Snowing Tears
19th Drop
ประตูห้องพักห้องหนึ่งปิดลงเสียงดัง
แขนยาวสะบัดให้ร่างน้อยถลาไปกลางห้อง ฮยอกแจไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกเหวี่ยง ร่างเขาผวาไปที่เตียงและส่วนท้องก็ชนเข้ากับขอบเตียงอย่างจัง
เขาทรุดลงกับพื้น ร้องอึกในลำคอเพราะความปวดจุกแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ
“คุณชีวอน...อย่าทำแบบนี้เลย...”
เอ่ยเสียงแผ่ว พยายามจะผ่อนคลายโทสะอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้น
แต่ยิ่งพูด ดวงตาคมกล้าก็ยิ่งเข้มขึ้น
“ทำไมล่ะ?
ก็คุ้นเคยอยู่แล้วนี่ นายต้องชดใช้ให้ฉัน
และฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรคุ้มค่าไปกว่าตัวของนาย!”
“ผมจะหาเงินมาใช้คืน
จะคืนให้จนครบ แต่ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลยครับ” มือเล็กคลำตรงท้องที่ปวดจุกจนลุกไม่ขึ้น
ได้แค่กระถดตัวถอยไปด้านหลังจนชนกับกำแพงตรงหัวเตียง
ร่างสูงยิ้มเยาะ
แต่สายตาแข็งกร้าวจนคนมองปวดใจ
ฮยอกแจไม่เคยคิดเลยว่าผลของความจริงจะทำร้ายเขาได้แบบนี้ ไม่เคยนึกเลยจริงๆ
“จะยอมฉันดีดีหรือว่าจะให้ใช้กำลัง”
คนตัวเล็กร้องสะอื้น
แม้จะกลั้นไว้แค่ไหนแต่ก็เอาไม่อยู่ เขาส่ายหน้าไปมา ไม่อยากเลือกสักทาง
ถึงเขาจะพอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้
แต่ฮยอกแจก็ไม่ต้องการในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายมีแต่ความโกรธ
“ไม่ตอบ...งั้นฉันจะเลือกเอง”
“คุณชีวอน!” ร้องได้คำเดียว
ร่างเขาก็โดนดึงและผลักลงไปบนเตียง ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัว เม้มปากด้วยความอดสูเมื่อกางเกงขายาวถูกรูดออกไปจากร่างเป็นอย่างแรก
เขาพยายามจะค้าน ใช้มือต้านแรงไว้ แต่แขนแกร่งมีกำลังมากกว่า
แถมยังอยู่ในท่าที่ลงแรงได้มากกว่าเพราะทั้งตัวเขาโดนอีกฝ่ายคร่อมไว้ และตัวโตๆ
ก็ปิดทางหนีเขาทุกทาง
เสียงสะอื้นลอดออกมาอย่างอดไม่ไหวเมื่อเสื้อตัวนอกและตัวในหลุดจากร่าง
ตาเรียวพยายามจะลืมตาเพื่อขอร้องชีวอนอีกสักครั้ง แต่น้ำตาทำให้เขามองอะไรไม่เห็น
ได้แค่รับรู้ความเจ็บปวดจากการกระทำจาบจ้วงที่ไม่มีอะไรสามารถต้านทานได้
“ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่นิ่งๆ
หรือจะตอบสนองฉันเหมือนครั้งก่อนๆ ก็ได้ ถ้านายทำตัวดี ฉันก็อาจจะใจดี”
ชีวอนเอ่ยเสียงเครียด แค่นหัวเราะกับคนที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ติดกาย
ฮยอกแจยกมือมาปิดร่าง
อับอายเพราะแสงไฟสว่างจ้าของห้องนี้ เจ็บปวดกับการกระทำของชีวอนจนไม่รู้จะพูดอะไรได้
เขากลืนก้อนสะอื้นเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมา
ในดวงตาคู่นั้นไม่ใช่ความลุ่มหลงหรือต้องการอย่างที่เคย
มีแค่ความโกรธ
โทสะและความต้องการเอาชนะเท่านั้น
มือใหญ่จับคางที่เบี่ยงออกข้างให้หันกลับมา
บังคับไว้ด้วยมือแข็งและก้มลงไปประทับจูบลงโทษ เบียดความต้องการที่โหดร้ายให้จนร่างน้อยสะดุ้งเฮือก
เจ็บปวดเพราะสัมผัสแข็งกระด้าง เจ็บทั้งกาย...เจ็บทั้งใจ
ฮยอกแจร้องอู้อี้
พยายามหันหนีและผลักไสใบหน้าคมออกห่าง แต่ไม่เป็นผล ชีวอนไล่ฝ่ามือไปทั่วร่าง
สัมผัสความอ่อนนุ่มที่เขารู้ดีว่าหอมหวาน แต่ในครั้งนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว
เขาจะทำให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าความโลภที่อยากได้ของคนอื่นมันจะส่งผลยังไง
“โอ๊ย...”
เสียงร้องดังขึ้นเมื่ออกนุ่มถูกบีบอย่างรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนที่ตรงไหนเลย
ชีวอนแตะต้องส่วนไหนก็ทิ้งรอยไว้ทั้งนั้น จ้ำแดงจากน้ำมือหนาทำให้เขาสูดปากในบางครั้ง
และปากได้รูปก็ขบย้ำแบบไม่ปรานี
ฮยอกแจกล้ำกลืนความทุกข์
เหลือบมองเพดานห้องแคบๆ ที่ใช้เป็นเพียงที่ระบายความโกรธ ต้องมาชดใช้หนี้ในสถานที่แบบนี้
ถูกลากมาต่อหน้าสายตาคนมากมายในโรงพยาบาลมันก็น่าอายมากพอแล้ว เขายังต้องทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดเพราะการกระทำแบบนี้จากชีวอน
เขาคงไม่เหลือความภูมิใจอะไรให้ตัวเองอีก
นิ้วมือหนาแตะต้องไปทุกที่อย่างพอใจ
ขายาวกดทับขาเรียวเอาไว้ทุกทางจนคนใต้ร่างหนีไปไหนไม่ได้ เสียงร้องของความเจ็บปวดดังออกมาเป็นระยะเมื่อมือใหญ่กดเน้นตรงท้องที่ถูกกระแทก
ฮยอกแจน้ำตาไหล ได้แต่ภาวนาขอให้มันจบลงเร็วๆ
เสียงปลดเข็มขัดดังขึ้นทำให้เขาหลับตาลงช้าๆ
ไม่อยากจะรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่มือร้อนผ่าวก็ยังตามติด
ลูบไล้เรียวขาและแยกออกกว้าง ฮยอกแจสะอื้นฮัก พยายามตะแคงร่างและคู้ตัว
แต่โดนกักไว้ด้วยสองแขน ขายาวแทรกเข้ามาตรงกลาง
เสียดสีร่างกายกับส่วนกลางร่างจนคนตัวเล็กร้องไห้หนักข้อ พยายามจะถดกายหนีและหันข้าง
“อยากให้ฉันใช้กำลังรึไง
หันกลับมา!”
คำสั่งดังขึ้นทันทีที่ร่างเล็กคู้ตัว ฮยอกแจส่ายหน้า เขาพยายามจะขอร้อง
แต่คนตัวสูงไม่ฟังสิ่งใด ชีวอนทุ่มโทสะลงมา ไม่แตะต้องส่วนกลางร่าง
แต่จับจ้องเป้าหมายด้านหลังแทน
ฮยอกแจสะดุ้งเฮือกเมื่อช่องทางสีหวานถูกรุกล้ำโดยไม่มีการเล้าโลม
ความรู้สึกของเขาก้ำกึ่งระหว่างเจ็บปวดและหวาดกลัว
ความเสียวซ่านน้อยนิดนั้นชีวอนได้พรากมันจากไปแล้วเมื่อสอดนิ้วเข้ามา เขาคว้าข้อมือชีวอนเอาไว้
พยายามลืมตาเพื่ออ้อนวอน อย่างน้อยก็ขอให้อ่อนโยนบ้าง
“ฮึก...ผม...เจ็บ”
ร้องอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลไม่หยุด ฮยอกแจสะอื้นเสียงดัง
เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้
“อย่าดิ้น...
