The Shadow Chap 23 :: ความจริง -WonHyuk-

The Shadow 

Chapter 23

NC WonHyuk

ร่างสูงอึกอักไปกับจุมพิตหวามไหวที่ประดังเข้าหาตัว ความโหยหาอันยาวนานถูกจุดขึ้นทำให้สติพร่าเลือน แทบไม่รับรู้ความจริง เขาถูกฮยอกแจหว่านล้อมด้วยจูบที่ตัวเองเคยสอน ถูกทำให้งงงันยามนิ้วมือร้อนผ่าวผลักเขาเข้ามาในบ้าน ผ่านห้องรับแขกด้วยจุมพิตร้อนที่แทบจะทิ้งเปลวไฟลามเลียพื้น และยิ่งกว่าเมื่อมาถึงหน้าประตูห้องนอน นิ้วร้อนสอดมือเข้าไปปลดเสื้อคลุมออกเป็นอย่างแรกจนเขาไม่ทันตั้งตัว

“อือ...อืม...” ชายหนุ่มเผลอไผลตอบสนองความร้อนที่อีกฝ่ายส่งมา ความคิดถึงที่เอ่อล้นผลักดันให้เขากระชับเอวเล็กเอาไว้ตามสัญชาตญาณ การกระทำทุกอย่างเริ่มดำเนินไปอย่างที่เคย แม้จะห่างมากว่าสามปีแต่ฮยอกแจก็ยังจำได้ดีว่าชีวอนชอบทำอะไรแบบไหนบ้าง และเมื่ออีกฝ่ายเริ่มคล้อยตามเขา เจ้าตัวก็ยิ่งพอใจ

ไม่เคยมีอะไรที่เขาจำไม่ได้ โดยเฉพาะบทรัก ร่างเล็กไม่สนว่าตอนนี้ตัวเขาจะป่วยหรืออยู่ในสภาพไหน นอกจากตั้งใจเล้าโลมให้ชีวอนหลงกลและทำตามคำสั่งของหัวใจแล้ว เขาก็ไม่คิดถึงอะไรอีก

สองร่างขยับเข้าหากันราวแม่เหล็กต่างขั้ว สิ่งเดียวที่ทำให้ผละออกจากกันได้คือเมื่อปลดเสื้อผ้าบางชิ้นออกจากร่างกาย ฮยอกแจกอดรัดตัวหนา ถ่ายเทความอุ่นร้อนของผิวเนื้อให้ชีวอนจนชายหนุ่มครางแผ่วในลำคอ หมดสิ้นซึ่งความอดทนที่ตั้งใจ

มือใหญ่เชยคางเรียวขึ้นมาก่อนจะกดจูบลงไปอย่างโหยหา ถ่ายเทความรู้สึกคิดถึงในยามห่างกันจนