นิ้วเรียวค้ำตัวเองกับที่วางแขนสั่นสะท้านจนซองมินต้องจิกมือตัวเองแน่น
คยูฮยอนเพียงแต่นั่งเฉย เบียดริมฝีปากของตนรับจุมพิตจากซองมินเท่านั้น
ทุกอย่างร่างเล็กต้องเริ่มเองทั้งหมด
สัมผัสหวานร้อนกำลังลามเลียให้สองร่างโรมรันกันจนไม่มีจังหวะให้หายใจ
ซองมินหอบเหนื่อยเพราะคยูฮยอนโต้ตอบเขาด้วยการกระทำ แต่ไม่ยอมรุกไล่
มือเรียวละขึ้นมาประคองใบหน้าอีกครั้งก่อนจะทรุดบนตักหนาดื้อๆ
เพราะอีกฝ่ายตวัดขาเรียวให้คร่อมทับตัว
สะโพกอิ่มเบียดกับส่วนหน้าของอีกฝ่ายจนรู้สึกถึงความต้องการอย่างชัดเจน
ซองมินเหยียดยิ้มเยาะตัวเองอย่างร้าวรานเมื่อเริ่มพรมจูบไล่ลงมาตามแนวคางและลำคอหนาที่มีกลิ่นน้ำหอมสมบุรุษประปราย
“ค...คยูฮยอน”
เสียงหวานร้องเรียกเบาๆ
เมื่อลูบไล้มือเข้าในตัวเสื้อก่อน เขาจะอายไม่ได้... ร่างเล็กกระทำการรุกเร้าที่มาจากการเรียกร้องของหัวใจ
สัมผัสอีกฝ่ายด้วยความรักจากใจจริงๆ
ไม่ใช่จากการแก้แค้นเหมือนที่คยูฮยอนให้มาเมื่อคืนก่อนจนคนด้านใต้หลับตาครางในลำคอ
หัวใจชายหนุ่มเต้นแรงจนสั่นไหว
คิดจะลงโทษและแก้แค้นซองมินด้วยวิธีนี้แต่มันกลับทำให้เขาตื่นเต้นและสุขสมเกินกว่าจะคาดคิด
สัดส่วนด้านหน้าดันตัวเพิ่มมากขึ้นและใจอีกด้านก็เริ่มลงไปร่วมเกมส์อย่างอดไม่ไหว
มือใหญ่ลูบไล้ตวัดเอาเสื้อที่อีกฝ่ายสวมใส่ออกไปอย่างรวดเร็วจนร่างเล็กสะดุ้ง
ปากอิ่มเห่อบวมละจากยอดอกเขามามองหน้า เห็นเพียงดวงตาพิศวาสปรากฏซองมินก็ยิ้มขื่น
...ไม่มีความอบอุ่นในนั้น....
คงไม่มีอีกต่อไปแล้ว
หน้าหวานกลั้นสะอื้น
ร้องออกมาด้วยความตกใจเมื่อคยูฮยอนถอดเสื้อตัวเองออกตามรวมถึงปลดกระดุมกางเกงเผยส่วนที่ต้องการออกมาด้านนอกให้เห็นชัดเจน
“หน้าที่นาย...
คงรู้นะว่าต้องทำยังไง”
ตาหวานว่างเปล่าชั่วครู่ก็ถูกความเคร้าแทรกซึมอย่างเคย
ซองมินพยักหน้าซ้ำๆ ก่อนจะขยับลงมาด้านล่าง
ขยับมือเข้าหากางเกงชั้นในแล้วก็กอบกุมด้วยมือนุ่มอย่างอ่อนโยน
ใบหน้าคมกระตุกอดครางออกมาไม่ได้เมื่อซองมินกำลังลูบไล้เขาผ่านชั้นในสีขาว
คยูฮยอนเกร็งนิ้วกระซิบดุดันให้ซองมินเริ่มทำการสักที
ความอดสูถูกกลืนลงในอก
ซองมินเริ่มเล้าโลมให้ด้วยความรักและกริยาที่อ่อนหวานกึ่งเร่าร้อน
เขาไม่เคยทำแต่ก็พยายามเต็มที่เพื่อให้อีกฝ่ายมีความสุขที่สุด นิ้วเรียวกอบกุมรอบความยาวและรูดขึ้นลงสร้างความสุข
แกนกายนั้นขยายใหญ่ขึ้นอีกจนเขาหวาดกลัวแต่ไม่แสดงออก...
