Bleeding Love Chapter 11 : หากรัก...คือทำร้าย

ค่ำคืนในสถานที่แปลกใหม่...นิ้วเรียวจิกลงบนพื้นเตียงด้วยความเจ็บระคนสุข ร่างเล็กขาวผ่องบิดกายตามจังหวะการรุกของคนด้านบน เรียวปากอิ่มแดงเห่อเพราะถูกคลุกเคล้าและบดเบียดด้วยจุมพิตนับครั้งไม่ถ้วนในชั่วโมงที่ผ่านมา เสียงหอบหายใจดังก้อง พอกับเสียงของสองกายกระทบกันในความมืด

            “อือ...อ๊ะ....” 

            ดวงหน้าหวานหลับตาปี๋... ยอมรับความรักที่อีกฝ่ายส่งเข้าหาเขาทั้งตัวแต่โดยดี ขาเรียวขาวถูกแยกออกกว้างให้ร่างสูงโน้มกายลงปรนเปรอรสพิศวาสให้ สองร่างกอดประคองและแนบชิด ผลัดกันสร้างความสุขจนเสียงครางลั่นห้อง เต็มไปด้วยความพอใจและสุขสมต่างจากครั้งที่แล้วๆ มา

            “ซองมิน...อา...นาย...”

            ชายหนุ่มโยกกายเข้าหาเป็นจังหวะกระชั้น ยิ่งเขาเร่งความเร็วเท่าไหร่ยิ่งเหมือนกายจะลอยได้มากขึ้นเท่านั้น ร่างข้างใต้ให้ความร่วมมือเต็มที่ ส่งเสียงครวญครางหวานหูไม่ขาดสายยามกายใหญ่โตสอดเข้าลึกล้ำ ซองมินหอบหายใจหนักหน่วง รสรักครั้งนี้มีแต่ความสุขสมและเสียวซ่านจนเขาที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนรู้สึกราวจะขาดใจ

            “คยู...อา....อ๊า...จะ...ฉัน...” ใบหน้าหวานป่ายปัดบนหมอน ความรู้สึกที่กำลังทะยานขึ้นตามน้ำหนักมือของคนทำและสัดส่วนที่ผลุบเข้าออกในร่างทำให้เขาแทบจะมอดไหม้ ร่างเล็กเกร็งตัว จิกไหล่คนด้านบนเต็มแรงเมื่อไปถึงปลายทางของความสุขจนเอ่อล้น

            คยูฮยอนลดกายกมาจุมพิตข้างแก้มเนียน ยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อยขณะพลิกร่างให้คนรักนอนคว่ำ ซองมินครางแหบในลำคอ แม้ไม่เคยกับใครมาก่อนแต่ก็พอรู้ว่าคยูฮยอนต้องการอะไร

            “ฉันรักซองมิน... รักมาก”

            ชายหนุ่มกระซิบเสียงสั่นพร่าขณะนำตัวเองไปจดจ่อ ช่องทางรักสีหวานกำลังรอคอยอะไรบางอย่างแล้วก็ต้องอุทานเสียงดังเมื่อคยูฮยอนค่อยๆ กดตัวเองเข้าหา ซองมินอ้าปากครางหอบกับหัวเตียง ยึดไม้ในมือไว้มั่นเมื่อความใหญ่โตรุกล้ำและสอดลึก

            “คยู...ฮ๊า...อื้อออออ” ซองมินส่งเสียงครางยาว สะบัดผมระต้นคอที่เปียกชื้นเหงื่อเมื่อคนด้านหลังโถมตัวเข้าทั้งหมด รู้สึกแน่นไปทั่วช่องท้องแล้วความสุขซ่านก็ตามมาเมื่ออีอกคนขยับกายเบาๆ พร้อมกับลดมือมาลูบไล้ทั่วร่างขาวเนียน และเลื่อนลงต่ำ

            ใบหน้าคมแสดงออกถึงความสุข เอนตัวไปหาจับให้คนที่กำลังรับเขาหนักหน่วงมาประกบจูบ ซองมินยอมแต่โดยดีไม่ว่าจะถูกรุกรานยังไง ดวงหน้าหวานแดงก่ำเพราะเลือดที่สูบฉีดไปทั่ว เรือนร่างอวบอิ่มถูกใจเขาจนคยูฮยอนไม่อาจหยุดศึกรักที่กำลังโหมนี้ได้ง่ายๆ

            ครั้งแล้วครั้งเล่าที่รับคยูฮยอนเข้ามาในตัว เขารู้สึกว่าเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ ซองมินโหยหาความอบอุ่นแบบนี้มาแสนนาน การทำรักมันให้ความรู้สกึที่วิเศษราวกับสวรรค์ ยิ่งได้อยู่ในอ้อมกอดของคนที่รัก ไม่ว่าจะต้องตายอีกกี่หน...ซองมินก็ไม่แคร์อะไรทั้งนั้น

            ร่างเล็กเต็มไปด้วยรอยจ้ำทรุดซบลงบนอกกว้างของอีกคน เกมส์รักในค่ำคืนแทบจะเรียกเอาพลังจากคนทั้งสองจนหมดตัว ซองมินหอบกระเส่า แทบพยุงตัวเองไม่ไหวจนคยูฮยอนกดยิ้มเอ็นดู จุมพิตแผ่วเบาขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำเล่าที่ยอมตามใจ

            “ง่วงรึเปล่า หืม?... ตีสองแน่ะ ฉันทรมานนายน่าดูเลย” 

            แสงจากนาฬิกาดิจิตอลที่หัวเตียงสว่างวาบในห้องมืด ร่างเล็กครางรับในลำคอ รู้สึกเหนื่อยจนแทบขาดใจแต่รอยยิ้มกลับติดเรียวปากอย่างแสนสุข

            “ง่วง...แต่เหนียวตัวจัง”

