The Shadow
Chapter 18
-เพียงเท่านี้-
-NC KyuMin-
ร่างเล็กทอดกายบนที่นอนเมื่อคนตัวโตกว่าพลิกขึ้นมาทาบทับ
ซองมินปิดตา ซ่อนความรู้สึกเอาไว้เมื่อมือใหญ่กำลังไต่เข้าด้านในตัวเสื้อ
ผิวเนื้ออุ่นสะท้านวาบจากความเย็นของมือ
และเมื่อคยูฮยอนเริ่มเล้าโลมและชักจูงให้เขาเดินเข้าสู่วังวนอันน่าลุ่มหลง
ซองมินก็ไม่ได้คัดค้านอะไรเลย
“พ...พี่คยู”
ปากอิ่มขบเม้มด้วยความเสียวซ่าน คยูฮยอนรื้อเสื้อออกจากร่างเขาแล้วก็คลุกเคล้าลงมาอย่างไม่ยอมเสียเวลา
การกระทำน่าอายทำให้ซองมินแทบขดตัว เขาจับจ้องที่ร่างหนา มองทุกการกระทำและซึมซับเอาทุกความรู้สึกจนแทบละลายเป็นขี้ผึ้งเมื่อเจอความร้อนรุ่มจากคยูฮยอน
ชายหนุ่มไม่ได้เอ่ยตอบอะไร
เขาหยัดกายขึ้นทาบทับและกดจูบหนักหน่วงราวกับโหยหามาแสนนานจนร่างเล็กแทบสำลักความสุข
ซองมินร้องฮือ
สองมือป่ายปัดบนที่นอนราวกับคนหาทางออกไม่เจอเพราะโดนดูดดึงลมหายใจยาวนาน
พอผละออกมาหอบแฮ่ก ร่างสูงก็ไล่ริมฝีปากลงต่ำ จูบซับตามผิวเนื้อขาวนวลอย่างย่ามใจไปทั่วร่าง
สติอันน้อยนิดที่กำลังพร่ามัวในสมองทำให้เขาลืมเลือนทุกสิ่ง
พึมพำไม่ได้ศัพท์และเรียกร้องจากกายเล็กที่สั่นเทาเพราะความไม่เคย
“ฮ...ฮึก...”
ซองมินอุทานเสียงสะอื้น
รสชาติความสุขที่กำลังประดังเข้าหาตัวทำให้เขากลายเป็นคนหน้าไม่อายไปแล้ว
ทั้งร่างเกือบจะเปล่าเปลือยเพราะฝีมือของคยูฮยอน แต่ทั้งที่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น
และแม้จะมีความหวาดกลัวมากเพียงใด ร่างเล็กก็ไม่ยอมถอยหลัง
มือเรียวสั่นยกขึ้นอย่างกล้ากลัวเพื่อโอบกอดคยูฮยอน
ชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในความสับสนเดินหน้าอย่างเร่งร้อนและตะกรุมตะกราม ทว่าในความคิดของซองมินแล้ว
การกระทำเหล่านั้นคล้ายเป็นการปลอบประโลม เขายินดีทำทุกอย่าง
ยอมแม้กระทั่งเสียครั้งแรกของเขาให้กับคยูฮยอน ผู้ชายใจดีที่ช่วยเขาไว้
และเป็นคนที่ซองมินรู้สึก “รัก” แบบไม่อาจห้ามใจได้
“หอม...อืม...”