แล้วนายจะไม่เจ็บ”
ร่างน้อยส่ายหน้า
แค่นิ้วเดียวเข้ามาแบบไม่มีตัวช่วยก็เจ็บมากพออยู่แล้ว ความทรงจำสวยงามและหวานล้ำที่เคยประสบมาตอนนี้ไม่มีความหมายใดใด
หยดน้ำตาที่อาบแก้มทำให้คนมองสะดุดไปเล็กน้อย เขามองร่างข้างใต้ด้วยแววตาอ่อนแสงลง
ยิ่งเห็นท่าทางไร้ทางสู้แบบนั้น เขาก็เกิดความรู้สึกลังเล
นิ้วยาวละจากแขนเรียวมากอบกุมแกนกายเล็ก
รูดรั้งเบา อีกฝ่ายก็ผวาเฮือก ฮยอกแจหอบหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แขนสองข้างที่ถูกกักไว้ถูกปล่อยเป็นอิสระ
แต่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงมาผลักดันคนตัวสูงออกห่าง ยิ่งโดนสัมผัสส่วนที่ไวต่อความรู้สึกแบบนี้
ร่างน้อยก็หลับตาปี๋ หอบหายใจกับความหวาดหวั่นผสมเสียวซ่าน
ชีวอนขยับนิ้วรัวเร็วและอีกข้างเลื่อนเข้าจู่โจมส่วนร้อนผ่าว
ฮยอกแจหอบหนัก
เขาครางอือในลำคอก่อนจะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจากด้านหลังพร้อมกับด้านหน้า
เอวเล็กลอยขึ้นแบบไม่รู้ตัว มือสองข้างหันไปจอกหมอน
“อึก...อือ...” หน้าหวานแดงก่ำ พยายามเก็บเสียงร้องในลำคอด้วยชีวอนสอดนิ้วเข้ามาอีกและกระตุ้นจุดเร้าของเขาถี่รัว
พอเห็นแบบนั้นชีวอนก็ยิ้มเยาะ
“ที่แท้นายก็ต้องการ
แล้วยังกล้าค้านฉัน ในชีวิตนายมีเรื่องไหนที่ไม่หลอกลวงบ้างรึเปล่า!” ชีวอนตะโกนใส่หน้า
พลิกคางเรียวกลับมาอีกครั้งและบดจูบ ทั้งลงโทษและระบายความต้องการ ความโกรธ
ความสับสน ความผิดหวังทุกอย่างลงไปจนคนรับเองสะท้อนใจ
แล้วช่วงที่เขาหวาดหวั่น
ชีวอนก็ถอนนิ้วออกไป เอวเล็กผวาตามและต้องร้องเสียงดังเมื่อบางส่วนเข้ามาแทนที่
แขนเรียวพยายามผลักไสเอวหนาออกไป แต่ชีวอนเดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลัง เขาเดินหน้า
แทรกตัวเข้าไป ฮยอกแจก็ร้องว่าเจ็บ แต่ยิ่งเห็นแบบนั้น ชีวอนก็ยิ่งพอใจที่ได้ลงโทษคนโลภ
“คุณ...ฮึก...เจ็บ...อ๊ะ...”
ฮยอกแจครางเครือ เขาหลับตาแน่น รับศึกไม่ทันทั้งจากจุมพิตร้อนผ่าวรุนแรง
และด้านล่างก็ต้องเปิดรับชีวอนอย่างเสียไม่ได้ กายเขาร้องประท้วงว่าเจ็บปวด
แต่ความอบอุ่นยามชีวอนอยู๋ภายในก็ทำให้ฮยอกแจส่ายหน้า
ส่วนใหญ่โตแทรกลึก
ขยับเข้าไปด้านในจนหมดร่าง ทิ้งความอึดอัดร้อนผ่าวให้เขา ฮยอกแจหอบคราง
เหนื่อยกับการต่อสู้แล้วก็กรีดร้องในลำคอเมื่อชีวอนเริ่มขยับในทีแรก ร่างสูงถอดถอน
สะโพกอิ่มก็แทบจะตามเขามา ชีวอนส่งเสียงเยาะ จับแขนเรียวสองข้างขึงไว้เหนือหัว
บังคับด้วยสายตาและเสียงให้อีกฝ่ายต้อนรับเขา
“อือ...คุณ...”