            ร่างสูงหัวเราะ ดึงอีกคนเข้ามากอดไว้ก่อนจะตะแคงตัวเองมองดวงตาหลับพริ้ม ผ้าห่มผืนหนาคลุมสะโพกอิ่มไว้หมิ่นเหม่มองตามแล้วก็จุดประกายความต้องการในร่างอีกหน แต่คยูฮยอนตัดใจ...รู้ว่าคนรักคงไม่ไหวแล้ว ซองมินซบหน้าลงกับหมอนเลยไม่ทันเห็นดวงตาวาววามที่ไล่ต่ำลง

            ผิวกายขาวเนียนเต็มไปด้วยรอยแดงจากนิ้วมือและปากของเขา แสดงความเป็นเจ้าของร่างนี้โดยสมบูรณ์ คยูฮยอนอิ่มเอม รู้สึกว่าวันเวลาที่ผ่านมาถูกเติมเต็มด้วยความสุขในวันนี้จนแทบไม่น่าเชื่อว่าเขาและซองมินจะผ่านมันมาได้

            มือใหญ่ไล้หน้าผากสวย ปัดปอยผมที่ระข้างแก้มให้ก่อนจะก้มลงประทับจูบหนักๆ ร่างเล็กงึมงำนิดหน่อยก่อนจะพลิกตัวไปอีกด้าน เขาเลยต้องก้มลงอีกหน

            “อาบน้ำหน่อยมั้ยจะได้สบายตัว ฉันจะอาบให้”

            ซองมินลืมตาขึ้นเลื่องช้า ดูก็รู้ว่าเพลียและง่วงเต็มที แต่เขายังไม่ทันตอบอะไร อีกคนก็ช้อนเข่าและอุ้มทั้งร่างขึ้นมาแล้วเรียบร้อย

            “อื้อ...คยู...ฉันโป๊อยู่นะ”

            ชายหนุ่มไม่ตอบว่าอะไร วางร่างซองมินในอ่างอาบน้ำแล้วก็เปิดจนน้ำอุ่นไหลวนออกมา ซองมินขยี้ตาสู้แสง เห็นใบหน้าคนรักอยู่ข้างกายไม่ห่างกันนัก

            “หลับไปเลยก็ได้ อาบน้ำแล้วจะแต่งตัวให้เสร็จสรรพเลย”

            “ใครเค้าจะหลับลงล่ะ เล่นพามาอยู่ในอ่างแบบนี้”

            คยูฮยอนยิ้มหล่อแทนคำตอบ กดเอาสบู่เหลวกลิ่นที่คนรักชอบมาลูบไล้ทั่วร่างขาว ตาคมวาวมองไปทุกสัดส่วนที่เขาพึงพอใจจนซองมินอาย หน้าแดงก่ำ ละมือมาปิดบางส่วนเอาไว้

            “ฉันจะอาบน้ำให้ ทำไมต้องปิด”

            “ฮื้อ...ก็นายจ้องทำไมเล่า”

            “ของสวยงามใครก็อยากเห็นทั้งนั้นแหละ เมื่อกี๊มันมืด ไม่ทันมองเลย... ไหนดูสิ ฉันจะนับดูว่าคืนนี้ทำรอยได้กี่จุด” คยูฮยอนแกล้งดึงมือออก แล้วก้มลงมองทั้งด้านหน้าด้านหลัง นับเลขออกมาอย่างจงใจให้คนรักได้ยิน ซองมินก็สาดน้ำใส่เขา

            “ลามกจริงๆ เลย”

            เสียงหวานบ่นพึม ค้อนใส่เขาติดๆ กันจนคยูฮยอนหัวเราะออกมาในท้ายที่สุด แขนยาวรวบตัวอีกคนเข้ามากอด ส่งเสียงโอ๋อย่างเอาใจก่อนจะสัญญาว่าจะอาบน้ำให้จริงๆ แล้ว ซองมินถึงยอมให้เขากอดนิ่งๆ 

            “คืนนี้ไม่ได้นับ เดี๋ยวคืนหน้าค่อยนับก็ได้ ฉันจะทำรอยเพิ่มทุกวันทุกวันเลย”

            “หยุดพูดได้แล้ว! ไม่งั้นจะเอาสบู่ยัดปากแล้วนะ”

            ซองมินแหวขึ้นในห้องน้ำ คละเคล้าด้วยเสียงน้ำแตกกระจายและเสียงหัวเราะของคยูฮยอนสลับกันไป เวลาตีสอง...ใครหลายๆ คนคงจะหลับไปแล้วแต่คนสองคนยังงอนง้อกันในห้องน้ำ เป็นภาพความสุขที่กว่าจะได้มาก็ยากลำบากเหลือเกิน

           

… Bleeding Love …

กลับไปอ่านต่อที่หน้าฟิคนะคะ 

Beloved Godfather :: Eighth Round

รสจูบที่ปะทะเข้ามากะทันหันทำเขาไม่ทันตั้งตัวยิ่งกว่าครั้งแรก ฮยอกแจเบิกตาค้าง... สมองมึนงงราวกับโดนชกทันทีที่ปากได้รูปบดเบียดใกล้ปากเขา ร่างเล็กหลับตาปี๋ดิ้นรน พยายามต่อต้านสัมผัสที่ไม่เต็มใจแต่ชีวอนก็เชี่ยวชาญเกินกว่าเด็กหนุ่มจะตามทัน จุมพิตหวานล้ำกึ่งรุนแรงพรมลงมาไม่หยุด เว้นไว้เพียงวินาทีให้หายใจก็ประทับลงซ้ำอีกครั้งและอีกครั้งจนฮยอกแจตัวอ่อน พยุงตัวเองไม่ไหวต้องพิงเข้ากับอกหนาอย่างจำนน

            เรียวปากแดงฉ่ำถูกภมรดอมดมจนกลีบเกสรสั่นระริก ฮยอกแจซบตัวเองลงในอ้อมแขนแข็งแรงโดยปริยาย ปล่อยให้ชีวอนรุกล้ำหาความหวานจากใบหน้าและคอขาวจนไม่อาจคัดค้าน