ร่างสูงเอ่ยพลางตวัดลิ้นหยอกล้อกับยอดอกสีอ่อนที่กำลังต่อสู้กับปากเขา
ซองมินครางฮือ เงยหน้าร้องอู้อี้เพราะโดนบุกรุกไปทั้งตัว
เขาไม่เคยให้ใครเข้าถึงตัวขนาดนี้มาก่อน
และเมื่อมาเจอฤทธิ์พิศวาสครั้งแรกกับคยูฮยอนก็แทบทำอะไรไม่ถูก
“พี่คยู...อื้อ...ผม...ผม”
เสียงหวานร้องเร่า เจ้าของชื่อก็ยิ่งได้ใจละเลงนิ้วและปากหนักหน่วง คยูฮยอนแข็งกร้าวและดุดันไปด้วยอารมณ์
พิษรักร้อนที่กำลังดำเนินไปในตอนนี้จึงเข้มข้นและทำให้คนรับสั่นสะท้าน
“อ๊า...พี่คยู”
ซองมินไม่อาจเก็บเสียงร้องใดใดได้เลย
ทุกครั้งที่มือหนาบดขยี้และเร่งนิ้วใส่ร่างเขา
ทั้งตัวก็สั่นกึกราวกับจะไม่มีวันได้หยุดพัก
สองมือใหญ่และใบหน้าหล่อเหลาก้มลงคลุกเคล้ากับเขา ซองมินพยายามตั้งใจที่จะไม่กลัว
แต่บางครั้งคยูฮยอนก็เร่งและร้อนแรงเกินไปทำให้ร่างเล็กปากสั่น
“พี่คยู...ด...เดี๋ยวฮะ”
ชั่วขณะหนึ่งที่สติของชายหนุ่มคล้ายจะกลับมา
มือซึ่งกำลังปราการสุดท้ายจากเรือนร่างขาวจึงชะงัก
ใบหน้าหวานใสคลอคลองด้วยน้ำตาเงยขึ้นมองเขา คยูฮยอนมองเห็นความกลัวในแววตานั้น
แต่แรงผลักดันจากก้นบึ้งของหัวใจผสมกับฤทธิ์ของเหล้ามากมายทำให้เขาลืมเลือนความเป็นสุภาพบุรุษและความเย็นชาแทบทุกสิ่ง
“ฉันต้องการนาย”
เพียงคำพูดเดียว...
ซองมินก็น้ำตาไหล เขาไม่รู้ว่าควรจะหยุดตรงนี้หรือเดินหน้าต่อ รู้เพียงแต่ว่าร่างกายมันขยับไม่ได้
และเมื่อมือนั้นรูดเอาชั้นในสีขาวลงออกไปจากร่าง
ซองมินก็ขดตัวแทบกลมแล้วก็โดนดึงขึ้นมาด้วยมือใหญ่เพื่อให้ตอบรับรสจุมพิตหนักหน่วงทันทีอย่างไม่ยอมเสียเวลา
“ผ...ผม...พี่คยู...อ๊า”
หน้าหวานส่ายรัวไม่เป็นจังหวะ เขาไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกครอบครองด้วยมือและนิ้วที่เชี่ยวชาญ
คยูฮยอนไม่ได้ยินเสียงอะไรนอกจากเสียงในใจที่ร่ำร้องต้องการปลดปล่อย ความต้องการอัดแน่นสุมมานานวันถูกระบายลงกับร่างที่นอนอยู่ใต้ร่าง
ร้องครวญครางไปตามน้ำหนักมือซึ่งทิ้งรอยเอาไว้แทบจะทุกครั้ง
ซองมินเก็บแรงสะอื้นไว้ข้างใน พยายามตอบสนองทุกอย่างที่คยูฮยอนกำลังชักนำ
แต่ในบางครั้งเขาก็ไม่ทันตั้งรับ เสียงร้องผสมความเจ็บดังขึ้น ชายหนุ่มเงยหน้ามอง
ดวงตาหรี่ปรือถูกบดบังด้วยความต้องการ แล้วจากนั้นร่างสูงก็จะกดจูบ
คล้ายจูบปลอบทว่ามันกลับเพิ่มความเร่าร้อนและความต้องการให้ซองมินร้องครางได้มากขึ้น
ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อรู้สึกถึงมือที่กำลังรุกรานเข้าในตัว
ซองมินถดถอยกะทันหันเพราะเขาไม่เคยคุ้น
ความเจ็บแปลบที่แล่นเข้าหาตัวทำให้ร่างเล็กพลิกหนี ทว่าคยูฮยอนกลับตามติดทาบทับ
“พี่คยู...ซองมินเจ็บ...”
