Snowing Tears :: 19th Drop

             

 Snowing Tears 

19th Drop

          ประตูห้องพักห้องหนึ่งปิดลงเสียงดัง แขนยาวสะบัดให้ร่างน้อยถลาไปกลางห้อง ฮยอกแจไม่ทันตั้งตัวเมื่อถูกเหวี่ยง ร่างเขาผวาไปที่เตียงและส่วนท้องก็ชนเข้ากับขอบเตียงอย่างจัง เขาทรุดลงกับพื้น ร้องอึกในลำคอเพราะความปวดจุกแล่นขึ้นเป็นริ้วๆ

            “คุณชีวอน...อย่าทำแบบนี้เลย...” เอ่ยเสียงแผ่ว พยายามจะผ่อนคลายโทสะอีกฝ่ายทั้งที่ตัวเองก็เจ็บจนลุกไม่ขึ้น แต่ยิ่งพูด ดวงตาคมกล้าก็ยิ่งเข้มขึ้น

            “ทำไมล่ะ? ก็คุ้นเคยอยู่แล้วนี่ นายต้องชดใช้ให้ฉัน และฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะมีอะไรคุ้มค่าไปกว่าตัวของนาย!”

            “ผมจะหาเงินมาใช้คืน จะคืนให้จนครบ แต่ได้โปรด...อย่าทำแบบนี้เลยครับ” มือเล็กคลำตรงท้องที่ปวดจุกจนลุกไม่ขึ้น ได้แค่กระถดตัวถอยไปด้านหลังจนชนกับกำแพงตรงหัวเตียง

            ร่างสูงยิ้มเยาะ แต่สายตาแข็งกร้าวจนคนมองปวดใจ ฮยอกแจไม่เคยคิดเลยว่าผลของความจริงจะทำร้ายเขาได้แบบนี้ ไม่เคยนึกเลยจริงๆ

            “จะยอมฉันดีดีหรือว่าจะให้ใช้กำลัง”

            คนตัวเล็กร้องสะอื้น แม้จะกลั้นไว้แค่ไหนแต่ก็เอาไม่อยู่ เขาส่ายหน้าไปมา ไม่อยากเลือกสักทาง ถึงเขาจะพอใจกับความสัมพันธ์แบบนี้ แต่ฮยอกแจก็ไม่ต้องการในช่วงเวลาที่อีกฝ่ายมีแต่ความโกรธ

            “ไม่ตอบ...งั้นฉันจะเลือกเอง”

            “คุณชีวอน!” ร้องได้คำเดียว ร่างเขาก็โดนดึงและผลักลงไปบนเตียง ฮยอกแจสะดุ้งสุดตัว เม้มปากด้วยความอดสูเมื่อกางเกงขายาวถูกรูดออกไปจากร่างเป็นอย่างแรก เขาพยายามจะค้าน ใช้มือต้านแรงไว้ แต่แขนแกร่งมีกำลังมากกว่า แถมยังอยู่ในท่าที่ลงแรงได้มากกว่าเพราะทั้งตัวเขาโดนอีกฝ่ายคร่อมไว้ และตัวโตๆ ก็ปิดทางหนีเขาทุกทาง

            เสียงสะอื้นลอดออกมาอย่างอดไม่ไหวเมื่อเสื้อตัวนอกและตัวในหลุดจากร่าง ตาเรียวพยายามจะลืมตาเพื่อขอร้องชีวอนอีกสักครั้ง แต่น้ำตาทำให้เขามองอะไรไม่เห็น ได้แค่รับรู้ความเจ็บปวดจากการกระทำจาบจ้วงที่ไม่มีอะไรสามารถต้านทานได้

            “ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็อยู่นิ่งๆ หรือจะตอบสนองฉันเหมือนครั้งก่อนๆ ก็ได้ ถ้านายทำตัวดี ฉันก็อาจจะใจดี” ชีวอนเอ่ยเสียงเครียด แค่นหัวเราะกับคนที่ไร้ซึ่งอาภรณ์ติดกาย

            ฮยอกแจยกมือมาปิดร่าง อับอายเพราะแสงไฟสว่างจ้าของห้องนี้ เจ็บปวดกับการกระทำของชีวอนจนไม่รู้จะพูดอะไรได้ เขากลืนก้อนสะอื้นเมื่อใบหน้าคมโน้มลงมา ในดวงตาคู่นั้นไม่ใช่ความลุ่มหลงหรือต้องการอย่างที่เคย

