตัวอย่างเห็นได้ชัด
และทันทีที่คนตัวสูงเริ่มการกระทำที่เรียกได้ว่าแทบจะทำให้ฮยอกแจสิ้นสติ
เสียงเรียกชื่อชีวอนก็ดังไม่ขาดสาย อืออา อ๊ะโอย
ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะทำเสียงแบบนั้นได้แต่ฮยอกแจก็ร้องครางไปแล้ว
ไม่เว้นในแต่ละนาทอีกด้วย ร่างเล็กถอยออกมาพยายามหนีมือที่รุกรานและเล้าโลมจนเขาตัวสั่น
ทั้งตัวมันร้อนไปหมดจนอยากจะหยุดทุกอย่างเอาไว้ แต่เมื่อริมฝีปากได้รูปประกบปิด
ส่งผ่านความต้องการมาให้ทางจุมพิตและมือหนารุกรานเข้าสู่ด้านในของชั้นในสีขาวสะอาด
ฮยอกแจก็สิ้นนฤทธิ์โดยสิ้นเชิง
“อะ...ฮ๊า...”
ใบหน้าหวานแหงนเชิด นิ้วมือเย็นนั้นเข้าเกาะกุมและรูดรั้ง ทำให้เขาสะท้านจนขนลุก
ร่างเล็กเม้มปากแน่น พยายามขบอารมณ์
คนตัวโตก็ยิ่งยั่วเย้าด้วยน้ำหนักที่มากกว่าเก่า รูดขึ้นลงเร็วกว่าเดิม
“ชีวอน...อือ...
ชีวอน” เสียงร้องเรียกไม่ขาดปาก เจ้าของชื่อก็ยิ่งกระทำการอย่างย่ามใจ ชายหนุ่มเก็บความต้องการของตนเองเอาไว้ก่อนและเดินหน้าให้ความสุขคนในอ้อมกอดที่กำลังดิ้นพราด
ทุรนทุรายคล้ายต้องการอะไรบางอย่างมาเติมเต็ม
ฮยอกแจตอบรับจุมพิตเร่าร้อนด้วยความรู้สึกเหมือนร่างกายกำลังจะระเบิด
นิ้วมือนั้นกำลังจะทำให้เขาละลาย และยิ่งชีวอนพรมจุมพิตไล่เรื่อย ต่ำลงไปเท่าไหร่
เสียงหวานก็ยิ่งขาดห้วง
ถึงกลับกลั้นหายใจเมื่อลิ้นสากละเลงลงบนยอดอกสองข้างสลับกับมือใหญ่ที่กำลังกอบกุมฮยอกแจน้อย
“ม...ไม่ไหว...อะ” นิ้วเรียวจิกผ้าปูเตียงแทนร่างกายอีกฝ่าย
เขาร้อนไปหมดทั้งตัว เด้งสะโพกขึ้นรับจังหวะนั้นเสียด้วยซ้ำ บางครั้งบางคราวก็ร้องสะอื้น
“ผมรู้...ไม่ต้องเก็บไว้หรอก...”
ชีวอนตอบกลับมาเสียงงึมงำเพราะขณะนี้ริมฝีปากไม่ว่างเท่าไหร่
เขาไล่จุมพิตต่ำเรื่อยลงไป ยิ่งเห็นอีกฝ่ายร้องครวญ
ทั้งหน้าทั้งตัวแดงจัดไม่แพ้กันก็ยิ่งชอบ ปากได้รูปขบเม้มตามเรียวขาอ่อนจนขึ้นสี
ยิ่งผิวขาวๆ ตัดกับรอยพวกนี้
ดูแล้วชีวอนก็ยิ่งพอใจว่าตนเองกำลังจะได้เป็นเจ้าของร่างกายนี้อย่างสมบูรณ์
“ฉ...ฉัน..อ๊า...ชีวอน...ชีวอน”
ฮยอกแจส่ายหน้าอยู่กับพื้นเตียงจนยับย่น
เขาบอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกยังไง รู้แต่ว่าทั้งร่างกายมันร้อนไปหมด
การกระทำของอีกฝ่ายทำให้เขารู้สึกระส่ำระส่าย
พอชีวอนจะผละออกก็รีบรั้งและกอดไหล่กว้างเอาไว้
ชายหนุ่มเลยได้ทีตอกย้ำและเร่งมือขึ้นเรื่อยๆ
กระทั่งฮยอกแจร้องครางเสียงระรัวติดกันบ่งบอกถึงความสุขสม
“ฮ๊า...อ๊ะ....”