ปากอิ่มขบเม้มจนช้ำ ยิ่งห้ามตัวเองไม่ให้อ่อนไหวเท่าไหร่
เขาก็พบว่าชีวอนยิ่งแทรกกายเข้าหา เร่งเร้าให้เขาตอบสนองมากเท่านั้น
ไม่รู้ว่าเกมนี้จะจบลงเมื่อไหร่
ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเขาได้จากไปแล้ว แทบไม่รับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
ความเจ็บปวดจากหลายส่วนในร่างกายร้องประท้วงและทำให้เขามึนงง บางทีคงเจ็บจนชาและเมื่อชีวอนเรียกร้องจากร่างกายเขามากขึ้น
รั้งร่างนิ่มเข้าชิดและโจนจ้วงลงในช่องทางร้อนผ่าว ฮยอกแจก็ได้แต่กลั้นเสียงร้องเอาไว้
มันไม่ใช่ความสุข
แม้จะเป็นความใคร่... แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ตาเรียวพร่าเลือน
มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้
และก็ต้องร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถึงกายหนาที่แทรกเข้ามาหนักหน่วง
เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายที่เคยชินสัมผัสของชีวอนทำให้อีกฝ่ายได้ใจ
หยอกล้อในจุดที่รู้ว่าเขาอ่อนไหว ชีวอนถอนกายช้าๆและตอกย้ำราวกับตั้งใจให้เขารู้สึกไปด้วย
แต่ไม่เลย... มันไม่ใช่ความรู้สึกดี
ปากอิ่มกัดเอาไว้แน่น
ไม่ร้องครวญออกไปให้ตัวเองขายหน้ากว่าเดิม แต่เมื่อชีวอนสั่งให้อ้าปาก
สั่งให้เขาจูบตอบ ฮยอกแจก็เหมือนศักดิ์ศรีของตัวเองลอยออกไปไกลจนเกินจะคว้ากลับมา
ชายหนุ่มเรียกร้องครั้งแล้วครั้งเล่า
ร่างน้อยที่บอบช้ำไปทั้งร่างกายรู้สึกเหมือนสติกำลังจะหายไปมากขึ้นทุกที
เขาครวญเสียงแหบ หยดน้ำตาไหลเรื่อยลงบนเตียงไม่จบสิ้นราวจะเป็นตัวแทนความรู้สึกทุกอย่างของเขา
กระทั่งคนตัวสูงที่อยู่ด้านบนเร่งจังหวะ
สอดกายล้ำลึกและกระตุกกายภายในร่างเขา ฮยอกแจสะดุ้งวาบกับความอุ่นร้อนที่ไหลผ่านเข้ามาภายใน
หอยหายใจเหน็ดเหนื่อยใต้ร่างสูงที่ทรุดทาบทับเขา ดีใจที่ทุกอย่างมันจบลงเสียที
จบหมดแล้ว...
ทั้งความรู้สึกเขา การชดใช้ และหนี้บุญคุณต่างๆ ฮยอกแจคิดว่าเขาชดใช้มาเพียงพอแล้ว
และอีกสามวันเมื่อทุกอย่างได้เปิดเผยและกลับมาเข้าที่เข้าทาง เขาก็จะจากไปแบบไม่มีอะไรติดค้างอีกต่อไป
ความคิดนั้นทำให้เขาหลับตาลง
รู้สึกไม่สบายตัว เจ็บและปวดไปหมด คิดเสียว่ามันคือการชดใช้
วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทนรับเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ ร่างเล็กแค่ปิดตา
ให้ชีวอนเข้าใจว่าเขาหลับไปแล้วก็ได้ จะได้ไม่ต้องเจอกับคนใจร้ายอีก
ร่างสูงถอนกายออกไปแล้วก็ขยับลุก
เขาสะกิดร่างที่นอนนิ่ง เห็นตาเรียวปิดสนิทไม่หืออือก็พ่นลมผ่านจมูก
ชีวอนแต่งกายอีกครั้ง มองสภาพห้องที่มันเละเทะด้วยฝีมือของเขา
แต่เมื่อไล่สายตามาถึงร่องรอยแดงจ้ำตามร่างกายอย่างน่าอดสูของฮยอกแจ
ความเจ็บปวดก็แล่นตัดเข้าหัวใจ
มือหนากำแน่น
บอกตัวเองให้แข็งใจเข้าไว้ อย่านึกสงสารหรือเห็นใจคนๆ นี้อีก แค่ที่ผ่านมานั่นก็ทำให้เขาก็โง่มากพอแล้ว
ต่อจากนี้จะไม่มีชีวอนคนโง่อีกต่อไป
ร่างสูงตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างที่นอนขดไม่ได้สติ
จับจ้องอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยเยาะๆ
“นี่แหละคือผลของการที่นายกล้าหลอกลวงและเข้ามาปอกลอกตระกูลของฉัน”
ชีวอนทิ้งสายตาโกรธแค้นเอาไว้และเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจอะไรอีก
เขาปิดประตูเสียงดัง
ทิ้งให้ร่างที่เจ็บไปทุกอณูอยู่อย่างเดียวดายภายในห้องพักค่อนข้างเก่าแห่งนั้น
กลับไปอ่านต่อที่หน้านี้นะคะ