            มีแค่ความโกรธ โทสะและความต้องการเอาชนะเท่านั้น

            มือใหญ่จับคางที่เบี่ยงออกข้างให้หันกลับมา บังคับไว้ด้วยมือแข็งและก้มลงไปประทับจูบลงโทษ เบียดความต้องการที่โหดร้ายให้จนร่างน้อยสะดุ้งเฮือก เจ็บปวดเพราะสัมผัสแข็งกระด้าง เจ็บทั้งกาย...เจ็บทั้งใจ

            ฮยอกแจร้องอู้อี้ พยายามหันหนีและผลักไสใบหน้าคมออกห่าง แต่ไม่เป็นผล ชีวอนไล่ฝ่ามือไปทั่วร่าง สัมผัสความอ่อนนุ่มที่เขารู้ดีว่าหอมหวาน แต่ในครั้งนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว เขาจะทำให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าความโลภที่อยากได้ของคนอื่นมันจะส่งผลยังไง

            “โอ๊ย...” เสียงร้องดังขึ้นเมื่ออกนุ่มถูกบีบอย่างรุนแรง ไม่มีความอ่อนโยนที่ตรงไหนเลย ชีวอนแตะต้องส่วนไหนก็ทิ้งรอยไว้ทั้งนั้น จ้ำแดงจากน้ำมือหนาทำให้เขาสูดปากในบางครั้ง และปากได้รูปก็ขบย้ำแบบไม่ปรานี

            ฮยอกแจกล้ำกลืนความทุกข์ เหลือบมองเพดานห้องแคบๆ ที่ใช้เป็นเพียงที่ระบายความโกรธ ต้องมาชดใช้หนี้ในสถานที่แบบนี้ ถูกลากมาต่อหน้าสายตาคนมากมายในโรงพยาบาลมันก็น่าอายมากพอแล้ว เขายังต้องทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดเพราะการกระทำแบบนี้จากชีวอน เขาคงไม่เหลือความภูมิใจอะไรให้ตัวเองอีก

            นิ้วมือหนาแตะต้องไปทุกที่อย่างพอใจ ขายาวกดทับขาเรียวเอาไว้ทุกทางจนคนใต้ร่างหนีไปไหนไม่ได้ เสียงร้องของความเจ็บปวดดังออกมาเป็นระยะเมื่อมือใหญ่กดเน้นตรงท้องที่ถูกกระแทก ฮยอกแจน้ำตาไหล ได้แต่ภาวนาขอให้มันจบลงเร็วๆ

            เสียงปลดเข็มขัดดังขึ้นทำให้เขาหลับตาลงช้าๆ ไม่อยากจะรับรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง แต่มือร้อนผ่าวก็ยังตามติด ลูบไล้เรียวขาและแยกออกกว้าง ฮยอกแจสะอื้นฮัก พยายามตะแคงร่างและคู้ตัว แต่โดนกักไว้ด้วยสองแขน ขายาวแทรกเข้ามาตรงกลาง เสียดสีร่างกายกับส่วนกลางร่างจนคนตัวเล็กร้องไห้หนักข้อ พยายามจะถดกายหนีและหันข้าง

            “อยากให้ฉันใช้กำลังรึไง หันกลับมา!”  คำสั่งดังขึ้นทันทีที่ร่างเล็กคู้ตัว ฮยอกแจส่ายหน้า เขาพยายามจะขอร้อง แต่คนตัวสูงไม่ฟังสิ่งใด ชีวอนทุ่มโทสะลงมา ไม่แตะต้องส่วนกลางร่าง แต่จับจ้องเป้าหมายด้านหลังแทน

            ฮยอกแจสะดุ้งเฮือกเมื่อช่องทางสีหวานถูกรุกล้ำโดยไม่มีการเล้าโลม ความรู้สึกของเขาก้ำกึ่งระหว่างเจ็บปวดและหวาดกลัว ความเสียวซ่านน้อยนิดนั้นชีวอนได้พรากมันจากไปแล้วเมื่อสอดนิ้วเข้ามา เขาคว้าข้อมือชีวอนเอาไว้ พยายามลืมตาเพื่ออ้อนวอน อย่างน้อยก็ขอให้อ่อนโยนบ้าง