“อา...นา...นาย”
คยูฮยอนหลุดเสียงในบางจังหวะที่นิ้วนั้นรูดรึงหนักหน่วง ซองมินกำลังทำให้เขาขยายกว่าที่ผ่านมาก่อนจะหลับตาแน่น
ขบกรามเสียงดังเพราะเรียวปากอุ่นกำลังทำการอุกอาจ
น้ำตาหยดหนึ่งหล่นลงเมื่อร่างเล็กเปิดรับเอาความใหญ่โตเข้ามา...
ปากได้รูปแตะต้องทุกส่วนของคนรักด้วยความเต็มใจแต่มันกลับทำให้เขาเจ็บกว่าที่ผ่านมาเมื่อได้ยินเพียงเสียงคราง...
ที่ไม่มีชื่อของเขาเลยสักนิด หยดน้ำตาผสมกับความรู้สึกที่กำลังทำร้ายราวยาพิษซึมซาบ
ใบหน้าหวานก้มต่ำเพื่อสร้างความสุขให้ทั้งที่ในใจกำลังมอดไหม้ไปเรื่อยๆ
คยูฮยอนขยับสะโพกตามปากที่กำลังครอบครองตัวเอง
ลิ้นเรียวเล็กเกี่ยวกระหวัดและหยอกล้อจนเขาแทบทะลักทะลาย ใบหน้าคมบิดเบ้ รู้สึกต้องการบางสิ่งที่มากกว่านี้
ต้องการทั้งหมดของตัวอุ่นๆ ข้างล่างเขานี่ สองมือเกร็งแน่นเมื่อพยายามทนถึงที่สุดทั้งปล่อยเสียงครางอย่างสุขสม
“ขึ้นมาได้แล้ว...
“
ตาคมลืมตาขึ้นมามอง
ออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงแข็งไม่วาย
“คยู...คือ...
ซองมิน”
เจ้าตัวหวาดกลัวไม่น้อยเพราะความเจ็บยังมีในจุดนั้น
และครั้งนี้เขาก็ไม่ได้ถูกเล้าโลมมาก่อน ความหวาดหวั่นของซองมินถูกกระชากให้แตกกระจายด้วยความพูดทำร้ายจิตใจ
“สะดีดสะดิ้งไปก็ไม่มีประโยชน์...
ถ้าอยากได้มันมากนักก็ต้องทำตามคำสั่ง”
“แต่...”
นิ้วหนาละจากพนักเก้าอี้มากระชากแขนเรียวจนซองมินถลาชนอกเต็มที่
ใบหน้าหวานเต็มไปด้วยความเศร้าจนคนมองสะอึกไปชั่วครู่
ร่างสูงบอกตัวเองว่าอย่าใส่ใจ ...อย่าหลงกล ของพวกนี้มันเป็นมารยาทั้งนั้น
“ขึ้นมาได้แล้ว
ถ้าให้ฉันสั่งอีกรอบ ฉันจะทำลายมัน แล้วนายจะไม่มีวันได้เห็นสร้อยนั่นอีก”
คำประกาศิตประกาศออกมาอย่างไร้เยื่อใย
ทำคนฟังต้องเม้มปากแน่น ค่อยๆ... กลั้นใจปลดกางเกงตัวเองด้วยความอับอาย
“หึ...
ยังจะมีหน้ามาปฏิเสธ ทั้งที่นายก็”อยาก” เต็มที”
คยูฮยอนเยาะหยัน
เห็นแกนกายของอีกฝ่ายดันตัวขึ้นมาไม่น้อย ก็ของมัน”เคย”มาก่อน
แม้จะเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อคืนแต่เขารู้ดีว่าร่างกายนี้ตอบสนองเขาเพียงใด มือใหญ่กระชากตัวเปล่าเปลือยมานั่งบนตักและส่งมือลงไปลูบไล้
ร่างเล็กสะดุ้งร้องครางระวิงกับน้ำหนักมือที่รุกรานเขาไม่ลดละ
ส่วนสัดแข็งขึงในมือกำลังถูกมือใหญ่ครอบครองด้วยความดุดันปนกราดเกรี้ยว
“อ๊ะ...อื้อ...ม...ไม่
คยู”
ซองมินร้องค้านในลำคอ
ทุกจังหวะมือสากทำให้เขาคล้ายจะเป็นลม ต้องเกาะพนักเก้าอี้ไว้ ลมหายใจหอบดังอยู่ข้างหูคยูฮยอนก่อนที่เจ้าตัวจะสะดุ้งด้วยความหวั่นปนเจ็บเมื่อมือนั้นเคล้นสะดฑกอิ่มหนักหน่วงและรุกต่อที่ช่องทางสีหวาน
“อื้อ...จ...” ซองมินปิดปากตัวเองได้ทันก่อนจะครวญขอความสงสาร
รู้ดีวาถึงร้องออกไปอีกฝ่ายก็คงไม่ปรานีเขาแน่ ขาเรียวถูกจับให้แยกกว้างเพื่อมือหนาจะได้ทำการสะดวก
สีหน้าคมเครียดขึงอย่างพยายามห้ามใจอย่างยิ่งยวดไม่ให้สอดกายเข้าไปเดี๋ยวนั้น
มือใหญ่ข้างที่ว่างคว้าต้นคอเรียวให้เข้ามาบดเบียดจุมพิต
ซองมินครางอือ ทั้งร่างถูกรุกไปด้วยอารมณ์เร่าร้อนที่กำลังจะทำให้เขาเป็นลม
มือเล็กลดลงไปหาส่วนหน้าที่กำลังดันตัวเบียดหน้าท้องอย่างพยายามปรนเปรอตอบแทนจนร่างสูงบดจูบจนแทบละลายเป็นเนื้อเดียวเพื่อถ่ายทอดความต้องการที่พุ่งสูงให้รับรู้
ปากสวยอ้ารับอากาศเข้าปอด จุมพิตยาวนานผลาญพลังงานจนแทบไม่มีแรงเหลือ แต่แต่ยินยอมให้นิ้วใหญ่บุกรุกเข้าเปิดช่องทาง
แม้จะมีความเจ็บปะปน ซองมินก็เพียงแต่นิ่วหน้า ไม่เอ่ยขอร้องอะไร
แต่ทุกจังหวะที่นิ้วคยูฮยอนดันเข้าออกก็ทำให้เขาอดครางไมได้
หน้าหวานครางหอบกระเส่า...
หลับตาแน่นปี๋ยามที่มือใหญ่ยกสะโพกเขาขึ้นก่อนจะกดลง คยูฮยอนละมือมาจับใบหน้าหวานให้หันมอง
ออกคำสั่งเสียงพร่าเพราะจุดอารมณ์ถูกบีบคั้น
“ลองแสดงลีลาของนายบนตัวฉันดูซิ
ว่ามันคุ้มค่ากับสร้อยเส้นนั้นรึเปล่า”
น้ำคำเหยียดหยามยังตามมาทำร้ายใจไม่เลิกรา
ร่างเล็กปาดน้ำตาจากความเจ็บและอับอายที่ยังคงไหลต่อเนื่องทิ้งไปแต่ซองมินไม่ร้องขออะไรอีก
ยกสะโพกตัวเองขึ้นแล้วกดลงครั้งเดียวจนส่วนใหญ่โตลับหาย
“อ๊า...” เสียงหวานร้องก้องห้องครัว
ช่องทางหวานเจ็บเสียดจนแทบขาดใจ สิ่งรุกล้ำเข้ามาเบียดจนแทบขยับไม่ได้ ร่างเล็กปล่อยน้ำตาไหลเป็นสายโดยไม่อาจกักเก็บ
เล่นเอาคนมองใจอ่อน มือหนายกมาช่วยลูบไล้กายขาวเนียนให้ความซ่านท้นในใจ
“คยู...ฮึก..อ๊ะ..”
นิ้วเรียวคว้าพนักพิงเก้าอี้ไว้
ไม่กล้าแตะต้องตัวคนตรงหน้าอย่างที่คนรักกันทั่วไปเค้าทำ
เพราะกลัวคยูฮยอนจะรังเกียจ กลัวว่าอีกฝ่ายจะผลักไสเขามากกว่านี้
“น...นาย...อา...อา”
เสียงทุ้มครางรับจังหวะที่สะโพกอิ่มกดตัวเองลงถาโถม
ซองมินไม่สงสารแม้ตัวเองจะเจ็บปวด ยินยอมสนองความต้องการของคยูฮยอนด้วยความยินดี
ความเจ็บแทรกเข้ามาทุกครั้งยามลดสะโพกลงครอบครองแต่ก็ยังอดเสียวซ่านไม่ไหวยามที่ส่วนนั้นกระทบจุดภายใน
ซองมินส่ายสะบัดทั้งตัว กัดปากกลั้นความเสียวที่ตีขึ้นมาอีกระลอกจากน้ำหนักมือของคยูฮยอน
ดวงตากลมเปิดขึ้นมอง...
เห็นใบหน้าที่อ่อนโยนของอีกฝ่ายในขณะที่ทนเก็บความต้องการไม่ไหว
เพียงเสี้ยวอารมณ์ที่ร่างสูงเผลอปล่อยออกมาก็ทำให้น้ำตาเขาไหลไม่หยุด
ซองมินพอใจแล้ว...เท่านี้ก็ได้ แค่ความอ่อนโยนแสนดีชั่วคราวที่มีให้
...ก็เพียงพอ...
กายขาวละเอียดโยกตัวเองบนตักหนาอย่างเร่าร้อน
ยิ่งแรงกระแทกเร่งจังหวะขึ้นเท่าไหร่ก็รู้สึกจะขาดใจมากเท่านั้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นครัวชวนให้คนสองคนที่ได้ยินหูอื้อตาลายมากขึ้นอีก
คยูฮยอนส่งสะโพกตัวเองเข้าหา
ตอบรับจังหวะของอีกฝ่ายในช่วงสุดท้ายกระทั่งคนด้านบนเริ่มกระตุกตัวเองติดกันและร้องครางก้องยามปลดปล่อยสายธารสีขาว
ซองมินซบตัวกับอกหนาเมื่อขาเรียวอ่อนจนสั่นสะท้าน...
แต่บางส่วนที่ยังค้างคาแข็งใจให้เรียกแรงฮึดสุดท้ายเพื่อคนรัก
คยูฮยอนขบกรามดังลั่นรู้สึกถึงอารมณ์ที่กำลังจะท่วมท้นในไม่กี่นาทีข้างหน้า
“แรง...อีก...อา....”
เสียงทุ้มครางใกล้หู
ยิ่งเร่งให้ร่างเล็กด้านบนกระทำการ
ซองมินตาพร่าพรายชั่วขณะยามที่มองใบหน้าของคยูฮยอนยามจุดอารมณ์สิ้นสุด
ร่างสูงเบียดสะโพกเข้าหาและจับให้ตัวเขารับตัวตนทั้งหมด
ใจทั้งดวงเต้นแรงราวกับหนุ่มน้อยที่บอกรักครั้งแรก
ร่างสูงบดเบียดตัวตนหนักหน่วงก่อนกระตุกกายพร้อมคำบางคำซึ่งผุดขึ้นในใจ ซองมินสะดุ้งในนาทีสุดท้าย
จังหวะที่รู้สึกความอุ่นพุ่งเข้าด้านในก็ทรุดเอาดื้อๆ ซบลงกับตัวอีกคนอย่างยอมจำนนทุกทาง
ลมหายใจหอบกระเส่าดังแข่งกันในความเงียบ
ซองมินพยายามฝืนร่างตัวเองเพื่อลุกขึ้นแต่แขนสั่นจนแทบไม่มีแรง ไม่ต้องพูดถึงขาเขา...
หยดสีขาวเปรอะเปื้อนตามเรียวขาขาวให้คนเห็นอายมากขึ้นไปอีก
กลับไปอ่านที่หน้าเดิมนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น