สะโพกเล็กกระตุกตัวและทั้งกายบางก็เกร็งขึ้นชั่วขณะ
ชีวอนหอบหายใจอย่างลำบากเพราะตอนนี้ทั้งตัวเขาก็ร้อนไม่แพ้กันนัก
เห็นใบหน้าหวานครางพริ้มอย่างสุขสมก็โน้มตัวลงไปทาบทับอีกครั้งพลางส่งความต้องการของตนเองผ่านทางจูบร้อนแรงให้ฮยอกแจรับรู้
“อืม...อ่า...”
นิ้วเรียวสอดเข้ากับมือใหญ่ที่เกี่ยวมือเขาไปกุมไว้
ร่างเล็กรับเอาความร้อนจากตัวโตๆ นั้นอย่างเต็มใจ
เขารู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้
จึงไม่ได้ปฏิเสธเลยสักนิดเมื่อชีวอนจับให้มือเล็กช่วยปลดเสื้อผ้าท่อนล่างออกจากร่างกาย
เข็มขัดหนังสีน้ำตาลหลุดออกไปเป็นอย่างแรกและตามด้วยกางเกงยีนส์เนื้อหนา
ฮยอกแจกลั้นหายใจขณะมองร่างกายที่แข็งแรงสมบูรณ์แบบตรงหน้า เพิ่งได้สังเกตจริงๆ
ว่าตามไหล่และหลังกว้างนั้นมีรอยแผลหลายจุด แผลเป็นหลายที่บอกถึงสิ่งที่อีกฝ่ายผ่านมาจนเขาอดจะใจสั่นไม่ได้
นิ้วเรียวลูบไล้ตามรอยแผล
จุมพิตไปบ้างประปรายกระทั่งชีวอนพลิกร่างให้อีกฝ่ายขึ้นมาทาบทับและกอดเอวบางเอาไว้ขณะเริ่มเล้าโลมอีกครั้ง
ฮยอกแจเองก็ตอบสนอง จังหวะรักของทั้งคู่ค่อยๆ ปรับเข้าหากัน
เรียวขาขาวแนบอยู่กับขาแข็งแรงและรับรู้ได้ถึงความร้อนผ่าวจากสิ่งนั้น
ใบหน้าหวานแดงระเรื่อ
อยากจะขยับลงจากท่าน่าอายนี้ชีวอนกลับพลิกตัวอีกครั้งและเริ่มเดินหน้าต่อเนื่อง
“ช...ชีวอน...”
เสียงหวานครางขาดห้วง
ฮยอกแจหลับตาครางเมื่อนิ้วใหญ่กำลังสำรวจลึกลงไปกว่าที่ทำเมื่อครู่
อาการเกร็งตัวทำให้เขาต้องจุมพิตผ่อนคลาย พยายามเดินหน้าไปช้าๆ
เพื่อให้ฮยอกแจรับตัวเข้ากับตัวเขา ซึ่งร่างเล็กก็เอาแต่ก้มหน้างุด
ซ่อนความอายไว้กับอกกว้าง
“ถ้าไม่มองหน้าผม
ผมจะรู้ได้ยังไงว่าคุณมีความสุขรึเปล่า..” เสียงห้าวกระซิบถามอ่อนโยนปนด้วยความร้อนที่ปิดไม่มิด
“แต่ว่าฉัน...จะ...”