            “ฮึก...ผม...เจ็บ” ร้องอย่างน่าสงสาร น้ำตาไหลไม่หยุด ฮยอกแจสะอื้นเสียงดัง เขาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรในสถานการณ์แบบนี้

            “อย่าดิ้น... แล้วนายจะไม่เจ็บ”

            ร่างน้อยส่ายหน้า แค่นิ้วเดียวเข้ามาแบบไม่มีตัวช่วยก็เจ็บมากพออยู่แล้ว ความทรงจำสวยงามและหวานล้ำที่เคยประสบมาตอนนี้ไม่มีความหมายใดใด หยดน้ำตาที่อาบแก้มทำให้คนมองสะดุดไปเล็กน้อย เขามองร่างข้างใต้ด้วยแววตาอ่อนแสงลง ยิ่งเห็นท่าทางไร้ทางสู้แบบนั้น เขาก็เกิดความรู้สึกลังเล

นิ้วยาวละจากแขนเรียวมากอบกุมแกนกายเล็ก รูดรั้งเบา อีกฝ่ายก็ผวาเฮือก ฮยอกแจหอบหายใจ เขาไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร แขนสองข้างที่ถูกกักไว้ถูกปล่อยเป็นอิสระ แต่เขาไม่เหลือเรี่ยวแรงมาผลักดันคนตัวสูงออกห่าง ยิ่งโดนสัมผัสส่วนที่ไวต่อความรู้สึกแบบนี้ ร่างน้อยก็หลับตาปี๋ หอบหายใจกับความหวาดหวั่นผสมเสียวซ่าน

            ชีวอนขยับนิ้วรัวเร็วและอีกข้างเลื่อนเข้าจู่โจมส่วนร้อนผ่าว ฮยอกแจหอบหนัก เขาครางอือในลำคอก่อนจะรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวจากด้านหลังพร้อมกับด้านหน้า เอวเล็กลอยขึ้นแบบไม่รู้ตัว มือสองข้างหันไปจอกหมอน

“อึก...อือ...” หน้าหวานแดงก่ำ พยายามเก็บเสียงร้องในลำคอด้วยชีวอนสอดนิ้วเข้ามาอีกและกระตุ้นจุดเร้าของเขาถี่รัว พอเห็นแบบนั้นชีวอนก็ยิ้มเยาะ

            “ที่แท้นายก็ต้องการ แล้วยังกล้าค้านฉัน ในชีวิตนายมีเรื่องไหนที่ไม่หลอกลวงบ้างรึเปล่า!” ชีวอนตะโกนใส่หน้า พลิกคางเรียวกลับมาอีกครั้งและบดจูบ ทั้งลงโทษและระบายความต้องการ ความโกรธ ความสับสน ความผิดหวังทุกอย่างลงไปจนคนรับเองสะท้อนใจ

            แล้วช่วงที่เขาหวาดหวั่น ชีวอนก็ถอนนิ้วออกไป เอวเล็กผวาตามและต้องร้องเสียงดังเมื่อบางส่วนเข้ามาแทนที่ แขนเรียวพยายามผลักไสเอวหนาออกไป แต่ชีวอนเดินมาไกลเกินกว่าจะถอยหลัง เขาเดินหน้า แทรกตัวเข้าไป ฮยอกแจก็ร้องว่าเจ็บ แต่ยิ่งเห็นแบบนั้น ชีวอนก็ยิ่งพอใจที่ได้ลงโทษคนโลภ

            “คุณ...ฮึก...เจ็บ...อ๊ะ...” ฮยอกแจครางเครือ เขาหลับตาแน่น รับศึกไม่ทันทั้งจากจุมพิตร้อนผ่าวรุนแรง และด้านล่างก็ต้องเปิดรับชีวอนอย่างเสียไม่ได้ กายเขาร้องประท้วงว่าเจ็บปวด แต่ความอบอุ่นยามชีวอนอยู๋ภายในก็ทำให้ฮยอกแจส่ายหน้า