            หยาดน้ำตามากมายถูกกดซับ... ชีวอนจุมพิตเปลือกตาบวมซ้ำๆ ราวจะลบเลือนความเจ็บปวดให้หายไปจนคนได้รับตัวสั่น ฮยอกแจหนีไปไหนไม่ได้ ไม่ว่าจะทางกายภาพหรือจิตใจเขาก็โดนคนตรงหน้าขังไว้ทั้งหมด หยดน้ำตาเลือนหายเหลือเพียงเสียงสะอื้นในลำคอที่บ่งบอกความรู้สึกแทนการพูดจาเมื่อชีวอนก้มลงมาปิดปากแดงฉ่ำด้วยจุมพิตเร่าร้อนอีกครั้ง

            “ฮยอกแจ...ฮยอกแจ...ของชีวอน”  ชายหนุ่มพร่ำคำนี้อยู่ตลอดระหว่างการกระทำที่เกินเลยกว่าครั้งที่แล้ว เจ้าของชื่อได้แต่ครางรับในลำคอ เสียงสะอื้นน้อยๆ ถูกชายหนุ่มบดเบียดเข้ากับจุมพิตจนเลือนหาย เหลือไว้เพียงเสียงครางแผ่วหนักสลับกันตามอารมณ์

สายเอี๊ยมสีสดค่อยๆ หลุดลงจากไหล่บางทั้งสองข้างด้วยฝีมือชีวอน ทุกกริยาที่เกิดขึ้นมาจากความตั้งใจของชีวอน และความเต็มใจผสมเผลอไผลของคนตัวเล็ก ฮยอกแจบิดกายเย้ายวนด้วยความเสียวซ่านเมื่อสายเอี๊ยมสองข้างหลุดจากสะโพกไปกองกับพื้นให้ชีวอนได้สัมผัสขาเรียวเปลือยเปล่าที่นุ่มแสนนุ่ม

            “อือ...คุณชีวอน” ร่างเล็กครวญระส่ำ บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่ แต่ไม่อาจคัดค้านได้เลยเมื่อแขนยาวเลื่อนลงมาอุ้มเขาทั้งตัว และวางลงบนเตียงก่อนจะตามลงมาทาบทับอย่างไม่ยอมให้เสียเวลา

            ร่างน้อยครางสะท้าน บิดตัวอย่างเขินอายภายใต้การชักนำของคนที่มีประสบการณ์มากกว่า นิ้วยาวสะกิดเข้ากับตุ่มไตของยอดอกที่ชูชันรับสัมผัส ฮยอกแจก็ดิ้นรนน้อยๆ เอวเล็กส่ายวนกับความต้องการที่เริ่มดันตัวเองออกมาตามประสาคนไม่เคยให้ชีวอนได้กดยิ้มมากกว่าเก่า

 ชายหนุ่มพรมจุมพิตลงทุกที่ รื้อเสื้อตัวในขึ้น ลูบไล้นิ้วยาวไปตามผิวเนื้อขาวที่อวดตัวเองตรงหน้า ทำเอาฮยอกแจครางสะท้านหวั่นไหว

“อา...คุณ...ชีวอน ..อื้อ ...” ตาหวานหลับพริ้ม อ้าปากหอบๆ กอบอากาศเข้าตัว ใบหน้าแดงก่ำจนคนมองอดใจไม่ไหวยืดตัวมาจุมพิตเร่าร้อนอีกครั้งและพรมจูบไล่ตามเนื้อนุ่มขาวเนียนด้วยความต้องการส่วนลึกจากหัวใจจนฮยอกแจตัวสั่น ได้แต่ร้องครางระบายอารมณ์หวานที่ชีวอนก่อขึ้น

            “คุณ...ชีวอน...อ๊ะ...อา...” ใบหน้าหวานป่ายปัด ขาเรียวถดขึ้นลงกับพื้นเตียงยามที่มือหนาร้อนผ่าวนาบไปบนร่างกาย แตะต้องตรงไหนก็ดูจะสู้มือไปหมดทุกอย่างจนชีวอนกดยิ้มและรุกรานเข้าด้านหน้าที่กำลังแสดงตัวเองออกมา

            “ม...ไม่...อย่า...ตรงนั้น..อ๊ะ...” หน้าหวานแหงนเงย คำห้ามปรามเปลี่ยนเป็นเสียงครวญหวานล้ำก่อนที่ชีวอนจะปิดริมฝีปากฉ่ำหวาน แลกเปลี่ยนรสสัมผัสจนเสียงอึกอักดังแค่ในลำคอ มือเล็กผลักอกเขาในทีแรกกับสัมผัสไม่คุ้นเคยที่กำลังรุกเร้าจนกายข้างหน้าตื่นตัวเต็มที่ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นลูบไล้และโอบคอในที่สุดเมื่อกางเกงตัวสุดท้ายเลื่อนหลุดไปถึงเข่า ชีวอนส่งมือเข้ารุกรานให้อีกคนหลับตาพริ้มครางอื้ออึง สัดส่วนนั้นสู้มือเขา... แสดงความต้องการของเจ้าของร่างจนชายหนุ่มพอใจไม่น้อย

            “ไม่อยากให้ไปไหน...ไม่อยากปล่อยไปไหนเลย” เสียงห้าวพึมพำลงมาตามเนื้อขาวๆ กดจูบเป็นรอยแดงจ้ำอย่างแสดงความเป้นเจ้าของ กลิ่นหอมหวานของลูกอมส่งผลให้คุณน้ามึนเมาในรสสัมผัสจนไม่อาจปล่อยมือหรือหยุดยั้งใจอีกต่อไป

“อา...ฮยอกแจ หวานเหลือเกิน”  ชีวอนเลิกที่จะกักตัวไว้เพราะตอนนี้ฮยอกแจจำนนต่อเขาและหมดแรงจะต่อต้าน เรือนร่างขาวนุ่มละเอียดไปหมดจนคนมองกลืนน้ำลาย ไม่อยากเชื่อว่าตรงหน้าเขาตอนนี้คือเด็กหนุ่ม แก้มนวลสีแดงก่ำเพราะพิษสวาทระรานไปทั้งร่าง แขนเรียวกอดคอเขาแนบชิดจนชีวอนไม่รอช้า ปลดเสื้อตัวเองออกเป็นอันดับแรกและจับให้มือนุ่มแตะต้องอกเขา 