เขาพูดไม่ออก อยากจะขยับห่างออกมา
ชีวอนก็ตามติดกระทั่งสองร่างแนบชิดกันจนแทบไม่เหลือพื้นที่
มีเพียงชั้นในที่ยังเกาะสะโพกหนาปิดกั้นเอาไว้ ร่างเล็กเลยยิ่งหน้าแดงก่ำ
มือไม้เกะกะจนวางไม่ถูก
“ผมจะอ่อนโยนที่สุด
จะถนอมคุณให้มากๆ ไว้ใจผมนะ”
ฮยอกแจไม่รู้หรอกว่ามันจะเจ็บแค่ไหน
เพราะเขาไม่เคย แต่เมื่อได้ฟังน้ำเสียงที่จริงใจและดวงตาคู่นั้น
ร่างเล็กก็ยอมรับโดยดี แขนเรียวกอดตอบอีกฝ่ายเอาไว้ เงยหน้ามองและตอบรับความรักที่ชีวอนกำลังส่งมา
“อ๊....อ๊ะ”
หน้าหวานแหงนเชิด
เรียวปากอิ่มเม้มจนชีวอนต้องก้มลงไปสร้างความเพลิดเพลินให้เพื่อฮยอกแจจะได้ผ่อนคลาย
นิ้วยาวรู้สึกถึงปากทางอันร้อนผ่าว น้ำหวานสีขุ่นที่ชุ่มมือเขาถูกใช้เป็นตัวช่วยชำแรกเข้าสู่ช่องทางที่ไม่เคยมีใครล่วงล้ำ
และมันก็ทำให้ฮยอกแจครางอู้จนเขาต้องบดจุมพิตลงไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
มืออีกข้างที่ยังว่างก็ช่วยรูดรั้งให้อีกครั้ง
กระทั่งแกนกลางของร่างเล็กเริ่มมีความรู้สึก ฮยอกแจตอบรับนิ้วมือเขาในทันที
เด้งสะโพกขึ้นมาในบางครั้งและแทบจะลืมเลือนไปว่าบัดนี้นิ้วยาวกำลังสอดลึกเข้าด้านใน
“ชีวอน...ฮืม...ช...ชีวอน
อา” เสียงลมหายใจหอบกระเส่าทำให้เขาแทบจะทนรอไม่ไหว ชายหนุ่มกัดฟันแน่น
รับรู้ได้ถึงความคับแน่นและอบอุ่นของฮยอกแจ
ภายในนั้นอุ่นร้อนและตอบรับนิ้วยาวของเขาเสียด้วย
“ฮยอกแจ...ผม...อย่า...”
เสียงอุทานดังขึ้นมาไม่ห่างกันนักเมื่อคนตัวเล็กตัดสินใจหาอะไรทำ
และก็พบเป้าหมายเป็นยอดอกสีเข้มที่อยู่ตรงหน้า
ฮยอกแจสร้างความสุขให้ชีวอนบ้างก็รู้สึกได้เลยว่าส่วนกลางร่างกายที่กำลังแนบกับขาเขากระตุกเบาๆ
“ไม่ต้องทนหรอก...มีความสุขด้วยกันนะ”
ชีวอนแทบจะหมดความอดทนในนาทีนั้น
เขาครางในลำคอขณะแทรกนิ้วเข้าไปมากขึ้น จับเรียวขาขาวให้พันรอบเอวเขาไว้
ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตามแต่โดยดี
ชายหนุ่มพยายามสร้างความเคยชินให้ฮยอกแจ
แต่พออีกฝ่ายร้อนวูบวาบเพราะนิ้วเขาโดนจุดสัมผัสฮยอกแจก็รัดเอวเชามากขึ้น
มือเรียวคู่นั้นก็อยู่ไม่สุก เลื่อนลงมาปลดปรากการชิ้นสุดท้ายออกไปจากสะโพกหนา
เลยได้เห็นว่าสิ่งที่ผงาดออกมานั้นน่าหวั่นเกรงเพียงใด
ร่างสูงโน้มตัวลงไปหา
สร้างความเสียวซ่านให้อีกครั้งจนฮยอกแจแทบจะลืมไปเลยว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
กระทั่งรู้สึกถึงความใหญ่โตที่จ่ออยู่ปากทาง ดวงตาตื่นตระหนกทำให้ชีวอนต้องปลอบอีกครั้งและอีกครั้งจากนั้นถึงได้อาศัยจังหวะที่กำลังเพลิดเพลิน
รูดรั้งฮยอกแจไปด้วยและดันตัวเองเข้าไป
“ชีวอน...อ๊ะ....”
เจ้าตัวสะดุ้งขึ้น ทว่ากลับพยายามเก็บความเจ็บไว้
ฮยอกแจถอยสะโพกหนีนิดหน่อยแต่เมื่อรู้ว่าต้องเดินหน้าต่อเขาก็กอดรอบตัวหนาไว้แน่น
ชายหนุ่มเองก็พยายามรูดมือเร็วขึ้นยิ่งทำให้เจ้าตัวคราง
แยกไม่ออกว่าอันไหนเสียวซ่านอันไหนเจ็บปวดกระทั่งเขาค่อยๆ ดันตัวเข้าไปอีกครั้ง
ฮยอกแจก็หลุดเสียงสะอื้นออกมา
ไม่ใช่เพราะว่าเจ็บมากจนทนไม่ไหว...