            ส่วนใหญ่โตแทรกลึก ขยับเข้าไปด้านในจนหมดร่าง ทิ้งความอึดอัดร้อนผ่าวให้เขา ฮยอกแจหอบคราง เหนื่อยกับการต่อสู้แล้วก็กรีดร้องในลำคอเมื่อชีวอนเริ่มขยับในทีแรก ร่างสูงถอดถอน สะโพกอิ่มก็แทบจะตามเขามา ชีวอนส่งเสียงเยาะ จับแขนเรียวสองข้างขึงไว้เหนือหัว บังคับด้วยสายตาและเสียงให้อีกฝ่ายต้อนรับเขา

            “อือ...คุณ...” ปากอิ่มขบเม้มจนช้ำ ยิ่งห้ามตัวเองไม่ให้อ่อนไหวเท่าไหร่ เขาก็พบว่าชีวอนยิ่งแทรกกายเข้าหา เร่งเร้าให้เขาตอบสนองมากเท่านั้น

            ไม่รู้ว่าเกมนี้จะจบลงเมื่อไหร่ ฮยอกแจรู้สึกเหมือนตัวเขาได้จากไปแล้ว แทบไม่รับรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ความเจ็บปวดจากหลายส่วนในร่างกายร้องประท้วงและทำให้เขามึนงง บางทีคงเจ็บจนชาและเมื่อชีวอนเรียกร้องจากร่างกายเขามากขึ้น รั้งร่างนิ่มเข้าชิดและโจนจ้วงลงในช่องทางร้อนผ่าว ฮยอกแจก็ได้แต่กลั้นเสียงร้องเอาไว้

            มันไม่ใช่ความสุข แม้จะเป็นความใคร่... แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ ตาเรียวพร่าเลือน มองเห็นใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาใกล้ และก็ต้องร้องขึ้นเมื่อรู้สึกถึงกายหนาที่แทรกเข้ามาหนักหน่วง เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ ร่างกายที่เคยชินสัมผัสของชีวอนทำให้อีกฝ่ายได้ใจ หยอกล้อในจุดที่รู้ว่าเขาอ่อนไหว ชีวอนถอนกายช้าๆและตอกย้ำราวกับตั้งใจให้เขารู้สึกไปด้วย แต่ไม่เลย... มันไม่ใช่ความรู้สึกดี

            ปากอิ่มกัดเอาไว้แน่น ไม่ร้องครวญออกไปให้ตัวเองขายหน้ากว่าเดิม แต่เมื่อชีวอนสั่งให้อ้าปาก สั่งให้เขาจูบตอบ ฮยอกแจก็เหมือนศักดิ์ศรีของตัวเองลอยออกไปไกลจนเกินจะคว้ากลับมา

            ชายหนุ่มเรียกร้องครั้งแล้วครั้งเล่า ร่างน้อยที่บอบช้ำไปทั้งร่างกายรู้สึกเหมือนสติกำลังจะหายไปมากขึ้นทุกที เขาครวญเสียงแหบ หยดน้ำตาไหลเรื่อยลงบนเตียงไม่จบสิ้นราวจะเป็นตัวแทนความรู้สึกทุกอย่างของเขา

            กระทั่งคนตัวสูงที่อยู่ด้านบนเร่งจังหวะ สอดกายล้ำลึกและกระตุกกายภายในร่างเขา ฮยอกแจสะดุ้งวาบกับความอุ่นร้อนที่ไหลผ่านเข้ามาภายใน หอยหายใจเหน็ดเหนื่อยใต้ร่างสูงที่ทรุดทาบทับเขา ดีใจที่ทุกอย่างมันจบลงเสียที

            จบหมดแล้ว... ทั้งความรู้สึกเขา การชดใช้ และหนี้บุญคุณต่างๆ ฮยอกแจคิดว่าเขาชดใช้มาเพียงพอแล้ว และอีกสามวันเมื่อทุกอย่างได้เปิดเผยและกลับมาเข้าที่เข้าทาง เขาก็จะจากไปแบบไม่มีอะไรติดค้างอีกต่อไป

            ความคิดนั้นทำให้เขาหลับตาลง รู้สึกไม่สบายตัว เจ็บและปวดไปหมด คิดเสียว่ามันคือการชดใช้ วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะทนรับเรื่องราวเลวร้ายแบบนี้ ร่างเล็กแค่ปิดตา ให้ชีวอนเข้าใจว่าเขาหลับไปแล้วก็ได้ จะได้ไม่ต้องเจอกับคนใจร้ายอีก