เจ้าตัวร้องออกมาด้วยเสียงปนสะอื้น นิ้วยาวสองนิ้วที่รุกรานเข้าช่องทางสีหวานล้ำกำลังดึงเข้าออก
ความฝืดเคืองและความเจ็บจากครั้งแรกผสมกันจนซองมินจิกไหล่กว้างเอาไว้แน่น
ชายหนุ่มเงยหน้ามองร่างเล็ก
ความรู้สึกอ่อนโยนแทรกซึมทำให้เขาโน้มตัวไปจุมพิต
มือข้างที่ว่างก็ช่วยรูดรั้งให้อีกฝ่ายได้มีอารมณ์ร่วมและเพลิดเพลินไปด้วยกัน
แต่พอผ่อนคลายได้เล็กน้อย นิ้วที่สามก็ตามเข้ามาทำให้ตาโตขึ้นไปอีก
“จ..เจ็บ...ฮะ” เขาร้องอยู่ข้างหู
แต่คนตัวโตมาไกลเกินจะถอนตัวกลับ คยูฮยอนหลับตา เร่งมือรูดรั้งจนร่างเล็กเอวลอย
เขารู้สึกวืดไปทั้งตัว ทั้งที่ยังเจ็บจากนิ้วที่ยังไม่ถอดถอน แต่ซองมินก็รู้สึกเหมือนร่างกายกำลังหฤหรรษ์ไปกับอะไรบางอย่างที่บอกไม่ได้
“อ๊า...พี่คยู...อ๊ะ...”
ขาเรียวหยัดบนที่นอนแล้วความสุขสมก็พร่างพรายออกมาเป็นน้ำสีขาวขุ่นและหยดลงเบื้องล่าง
คยูฮยอนมองใบหน้าแดงก่ำ ตัวขาวๆ ที่อ่อนระทวยแล้วก็กดยิ้ม ปลดเปลื้องเสื้อผ้าออกจากตัวด้วยความเร็วเพียงไม่กี่วินาที
“ถึงคราวของฉันแล้วนะ”
แทบจะไม่มีความอ่อนโยนใดใดเลย...
ซองมินร้องอุทานอีกคำรบพร้อมน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้ม ความอุ่นจากหยดสีขาวถูกแปรเปลี่ยนเป็นตัวหล่อลื่นชั้นดีที่คยูฮยอนใช้มัน
ซองมินกัดปาก พยายามเก็บกลั้นความเจ็บและไม่ร้องอะไรออกไป บอกตัวเองว่าเขาต้องการแบบนี้เองแต่แรก
เขาอยากจะช่วยให้คยูฮยอนลืมความทุกข์ใจ แม้จะต้องทนเจ็บแบบนี้
เขาก็ต้องไม่เป็นอะไร
“อ๊..อ๊ะ...อื้อ...”
มือเล็กพยายามผ่อนแรงที่สะโพกหนาดันเข้าออกในร่างกายตน
ความเจ็บเสียดทำให้ร้าวรานไปทั้งช่วงสะโพก ยิ่งคยูฮยอนโหมกระหน่ำเข้ามา
ก็ยิ่งถูกบดขยี้ด้วยความรู้สึกเจ็บร้าวจนทนแทบไม่ไหว
“ฮา...อา...” ร่างสูงหลับตา
เดินหน้าเก็บเกี่ยวความสุขจนแทบไม่ได้สนใจว่าคนด้านล่างกำลังใจจะขาด
ซองมินอุดปากกลั้นเสียงร้องไห้ เขาพยายามไม่ร้องอุทานเพราะความเจ็บ
แต่บางครั้งก็เสียวซ่านไปกับจังหวะชักนำ ร่างเล็กไม่อาจห้ามร่างกาย
เขาตอบสนองตามความต้องการของคยูฮยอน
แต่ทุกครั้งที่ทำแบบนั้นก็ต้องอุทานด้วยเจ็บปวดจนเกินบรรยาย
กายใหญ่แทรกเข้ามาถี่กระชั้น ทำให้ช่องทางอ่อนนุ่มแทบฉีกขาด
ร่างเล็กพยายามแยกขากว้างเพื่อรับอีกฝ่าย แต่ยิ่งทำก็ยิ่งเจ็บและแสบร้อนจนจะทนไม่ไหว
“พี่...คยู...ฮึก...”