            ฮยอกแจลืมตาขึ้นสบ ไฟพิศวาสเรืองในดวงตาคนทั้งคู่จนเขาต้องเมินหลบก่อนและรุกมือไปตามที่อีกฝ่ายชักนำ  ร่างเล็กเพลิดเพลินและทำทุกอย่างตามสัญชาตญาณ โดนแตะตรงไหนบ้างก็แตะกลับจนชีวอนครางเสียงหนักหน่วงเพราะสัมผัสไม่ประสากำลังจะฆ่าเขา ชีวอนน้อยดันตัวแทบขาดใจทั้งที่ยังมีเนื้อผ้าปิดกั้น ร่างเล็กครวญครางเสียงหวานไปกับมือที่รุกรานเขา และตอบแทนสัมผัสนั้นด้วยมือตัวเองกระทั่งชีวอนเร่งนิ้ว

            “อื้อ...อ๊า...อีกฮะ...คุณชีวอน...ผม...ผ...ผม... ฮึก” 

            ร่างเล็กสะอื้นหนักหน่วงกับนิ้วที่รัดรึงสัดส่วน ขาเรียวแยกกว้างอย่างยอมจำนน แทบจะทนพิษรักที่ก่อตัวเป็นเกลียวคลื่นถาโถมเข้าหาเขาไม่ไหว

            “ไม่อยากได้ยินแบบนี้ เคยแทนตัวเองว่ายังไง” ชายหนุ่มทวงถามข้างหู ประทับจูบหนักๆ ลงใกล้ลำคอขาว แถมยังรัวนิ้วหนักๆ จนสะโพกบางส่ายรน ความสุขครั้งแรกในชีวิตกำลังจะถึงการปลดปล่อยทำให้เจ้าตัวร้องเสียงขาดห้วง

            “ฮ...ฮยอกแจ... ฮา...อื้อ... ฮยอกแจ จะ...อ๊ะ...” นิ้วเรียวจิกไหล่เขา สองตาหลับปี๋แถมยังเกร็งตัวขึ้นเรื่อยๆ เมื่อจังหวะของอารมณ์ถูกบีบรัดจนใกล้ถึงที่สุด ชีวอนยิ้มกว้าง ลดตัวลงขบเม้มยอดอกอีกฝ่ายเพื่อสร้างความสุขให้จนฮยอกแจทนไม่ไหว ส่ายหน้าไปมาราวกับคนหาทางออกแล้วก็กระตุกตัวในที่สุด

            ร่างเล็กไปถึงความสุขครั้งแรกด้วยอาการเหนื่อยหอบ ปล่อยหยาดน้ำขุ่นจนเลอะมือหนาแต่ชีวอนไม่ว่าอะไรเลยสักนิด กลับลดตัวลงจูบประทับซ้ำๆ จนเจ้าตัวเคลิ้มตามอีกครั้งและคราวนี้มือเล็กก็เลื่อนลงมาถึงขอบกางเกงเขา

            ดวงตาคมสั่นพร่า... ยอมให้อีกฝ่ายรุกรานเข้ามาแต่โดยดี ขายาวสะบัดกางเกงสแลคเนื้อดีออกไปกองอย่างไม่สนใจ สบตาหวานชั่ววินาทีอีกคนก็หลุบลงอย่างเอียงอายพร้อมกับเลียนแบบที่จะสร้างความสุขให้เขา

            “ถ้าอยากให้ฉันมีความสุข แค่รับปากมาก็พอว่านายจะไม่ไปไหน” ร่างเล็กเม้มปากแน่นไม่ตอบคำถามแต่ใช้กริยาแทนการพูดจา มือน้อยเกาะกุมเขา ลูบไล้เบาๆ เลียนแบบจนชีวอนหมั่นเขี้ยวต้องก้มลงสร้างความสุขให้ไม่ต่างกัน

            สองแรงแข็งขันช่วยกันสร้างความสุขสมจนทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงครางและการเอาใจ ร่างสูงอิ่มใจจนไม่อาจบอก ยิ่งยามที่คนด้านล่างเอียงอายซุกอกเขาตอนชีวอนเอ่ยขอ ใบหน้าแดงก่ำแทบจะไม่ยอมเงยจนเขาต้องลดตัวลงไปสบตาแล้วก็เริ่มรุกรานให้คนตัวเล็กได้รู้ซึ้งความสุขที่มากกว่า

            ลมหายใจหอบกระชั้นขึ้นทันควันเมื่อนิ้วยาวเริ่มเกลี่ยช่องทางนุ่มนวล ฮยอกแจเม้มปากแน่น กลั้นเสียงร้องไว้ในลำคอเพราะความเจ็บนิดๆ ชายหนุ่มก้มลงปลอบประโลม จุมพิตหวานให้อีกฝ่ายเพลิดเพลินก่อนจะค่อยๆ สร้างความคุ้นเคยจนฮยอกแจผ่อนคลายมากขึ้น นิ้วหนาเปิดทางเรื่อยๆ อีกคนก็ยิ่งครางมากขึ้นเมื่อรู้สึกถึงความต้องการตัวเองในที่ซึ่งไม่เคยคิดฝัน

            ช่องทางน้อยบีบรัดนิ้วเขาตามความตื่นเต้นทำเอาเขาจะระเบิดตัวเองให้ได้ ชีวอนครางเสียงต่ำสอดนิ้วเข้าเพิ่มและขยับเข้าออกเบาๆ จนฮยอกแจครางอู้เสียงดัง

            “คุณชีวอน...อ๊า..น..นิ้ว...อื้ม”  มือนุ่มจิกหมอนนิ้วเกร็ง ร่างกายขาวไม่มีอะไรปกปิดอีกต่อไป เรียวขาแยกกว้างให้เขาอย่างจำนนจนสายตาคมกวาดไล้อย่างพอใจ ...ทั้งสวยทั้งหวานไปทั้งตัว

            “รู้สึกดีรึเปล่า... อย่าเกร็งเลยนะ ฉันสัญญาว่าจะอ่อนโยน”  ร่างสูงกระซิบเบาๆ แต่หวานล้ำ