            ร่างสูงถอนกายออกไปแล้วก็ขยับลุก เขาสะกิดร่างที่นอนนิ่ง เห็นตาเรียวปิดสนิทไม่หืออือก็พ่นลมผ่านจมูก ชีวอนแต่งกายอีกครั้ง มองสภาพห้องที่มันเละเทะด้วยฝีมือของเขา แต่เมื่อไล่สายตามาถึงร่องรอยแดงจ้ำตามร่างกายอย่างน่าอดสูของฮยอกแจ ความเจ็บปวดก็แล่นตัดเข้าหัวใจ

            มือหนากำแน่น บอกตัวเองให้แข็งใจเข้าไว้ อย่านึกสงสารหรือเห็นใจคนๆ นี้อีก แค่ที่ผ่านมานั่นก็ทำให้เขาก็โง่มากพอแล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีชีวอนคนโง่อีกต่อไป

            ร่างสูงตวัดผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างที่นอนขดไม่ได้สติ จับจ้องอยู่ครู่หนึ่งก็เอ่ยเยาะๆ

            “นี่แหละคือผลของการที่นายกล้าหลอกลวงและเข้ามาปอกลอกตระกูลของฉัน”

            ชีวอนทิ้งสายตาโกรธแค้นเอาไว้และเดินออกไปจากห้องโดยไม่สนใจอะไรอีก เขาปิดประตูเสียงดัง ทิ้งให้ร่างที่เจ็บไปทุกอณูอยู่อย่างเดียวดายภายในห้องพักค่อนข้างเก่าแห่งนั้น

กลับไปอ่านต่อที่หน้านี้นะคะ 

http://writer.dek-d.com/huanampop/story/viewlongc.php?id=977351&chapter=20

Snowing Tears :: 16th Drop -WonHyuk-

   Snowing Tears

16th Drop

      ปากได้รูปเลื่อนเข้ามาใกล้และบดจุมพิตกึ่งร้อนแรงและลงโทษกลายๆ รสจูบที่พร่างพรมทำเอาร่างน้อยผวาเฮือกเหมือนถูกดึงดูดลมหายใจไปพร้อมๆ กับนิ้วมือยาวที่ขยับเข้ามารุกรานใต้ร่มผ้า ทึ้งเสื้อคลุมตัวนอกของเขาออกอย่างไม่ใยดี

            เปลือกตาสีอ่อนปิดลงพร้อมกับการรับรู้ถึงความชื้นในดวงตา ฮยอกแจเก็บมันไว้ เขาทำตัวนิ่งๆ ยอมให้อีกฝ่ายรุกรานหาความต้องการตามใจชอบ แต่ก็ไม่ตอบสนองอะไรเลยเช่นกัน

            “ฉันบอกให้ตามใจฉัน... นายต้องทำตามคำสั่งจนกว่าจะถึงวันสุดท้าย” ชายหนุ่มดักคอเพราะรู้ทัน ถ้าหากคนตัวเล็กคิดจะเล่นกับเขาแบบนี้ เขาก็จะทำให้ร้องครางจนก้องห้องไปเลย

            “อ...อือ...” เสียงหวานร้องแผ่วเบาเมื่อโดนเร่งเร้าด้วยริมฝีปากที่เขารู้ดีว่ามีพิษสงแค่ไหน ร่างเล็กครางอ่อนขณะหอบหายใจกับจุมพิตที่แสนจะเรียกร้อง ความต้องการในส่วนลึกเริ่มเผยตัวออกมาทีละน้อย ดูเหมือนว่าเวลาที่ผ่านมา ชีวอนจะรู้ใจเขาไปหมดทุกอย่าง รู้ว่าส่วนไหนของร่างกายที่มันอ่อนไหวง่ายดายจนสุดท้ายก็ได้แต่ร้องครางไปกับน้ำหนักมือที่กระทำการกึ่งรุนแรงกึ่งเร่งเร้า

            “อ๊ะ...ม...ไม่...อ๊า...”  เขาพยายามจะขัดขืน แต่นิ้วยาวก็บดขยี้จุดอ่อนไหวให้สั่นสะท้านไปหมด