แต่เพราะฮยอกแจรู้ว่าหลังจากเหตุการณ์นี้ผ่านพ้นไป เขาก็จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
แขนเรียวกอดรอบตัวอีกฝ่ายให้แน่นขึ้น ซึ่งชีวอนก็ตอบรับด้วยการกระทำ
เขาดันตัวเข้าไปเรื่อยๆ ได้ยินเสียงสะอื้นบางๆ
แล้วก็พยายามช่วยให้ฮยอกแจรับเขาได้มากที่สุด จากนั้นก็ถึงเวลาของความสุขที่รอคอย
สะโพกอิ่มจมลงกับที่นอนพร้อมด้วยเสียงที่ดังขึ้นไม่ขาดสายเมื่อชายหนุ่มโหมแรงเข้าออกในร่างกายขาวนวล
เสียงดังของเนื้อร้อนสลับเสียงครางฟังไพเราะจนชายหนุ่มสอดกายลึกล้ำเข้าออกไม่ขาดสาย
“อ๊ะๆ...
ตรงนั้น...นั่น...อ๊า” ฮยอกแจครางก้อง
เสียงดังไม่เป็นภาษาเมื่อสมองมันอื้ออึงไปด้วยรสสวาทที่กำลังจู่โจมเข้าหาตัว
เขาถูกรูดรั้งด้วยความเร็ว ความเสียวซ่านปะทะเข้าทุกวินาทีเพราะชีวอนกดสะโพกเข้าล้ำลึกขณะยึดเอวบางเอาไว้
มือเล็กป่ายปัด จิกลงไปบนหลังกว้างเพื่อระบายความเสียวซ่าน
บางช่วงบางจังหวะก็ได้ยินเสียงครางในลำคอหนา ชีวอนก้มลงมาบดเบียดจูบร้อนแรงเพื่อระบายความต้องการออกมาให้รับรู้
เขาก็ตอบสนองให้อย่างตรงใจเพราะตอนนี้ทั้งร่างก็ร้อนเร่าจนแทบทนไม่ไหว
“ฮยอกแจ...อา...ฮยอกแจ...”
“อืม...อ๊ะ! ส...เสียว...อ๊า”
สัมผัสจากส่วนปลายที่กระแทกกระทั้นเข้าออกเป็นจังหวะนั้นกำลังทำให้เขาจะขาดใจ
ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเมื่อเป็นคนรับแล้วความรู้สึกราวไฟแผดเผาจะร้อนแรงขนาดนี้
ฮยอกแจส่ายหน้าราวกับคนหาทางออกไม่เจอ ดวงตาหลับพริ้ม ร้องเสียงขาดห้วง
เขาอาจจะตายลงไปในนาทีใดนาทีหนึ่งนี้ ทั้งส่วนหน้าชีวอนก็ไม่ปล่อยมือ
ด้านหลังก็ถูกรุกรานด้วยความใหญ่โตที่กระแทกถึงจุดกระสัน
เรียกร้องให้ถึงกาลปลดปล่อยทุกจังหวะที่ย้ำเข้าออก
ฮยอกแจครางกระเส่า
หอบหายใจหลายครั้งเพราะเหนื่อยหอบ เขาตาลายไปหมด
พออีกฝ่ายโน้มตัวลงมาบดจูบก็ตอบรับด้วยความรู้สึกที่ไม่แพ้กันนัก
ความเจ็บปวดที่กำลังตอกย้ำเข้ามาพร้อมกับความรู้สึกทุรนทุรายยามที่ชีวอนกระดกสะโพกขึ้นสูงให้ส่วนปลายกดย้ำกับจุดนั้นภายใน
“อ...อย่า...อ๊า...”