            “ฮยอกแจ...อื้อ...ฮยอกแจ...จะ...” เขาพูดไม่ออก ได้แต่เรียกชื่อตัวเอง จะบอกความรู้สึกตอนนี้ให้อีกคนรู้อย่างที่ถามก็ตอบไม่ได้ แต่เหมือนชีวอนจะเดาออกเพราะเริ่มส่งนิ้วที่สามเข้าไปหา ตาหวานเลยเบิกขึ้นอีกนิดและจากนั้นก็ส่ายสะโพกรับนิ้วเขา

            “ฮยอก...แจ อา...อย่าขยับ...คุณชี...วอน อ๊ะ...ฮื้อ”  ดวงหน้าหวานแดงไปหมด กายบางบิดตัวเร่าร้อนให้คนมองครางตามไปติดๆ ฮยอกแจบิดเอวยิ่งทำให้นิ้วเขารู้สึกถึงความเต้นตุบ พอขยับเข้าออกอีกนิดก็สัมผัสได้ถึงจุดอารมณ์ของฮยอกแจ ทำให้เจ้าตัวร้องครางลั่นขึ้นอีก

        “คุณชีวอน...ฮยอกแจ...จ...จะ...ไม่...ไหว”  เขาร้องขอเสียงขาดห้วง รู้สึกเหมือนกำลังจะตายเพราะความเสียวซ่านที่บุกทลายเข้ามา แต่ไม่เลยนี่ยังไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ

            “ฉันรู้ๆ ... อย่าเกร็งนะ”

            เสียงครางร้อนดังขึ้นตามลำดับ ยิ่งนิ้วเร่งจังหวะฮยอกแจก็แทบจะทนไม่ไหว จิกไหล่กว้างไว้เป็นหลักทั้งหลับตาแน่นปี๋กระทั่งรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่แทรกเข้ามาแทนที่นิ้วของชีวอน

            “คุณชีวอน... ฮยอกแจกลัว... ฮย..” คนถูกเรียกก้มลงปิดปากนั้นด้วยปากเขา พึมพำให้ผ่อนคลายทั้งปลอบประโลมกระทั่งเจ้าตัวใจสู้ ดวงตาหวานหลับพริ้มรอรับความสุขแต่สองแขนยังกอดแนบตัวหนาและชีวอนก็ตระกองกอดอีกคนไว้ไม่ห่าง

            “เชื่อใจฉันนะ” คนตัวเล็กพยักหน้าถี่ๆ แล้วก็ต้องกลั้นเสียงไว้เมื่อความเจ็บแล่นแทรกยามที่อีกคนสอดกายเข้ามา ชีวอนกัดฟันทน... พยายามเล้าโลมอีกคนให้รู้สึกและไหวซ่านไปพร้อมกันจนฮยอกแจร้องด้วยเสียงที่บอกไม่ถูก ลมหายใจหอบๆ ปล่อยออกมาเรื่อยๆ แล้วก็ถูกร่างสูงกักเก็บในรสจูบจนเร่าร้อนอีกเท่าตัว

            “อื้อ...อ๊า....จ...เจ็บ” น้ำตาหยดเล็กไหลรินลงหางตาเมื่อชีวอนเดินหน้าเรื่อยๆ กายเล็กตอบรับตัวตนของเขามากขึ้นแต่ก็ยังค้างคาเพราะขนาดใหญ่โตกับช่องทางที่ไม่เคยถูกล่วงล้ำ ชายหนุ่มจูบปลอบ กระซิบให้ผ่อนคลายและรั้งให้เจ้าตัวเริ่มรับเข้ามากขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งส่งตัวเองเข้าทั้งหมด ขาเรียวยกสูงเพื่อสอดรับโดยที่ใบหน้าหวานยังเหยเกเพราะความเจ็บ

            “ไหวมั้ย” ฮยอกแจส่ายหน้า... บอกไม่ถูกว่าตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่ แต่พอมือหนาไล้ส่วนหน้าของเขา สะโพกเล็กก็สะท้านตามจนด้านหลังเริ่มรู้สึก ชีวอนหลับตาครางเสียงสั่นไม่แพ้กันเมื่อรู้สึกว่าฮยอกแจบีบรัดเขาทุกทางจนแทบขยับไม่ได้

“ฮยอกแจ...อย่าเกร็ง...” เจ้าตัวพยายามทำตาม หยดน้ำตาทำให้พร่ามัวแต่ฮยอกแจมีความสุขมากกว่าอะไรทั้งหมด ร่างเล็กยอมกลั้นใจขยับตัวเองเบาๆ แล้วก็ร้องออกมา ส่วนนั้นใหญ่โตจนเขาคิดว่าคงรับไม่ไหว แต่เมื่อถูกบุกรุกฮยอกแจกลับตอบรับเสียดิบดีแล้วจากนั้น... เสียงครางก็ปล่อยออกมาไม่ขาดสายเมื่อชีวอนส่งสะโพกเข้าหา เริ่มสร้างความสุขให้ทั้งตัวเองและคนด้านล่างจนฮยอกแจไม่เคยคาดคิด

            “ฮยอกแจ....อา... น่ารักที่สุด ฮยอกแจ...” ชีวอนครางในลำคอ มองดวงหน้าหวานเร้าอารมณ์อย่างมีความสุข อีกฝ่ายเกาะไหล่เขาไม่ยอมปล่อย ตอนแรกก็บอกว่าเจ็บแต่พอสักพักสะโพกสวยก็ตอบรับเขาและสอดประสานให้จังหวะเร่าร้อนเป็นหนึ่งเดียวจนไม่มีใครฉุดรั้งใคร

            ชีวอนพาดขาเรียวไว้บนไหล่กว้าง ยิ่งทำให้เขารู้สึกถึงความลึกที่อีกคนอยู่ในกาย ฮยอกแจหน้าแดงก่ำ...กัดฟันทุกครั้งที่กายใหญ่โตล้ำลึกเข้ามาเพราะมันซ่านจนเกินทนไหว มองหน้าคมของฝ่ายนั้นด้วยความรักและยิ้มอย่างมีความสุขที่เห็นชีวอนกำลังพอใจกับเกมส์รักครั้งนี้