            ฮยอกแจตัวอ่อน แทบจะลงไปกองกับพื้นหากว่าอีกคนจะไม่อุ้มตัวเขามาวางบนโต๊ะทำงาน ความเย็นที่สัมผัสได้ทำให้ร่างเล็กผวา แต่ความอุ่นร้อนจากสัมผัสของมือใหญ่ก็เข้ามาแทนที่และตอกย้ำให้เขาอับอายยิ่งกว่าเก่าด้วยการเอนหลังบางลงแนบกับโต๊ะตัวใหญ่ เอกสารอะไรต่อมิอะไรหล่นลงพื้นไปหมด ทว่าชีวอนไมได้สนใจอะไรนอกจากผิวขาวจัดที่กำลังขึ้นรอยแดงด้วยน้ำมือเขาบนโต๊ะ

            มือเล็กยกขึ้นมาบัง แต่ดวงตาร้อนแรงก็ตวัดผ่านเป็นการบังคับ ฮยอกแจกัดปาก อายจนไม่รู้จะแทรกไปอยู่ตรงไหน ทุกทีเวลาจะทำเรื่องแบบนี้ก็จะอยู่แค่ในห้องนอน แต่ที่นี่มันเป็นห้องทำงาน และเป็นสถานที่ๆ เขาไม่เคยคิดฝันว่าจะมาใช้เพื่อทำอะไรอย่างนี้ด้วย

            “คุณชีวอน...อ๊ะ” ร่างเล็กหลุดเสียงร้องออกไปจนได้เมื่อมือใหญ่เลื่อนลงต่ำ ลูบไล้จากภายนอก ฮยอกแจขนลุกเกรียว เกร็งไปทั้งร่างอย่างอธิบายไมได้เมื่อคนตัวโตโน้มลงมาใกล้และบดจูบเรียกร้องอย่างไม่รู้จักพอ

            “ดี... เรียกชื่อฉันแบบนั้น และตามใจฉันเอาไว้ เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่นายจะขัดขืน”

            ความว่างเปล่าโจมตีในหัวทันทีที่ได้ยินคำพูดนั้น มันไม่อ่อนหวานเหมือนครั้งก่อน หรืออย่างน้อยก็ยังดีกว่านี้ในความรู้สึกเขา ในตอนนี้เหมือนชีวอนแค่ต้องการและเขาต้องตอบสนอง ไม่ใช่เพราะความรู้สึกส่วนลึกผลักดัน

            หรือบางที...อาจเป็นเขาที่รู้สึกไปแบบนั้นคนเดียว บางที... ชีวอนอาจจะไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้

            ฮยอกแจหลับตาด้วยไม่อาจสู้สายตากับแสงไฟสว่างจ้าในห้อง เขาหดตัว ยิ่งเสื้อผ้าหล่นออกจากร่างมากเท่าไหร่ก็ยิ่งอับอายมากเท่านั้น ความรู้สึกเสียวซ่านที่ประดังเข้าหาทำให้ยิ่งละอายและตอกย้ำว่าเขามันก็แค่คนขัดดอกที่ไม่ว่าเจ้านายจะต้องการเมื่อไหร่ก็ต้องมอบให้อย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง

            “อ๊า...อ...อ๊ะ” ดวงหน้าหวานขึ้นสีเมื่อมือใหญ่รุกล้ำเข้าภายใน ชีวอนกระตุกยิ้ม มองคนใต้ร่างที่เผลอตอบสนองด้วยความพอใจ เขารู้ว่าจุดไหวซ่านของอีกฝ่ายอยู่ตรงไหน รู้ดีว่าจะต้องทำยังไงถึงจะทำให้ฮยอกแจตอบสนองเขาได้

            แต่มันเปล่าประโยชน์... แม้จะเป็นความต้องการของร่างกาย แต่สภาพทางด้านจิตใจเย็นชาและว่างเปล่า แม้จะมีความเร่าร้อนเกิดขึ้นตรงนี้ มีกายอุ่นร้อนของชีวอนเคล้าเคลียแนบชิด แต่มันก็ไม่ได้ทำให้อุ่นขึ้นเลย ความรู้สึกอัดอั้นเกือบจะทำให้เขามีน้ำตา แต่ฮยอกแจก็ปาดมันทิ้งก่อนที่อีกคนจะสังเกตได้

            “กอดฉัน” เสียงห้าวกระซิบสั่งเมื่อเกมแห่งการแก้แค้นเริ่มดำเนินไปอย่างเข้มข้น เม็ดบัวสีหวานถูกดูดกลืนเข้าปากร้อนผ่าว ลิ้นสากตวัดโลมไล้ราวกับคนไม่รู้จักอิ่ม ร่างเล็กเม้มปาก พยายามไม่เปล่งเสียงออกมา แต่สุดท้ายเมื่อมือใหญ่สัมผัสเนื้อแท้ด้านในกางเกงเขาก็แทบจะสิ้นลายตรงนั้น

            “คุณ...อึก...อะ...อ๊า...”