ปากร้องห้าม ทว่าสะโพกอิ่มกลับยกขึ้นรับน้ำหนักยามอีกฝ่ายถาถาเข้าหา
ฮยอกแจห้ามตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าความร้อนนี้จะไปสิ้นสุดลงที่ไหน
มือใหญ่รั้งเอวบางให้ลุกขึ้นมานั่งบนตักเขา
ทั้งที่ฮยอกแจแทบจะไม่มีแรงเหลือ สงครามรักครั้งแรกบนเตียงนี้ช่างยาวนาน ร่างเล็กก็โอนอ่อนตามความต้องการกระทั่งรู้สึกถึงแรงกดย้ำที่ลึกกว่า
ทำให้หน้าหวานบิดเบ้ ชีวอนกระตุ้นให้เอวเล็กขยับด้วยตัวเอง จับสะโพกอิ่มขยับเป็นจังหวะเข้าหาเอวหนาที่กำลังรอรับ
ฮยอกแจก็อายเกินกว่าจะมองหน้าคมนั้นได้ เขาก้มลงไปกัดบ่ากว้าง
แล้วก็ยกสะโพกขึ้นเพื่อต่อเติมความสุขที่กำลังเพิ่มพูนไม่จบสิ้นในคืนนี้
“ฮยอกแจ...ฮยอกแจ”
เสียงเรียกชื่อนั้นทำให้ร่างเล็กยิ่งได้ใจ เกาะเกี่ยวไหล่กว้างเอาไว้ขณะต่อสู้ด้วยกำลังกายที่เหนื่อยอ่อน
ยกสะโพกขึ้นเพื่อตอบรับตัวตนของชีวอน ยิ่งทำยิ่งรู้สึกดี แต่มันเหนื่อยจริงๆ
“นาย...ฮ..ฮะ...ชีวอน...ฉัน...อื้อ...อ๊า”
เสียงร้องครางระรัวด้วยรู้สึกราวใจจะขาด
ฮยอกแจไม่ได้สนใจสิ่งใดนอกจากสร้างความสุขให้ทั้งตนเองและคนที่เขากำลังกอดอยู่
ชีวอนเร่งมือช่วยให้ร่างเล็กไปถึงความสุข พอฮยอกแจกระตุกกายกำลังจะปลดปล่อย
เขาก็ดันให้อีกฝ่ายนอนลงเบื้องล่างและรับเอาความสุขที่ล้นปรี่จากตัวเขาด้วยความเร็วที่แม้แต่จะหายใจยังแทบไม่ทัน
“อ๊...อ๊ะ...
ตรงนั้นมัน ชีวอน...ฉัน...จะไม...ไม่ไหว ชีวอน...อ๊ะ...เสียว...ชีวอน”
ฮยอกแจฝืนทนไม่ไหว
ปล่อยความร้อนพุ่งเป็นลาวาสีขาวออกมาระลอกสอง ขาเรียวถูกยกขึ้นสูงให้ชีวอนสอดกายได้ลึกล้ำมากขึ้น
ร่างเล็กก็เหนื่อยจนค้านไม่ไหว
ได้แต่ครางในลำคอรองรับจังหวะสุขสมที่ชีวอนกำลังประเคนเข้ามาให้มาขาดสาย ได้ยินเสียงครางฮึมฮัมแล้วก็อายไปหมด
เขาปลดปล่อยไปแล้วแต่พอชีวอนยังคงขยับเข้าออกในร่าง
มันก็กระตุ้นให้เสียวต่อได้อยู่ดี
ฮยอกแจหลับตาปี๋ ขยับเกร็งแบบไม่รู้ตัว
ก็ได้ยินเสียงครางจากคนตรงหน้า แล้วเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะถึงจุดฝั่งฝัน
ดวงตาคมพร่ามัวไปด้วยรสสวาทที่จู่โจม ชีวอนก็รั้งสะโพกอิ่มลอยสูงและโหนกายเข้าติดๆ
กันหลายครั้งกระทั่งถึงจุดที่ความร้อนทะลักทะลายเข้าสู่ด้านในที่ต้อนรับเขาอย่างเร่าร้อน
“น...นาย...อ๊า...”
ร่างเล็กหลับตาปี๋
หอบครางกับจังหวะสุดท้ายกระทั่งชีวอนปลดปล่อยจนหมดสิ้นและทรุดลงมาทาบทับบนตัวเขา
แขนเรียวกอดอีกฝ่ายเอาไว้ เสียงหอบหายใจดังปะปนกันจนแยกไม่ออกว่าของใครเป็นของใคร
ตาเรียวหลับพริ้มด้วยเหนื่อยหอบจากการทำศึกที่ยาวนาน
ส่วนนั้นของเขาลดขนาดลงแล้วแต่ยังอยู่ภายในกายเล็ก
รู้สึกถึงความอุ่นร้อนและชุ่มชื้นอยู่ภายในจากน้ำรักมากมาย
กลับไปอ่านต่อที่หน้าหลักนะคะ ^^