            “อา...อ๊ะ....อื้อ” เสียงร้องปล่อยออกมาอย่างไม่อาย ทุกครั้งที่ชีวอนย้ำกายเข้าออก ใจของเขาก็เหมือนจะปลิดปลิวตาม น้ำหนักกายนั้นทำบางส่วนสอดลึก กระตุ้นจุดสัมผัสภายในจนฮยอกแจร้องครางลั่น

            “คุณชีวอน...อ๊า...อื้อ...อ๊ะๆ...ฮยอกแจจะ...ไม่ไหว...แล้ว”  พูดออกมาตามใจคิด ส่ายหน้ารัวไปหมดเมื่อห้วงอารมณ์ทะยานขึ้นสูง ชีวอนรู้ดีเพราะร่างเล็กเริ่มเกร็งขึ้นอีกครั้ง ชายหนุ่มเร่งความเร็วทั้งนิ้วและสะโพกจนอีกคนส่ายหน้าหนักหน่วงแล้วก็พุ่งขึ้นไปก่อนจนหยาดน้ำเปรอะเปื้อน 

“ฮยอกแจรักคุณชีวอน” เจ้าตัวร้องขึ้นเมื่อเก็บกลั้นความรู้สึกไว้ไม่ไหว ตัวบางกระตุกติดๆ กันปล่อยหยดสีขาวอีกระลอก ร่างเล็กหอบหายใจเหนื่อยอ่อนบนเตียงกว้าง แต่คนที่ถูกบอกรักอึ้งไปแล้ว... ชายหนุ่มเปิดยิ้มกว้างด้วยความรู้สึกดีใจที่สุด กระซิบขอบคุณและรั้งแขนเรียวให้โอบลำคอไว้แนบแน่นขณะเร่งจังหวะรัวเร็วกระทั่งชายหนุ่มตามคนตัวเล็กไปไม่ห่าง พรมหยาดอุ่นร้อนเข้าจนท่วมท้น

                                                       กลับไปอ่านต่อที่หน้าฟิคจ้า ^^

Bleeding Love Chapter 8 :: Hurt me if you want ::

            นิ้วเรียวค้ำตัวเองกับที่วางแขนสั่นสะท้านจนซองมินต้องจิกมือตัวเองแน่น คยูฮยอนเพียงแต่นั่งเฉย เบียดริมฝีปากของตนรับจุมพิตจากซองมินเท่านั้น ทุกอย่างร่างเล็กต้องเริ่มเองทั้งหมด

            สัมผัสหวานร้อนกำลังลามเลียให้สองร่างโรมรันกันจนไม่มีจังหวะให้หายใจ ซองมินหอบเหนื่อยเพราะคยูฮยอนโต้ตอบเขาด้วยการกระทำ แต่ไม่ยอมรุกไล่ มือเรียวละขึ้นมาประคองใบหน้าอีกครั้งก่อนจะทรุดบนตักหนาดื้อๆ เพราะอีกฝ่ายตวัดขาเรียวให้คร่อมทับตัว

            สะโพกอิ่มเบียดกับส่วนหน้าของอีกฝ่ายจนรู้สึกถึงความต้องการอย่างชัดเจน ซองมินเหยียดยิ้มเยาะตัวเองอย่างร้าวรานเมื่อเริ่มพรมจูบไล่ลงมาตามแนวคางและลำคอหนาที่มีกลิ่นน้ำหอมสมบุรุษประปราย

            “ค...คยูฮยอน”

            เสียงหวานร้องเรียกเบาๆ เมื่อลูบไล้มือเข้าในตัวเสื้อก่อน เขาจะอายไม่ได้... ร่างเล็กกระทำการรุกเร้าที่มาจากการเรียกร้องของหัวใจ สัมผัสอีกฝ่ายด้วยความรักจากใจจริงๆ ไม่ใช่จากการแก้แค้นเหมือนที่คยูฮยอนให้มาเมื่อคืนก่อนจนคนด้านใต้หลับตาครางในลำคอ

            หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงจนสั่นไหว คิดจะลงโทษและแก้แค้นซองมินด้วยวิธีนี้แต่มันกลับทำให้เขาตื่นเต้นและสุขสมเกินกว่าจะคาดคิด สัดส่วนด้านหน้าดันตัวเพิ่มมากขึ้นและใจอีกด้านก็เริ่มลงไปร่วมเกมส์อย่างอดไม่ไหว

            มือใหญ่ลูบไล้ตวัดเอาเสื้อที่อีกฝ่ายสวมใส่ออกไปอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กสะดุ้ง ปากอิ่มเห่อบวมละจากยอดอกเขามามองหน้า เห็นเพียงดวงตาพิศวาสปรากฏซองมินก็ยิ้มขื่น

            ...ไม่มีความอบอุ่นในนั้น.... คงไม่มีอีกต่อไปแล้ว

            หน้าหวานกลั้นสะอื้น ร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อคยูฮยอนถอดเสื้อตัวเองออกตามรวมถึงปลดกระดุมกางเกงเผยส่วนที่ต้องการออกมาด้านนอกให้เห็นชัดเจน

            “หน้าที่นาย... คงรู้นะว่าต้องทำยังไง”

            ตาหวานว่างเปล่าชั่วครู่ก็ถูกความเคร้าแทรกซึมอย่างเคย ซองมินพยักหน้าซ้ำๆ ก่อนจะขยับลงมาด้านล่าง ขยับมือเข้าหากางเกงชั้นในแล้วก็กอบกุมด้วยมือนุ่มอย่างอ่อนโยน

            ใบหน้าคมกระตุกอดครางออกมาไม่ได้เมื่อซองมินกำลังลูบไล้เขาผ่านชั้นในสีขาว คยูฮยอนเกร็งนิ้วกระซิบดุดันให้ซองมินเริ่มทำการสักที

            ความอดสูถูกกลืนลงในอก ซองมินเริ่มเล้าโลมให้ด้วยความรักและกริยาที่อ่อนหวานกึ่งเร่าร้อน เขาไม่เคยทำแต่ก็พยายามเต็มที่เพื่อให้อีกฝ่ายมีความสุขที่สุด นิ้วเรียวกอบกุมรอบความยาวและรูดขึ้นลงสร้างความสุข แกนกายนั้นขยายใหญ่ขึ้นอีกจนเขาหวาดกลัวแต่ไม่แสดงออก... 