            สะโพกอิ่มลอยขึ้นจากโต๊ะในบางจังหวะ เขากอดคอคนตัวโตไว้แน่น หลับตาปี๋ด้วยไม่ต้องการรับรู้อะไร แต่ได้ไม่นานนักชีวอนก็ดันร่างให้ผละออกมาและกระชับเข้ามาใหม่ด้วยความใกล้ชิดที่เจ็บปวดผสมหวานล้ำ

            “อ๊า...” ความคับแน่นฝืดเคืองเพราะการเตรียมการอันน้อยนิดทำให้ฮยอกแจร้องดังยิ่งกว่าเดิม ขาเรียวแยกกว้างโอบรัดรอบเอวสอบ แต่เมื่อชีวอนพยายามดันร่างเข้ามา เขาก็แทบขาดใจกับความเจ็บผสมอดสูที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้โดยที่ไม่ใช่ความต้องการอย่างแท้จริงจากหัวใจ

            เขาเคยหลอกตัวเองมาเสมอว่าอย่างน้อย... ก็ยังมีอะไรกันด้วยความพิศวาส หากแต่ครั้งนี้มีแต่ความเจ็บในอก แม้จังหวะของการครอบครองจะเดินหน้าและราบรื่นมากขึ้น ทว่าคนตัวเล็กก็ยังเจ็บปวดทุกครั้งที่ชีวอนกระแทกกายเข้าหา และเรียกร้องเขาจากส่วนลึกให้ตอบสนอง สองมือใหญ่ประคองกายเล็กขณะดันร่างเข้าใส่ เสียงห้าวครางอยู่ริมหู พึมพำถึงความสุขสมที่ฮยอกแจสัมผัสมันได้น้อยนิด

            ใบหน้าหวานหันออกด้านข้าง พยายามปฏิเสธจุมพิตที่เรียกร้องพร้อมๆ กับร่างกายชีวอนที่จมลึกขึ้นทุกขณะ เขาบอกตัวเองว่าจะต้องไม่รู้สึก ไม่หวั่นไหว หากแต่ห้วงความสุขสมครั้งสุดท้ายที่สาดซัดก็ทำให้ต้องร้องครางระวิงและกระตุกกายปลดปล่อยความต้องการออกมาในท้ายที่สุด

            “อึก...อ๊ะ...คุณ...คุณ...ชีวอน” เสียงร้องขาดห้วงเมื่อกายหนายังคงแทรกเข้าออกเพราะชายหนุ่มยังไม่ถึงฝั่งฝันเช่นเขา ฮยอกแจตาลาย ตอนนี้ความเจ็บปวดเริ่มเลือนหายเพราะความสุขสมแผ่ซ่าน และเมื่อกายหนาย้ำเข้าหาหนักหน่วง เขาก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะลอยออกไปพร้อมกับคนตรงหน้าที่เร่งกายเข้าหา สะโพกอิ่มลอยปะทะกับหน้าตักกว้าง ตอกย้ำให้รับรู้ถึงความสุขสมล้ำลึกกระทั่งร่างสูงสั่นสะท้านปล่อยสายธารความต้องการเข้ามาในร่างเขาจนหมดสิ้น

            ฮยอกแจหอบอยู่บนโต๊ะ เขาพลิกกายตะแคงข้างกอดเข่าทันทีที่ชีวอนถอนร่างออกไป ความอับอายแผ่ซ่านทุกรูขุมขนเพราะรู้ว่าสภาพตัวเองในตอนนี้มันคงดูไม่ได้เอาเสียเลย

กลับไปอ่านต่อที่หน้านี้นะคะ

http://my.dek-d.com/dek-d/writer/viewlongc.php?id=977351&chapter=17