เสียงหวานร้องในลำคอ
บอกตัวเองว่าทนเอาไว้ ขอให้คยูฮยอนมีความสุขก่อนจะเจ็บแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
ทว่าเมื่อจังหวะยิ่งพัดโหม ความเจ็บปวดยิ่งทบทวี ร่างเล็กไม่อาจกลั้นเสียงร้องและน้ำตา
ปลดปล่อยมันออกมาพร้อมกับที่คยูฮยอนโยกกายเข้าหาเพื่อเดินไปให้ถึงจุดสูงสุดที่กำลังรออยู่เบื้องหน้า
ปากได้รูปก้มลงมาบดจูบระรัว
ลิ้นสากควานหาความหวานอย่างเชี่ยวชาญพอกับสะโพกที่กำลังพุ่งเข้าด้านในอย่างล้ำลึกและร้อนเร่า
ซองมินร้องเสียงหอบ
หลายความรู้สึกประดังเข้าหาตัวจนไม่อาจบอกได้ว่ารู้สึกดีหรือเจ็บปวดมากกว่ากัน
เพียงแค่รับเอาน้ำหนักตัวคยูฮยอน รับเอาความเจ็บปวดที่โถมทับก็ทำให้หายใจแทบไม่ไหว
“เยี่ยม...อา...” ชายหนุ่มหลับตา
ไม่ได้สนใจใครอีกต่อไป และเมื่อใกล้จะถึงเส้นชัยก็ขับควบความต้องการให้พุ่งสูง
เร่งเร้าเอาจากคนด้านล่างที่หมดแรงจากความเจ็บปวดที่ไม่อ่อนโยน
ซองมินครางเสียงเหือดแห้ง เขาไม่อาจทำอะไรได้เลยนอกจากเป็นที่รองรับความเจ็บปวดให้กับคยูฮยอน
และแม้ว่าน้ำตาจะกลบม่านตา แม้ว่าเขาจะมองเห็นใบหน้าหล่อเหลานั้นไม่ชัดเจน
ซองมินก็ยังกอดอีกฝ่ายเอาไว้ เขาอยากให้คยูฮยอนได้รับรู้ว่าอย่างน้อยเขาก็ยังยืนเคียงข้าง
“อื้อ...เจ..เจ็บฮะ...พี่คยู...โอ๊ย...”
มือเล็กสั่นเทา เขากอดคยูฮยอนเอาไว้และกัดบ่ากว้างเต็มแรงเพราะอีกฝ่ายกระแทกกระทั้นเข้าลึกสุด
“อ๊า...อื้อ...”
ซองมินจิกนิ้วกับบ่ากว้างจนเกิดรอยแผล
เขาถดสะโพกหนีความรุนแรงที่หนักหน่วงเกินทนไหว แต่คยูฮยอนก็ตามติดและโหมสะโพกถี่รัวในเสี้ยวสุดท้ายของอารมณ์
เพียงไม่กี่ครั้งในช่วงสูงสุดร่างสูงก็โยกรัวเร็วเต็มแรงและปลดปล่อยด้านในจนคนรับครางกระตุก
ซองมินน้ำตาริน
เขาพูดอะไรไม่ออกนอกจากถอนหายใจครางเครือเมื่อร่างสูงตัวอ่อนซบลงมาบนร่าง
ส่วนใหญ่โตยังไม่หลุดจากช่องทางสีหวานและซองมินก็ทำอะไรไม่ถูกนอกจากนอนกอดคนตัวโตที่กำลังหอบไว้แบบนี้
กลับไปอ่านต่อที่หน้าหลักนะคะ ^^