            “อา...นา...นาย” คยูฮยอนหลุดเสียงในบางจังหวะที่นิ้วนั้นรูดรึงหนักหน่วง ซองมินกำลังทำให้เขาขยายกว่าที่ผ่านมาก่อนจะหลับตาแน่น ขบกรามเสียงดังเพราะเรียวปากอุ่นกำลังทำการอุกอาจ

            น้ำตาหยดหนึ่งหล่นลงเมื่อร่างเล็กเปิดรับเอาความใหญ่โตเข้ามา... ปากได้รูปแตะต้องทุกส่วนของคนรักด้วยความเต็มใจแต่มันกลับทำให้เขาเจ็บกว่าที่ผ่านมาเมื่อได้ยินเพียงเสียงคราง... ที่ไม่มีชื่อของเขาเลยสักนิด หยดน้ำตาผสมกับความรู้สึกที่กำลังทำร้ายราวยาพิษซึมซาบ ใบหน้าหวานก้มต่ำเพื่อสร้างความสุขให้ทั้งที่ในใจกำลังมอดไหม้ไปเรื่อยๆ

            คยูฮยอนขยับสะโพกตามปากที่กำลังครอบครองตัวเอง ลิ้นเรียวเล็กเกี่ยวกระหวัดและหยอกล้อจนเขาแทบทะลักทะลาย ใบหน้าคมบิดเบ้ รู้สึกต้องการบางสิ่งที่มากกว่านี้ ต้องการทั้งหมดของตัวอุ่นๆ ข้างล่างเขานี่ สองมือเกร็งแน่นเมื่อพยายามทนถึงที่สุดทั้งปล่อยเสียงครางอย่างสุขสม

            “ขึ้นมาได้แล้ว... “

            ตาคมลืมตาขึ้นมามอง ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งไม่วาย 

            “คยู...คือ... ซองมิน”  เจ้าตัวหวาดกลัวไม่น้อยเพราะความเจ็บยังมีในจุดนั้น และครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ถูกเล้าโลมมาก่อน ความหวาดหวั่นของซองมินถูกกระชากให้แตกกระจายด้วยความพูดทำร้ายจิตใจ

            “สะดีดสะดิ้งไปก็ไม่มีประโยชน์... ถ้าอยากได้มันมากนักก็ต้องทำตามคำสั่ง”

            “แต่...”

            นิ้วหนาละจากพนักเก้าอี้มากระชากแขนเรียวจนซองมินถลาชนอกเต็มที่ ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความเศร้าจนคนมองสะอึกไปชั่วครู่ ร่างสูงบอกตัวเองว่าอย่าใส่ใจ ...อย่าหลงกล ของพวกนี้มันเป็นมารยาทั้งนั้น

            “ขึ้นมาได้แล้ว ถ้าให้ฉันสั่งอีกรอบ ฉันจะทำลายมัน แล้วนายจะไม่มีวันได้เห็นสร้อยนั่นอีก”

            คำประกาศิตประกาศออกมาอย่างไร้เยื่อใย ทำคนฟังต้องเม้มปากแน่น ค่อยๆ... กลั้นใจปลดกางเกงตัวเองด้วยความอับอาย

            “หึ... ยังจะมีหน้ามาปฏิเสธ ทั้งที่นายก็”อยาก” เต็มที”

            คยูฮยอนเยาะหยัน เห็นแกนกายของอีกฝ่ายดันตัวขึ้นมาไม่น้อย ก็ของมัน”เคย”มาก่อน แม้จะเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนแต่เขารู้ดีว่าร่างกายนี้ตอบสนองเขาเพียงใด  มือใหญ่กระชากตัวเปล่าเปลือยมานั่งบนตักและส่งมือลงไปลูบไล้ ร่างเล็กสะดุ้งร้องครางระวิงกับน้ำหนักมือที่รุกรานเขาไม่ลดละ ส่วนสัดแข็งขึงในมือกำลังถูกมือใหญ่ครอบครองด้วยความดุดันปนกราดเกรี้ยว     

            “อ๊ะ...อื้อ...ม...ไม่ คยู” 

            ซองมินร้องค้านในลำคอ ทุกจังหวะมือสากทำให้เขาคล้ายจะเป็นลม ต้องเกาะพนักเก้าอี้ไว้ ลมหายใจหอบดังอยู่ข้างหูคยูฮยอนก่อนที่เจ้าตัวจะสะดุ้งด้วยความหวั่นปนเจ็บเมื่อมือนั้นเคล้นสะดฑกอิ่มหนักหน่วงและรุกต่อที่ช่องทางสีหวาน

            “อื้อ...จ...”  ซองมินปิดปากตัวเองได้ทันก่อนจะครวญขอความสงสาร รู้ดีวาถึงร้องออกไปอีกฝ่ายก็คงไม่ปรานีเขาแน่ ขาเรียวถูกจับให้แยกกว้างเพื่อมือหนาจะได้ทำการสะดวก สีหน้าคมเครียดขึงอย่างพยายามห้ามใจอย่างยิ่งยวดไม่ให้สอดกายเข้าไปเดี๋ยวนั้น

           

            มือใหญ่ข้างที่ว่างคว้าต้นคอเรียวให้เข้ามาบดเบียดจุมพิต ซองมินครางอือ ทั้งร่างถูกรุกไปด้วยอารมณ์เร่าร้อนที่กำลังจะทำให้เขาเป็นลม มือเล็กลดลงไปหาส่วนหน้าที่กำลังดันตัวเบียดหน้าท้องอย่างพยายามปรนเปรอตอบแทนจนร่างสูงบดจูบจนแทบละลายเป็นเนื้อเดียวเพื่อถ่ายทอดความต้องการที่พุ่งสูงให้รับรู้

            ปากสวยอ้ารับอากาศเข้าปอด จุมพิตยาวนานผลาญพลังงานจนแทบไม่มีแรงเหลือ แต่แต่ยินยอมให้นิ้วใหญ่บุกรุกเข้าเปิดช่องทาง แม้จะมีความเจ็บปะปน ซองมินก็เพียงแต่นิ่วหน้า ไม่เอ่ยขอร้องอะไร แต่ทุกจังหวะที่นิ้วคยูฮยอนดันเข้าออกก็ทำให้เขาอดครางไมได้

            หน้าหวานครางหอบกระเส่า... หลับตาแน่นปี๋ยามที่มือใหญ่ยกสะโพกเขาขึ้นก่อนจะกดลง คยูฮยอนละมือมาจับใบหน้าหวานให้หันมอง ออกคำสั่งเสียงพร่าเพราะจุดอารมณ์ถูกบีบคั้น

            “ลองแสดงลีลาของนายบนตัวฉันดูซิ ว่ามันคุ้มค่ากับสร้อยเส้นนั้นรึเปล่า”

            น้ำคำเหยียดหยามยังตามมาทำร้ายใจไม่เลิกรา ร่างเล็กปาดน้ำตาจากความเจ็บและอับอายที่ยังคงไหลต่อเนื่องทิ้งไปแต่ซองมินไม่ร้องขออะไรอีก ยกสะโพกตัวเองขึ้นแล้วกดลงครั้งเดียวจนส่วนใหญ่โตลับหาย 

“อ๊า...” เสียงหวานร้องก้องห้องครัว ช่องทางหวานเจ็บเสียดจนแทบขาดใจ สิ่งรุกล้ำเข้ามาเบียดจนแทบขยับไม่ได้ ร่างเล็กปล่อยน้ำตาไหลเป็นสายโดยไม่อาจกักเก็บ เล่นเอาคนมองใจอ่อน มือหนายกมาช่วยลูบไล้กายขาวเนียนให้ความซ่านท้นในใจ

“คยู...ฮึก..อ๊ะ..”

นิ้วเรียวคว้าพนักพิงเก้าอี้ไว้ ไม่กล้าแตะต้องตัวคนตรงหน้าอย่างที่คนรักกันทั่วไปเค้าทำ เพราะกลัวคยูฮยอนจะรังเกียจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะผลักไสเขามากกว่านี้

“น...นาย...อา...อา”  เสียงทุ้มครางรับจังหวะที่สะโพกอิ่มกดตัวเองลงถาโถม ซองมินไม่สงสารแม้ตัวเองจะเจ็บปวด ยินยอมสนองความต้องการของคยูฮยอนด้วยความยินดี ความเจ็บแทรกเข้ามาทุกครั้งยามลดสะโพกลงครอบครองแต่ก็ยังอดเสียวซ่านไม่ไหวยามที่ส่วนนั้นกระทบจุดภายใน ซองมินส่ายสะบัดทั้งตัว กัดปากกลั้นความเสียวที่ตีขึ้นมาอีกระลอกจากน้ำหนักมือของคยูฮยอน

ดวงตากลมเปิดขึ้นมอง... เห็นใบหน้าที่อ่อนโยนของอีกฝ่ายในขณะที่ทนเก็บความต้องการไม่ไหว เพียงเสี้ยวอารมณ์ที่ร่างสูงเผลอปล่อยออกมาก็ทำให้น้ำตาเขาไหลไม่หยุด ซองมินพอใจแล้ว...เท่านี้ก็ได้ แค่ความอ่อนโยนแสนดีชั่วคราวที่มีให้

...ก็เพียงพอ...

กายขาวละเอียดโยกตัวเองบนตักหนาอย่างเร่าร้อน ยิ่งแรงกระแทกเร่งจังหวะขึ้นเท่าไหร่ก็รู้สึกจะขาดใจมากเท่านั้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นครัวชวนให้คนสองคนที่ได้ยินหูอื้อตาลายมากขึ้นอีก คยูฮยอนส่งสะโพกตัวเองเข้าหา ตอบรับจังหวะของอีกฝ่ายในช่วงสุดท้ายกระทั่งคนด้านบนเริ่มกระตุกตัวเองติดกันและร้องครางก้องยามปลดปล่อยสายธารสีขาว

ซองมินซบตัวกับอกหนาเมื่อขาเรียวอ่อนจนสั่นสะท้าน... แต่บางส่วนที่ยังค้างคาแข็งใจให้เรียกแรงฮึดสุดท้ายเพื่อคนรัก คยูฮยอนขบกรามดังลั่นรู้สึกถึงอารมณ์ที่กำลังจะท่วมท้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า

“แรง...อีก...อา....”

เสียงทุ้มครางใกล้หู ยิ่งเร่งให้ร่างเล็กด้านบนกระทำการ ซองมินตาพร่าพรายชั่วขณะยามที่มองใบหน้าของคยูฮยอนยามจุดอารมณ์สิ้นสุด ร่างสูงเบียดสะโพกเข้าหาและจับให้ตัวเขารับตัวตนทั้งหมด ใจทั้งดวงเต้นแรงราวกับหนุ่มน้อยที่บอกรักครั้งแรก ร่างสูงบดเบียดตัวตนหนักหน่วงก่อนกระตุกกายพร้อมคำบางคำซึ่งผุดขึ้นในใจ ซองมินสะดุ้งในนาทีสุดท้าย จังหวะที่รู้สึกความอุ่นพุ่งเข้าด้านในก็ทรุดเอาดื้อๆ ซบลงกับตัวอีกคนอย่างยอมจำนนทุกทาง

ลมหายใจหอบกระเส่าดังแข่งกันในความเงียบ ซองมินพยายามฝืนร่างตัวเองเพื่อลุกขึ้นแต่แขนสั่นจนแทบไม่มีแรง ไม่ต้องพูดถึงขาเขา... หยดสีขาวเปรอะเปื้อนตามเรียวขาขาวให้คนเห็นอายมากขึ้นไปอีก

กลับไปอ่านที่หน้าเดิมนะคะ  

http://writer.dek-d.com/huanampop/story/viewlongc.php?id=759618&chapter=10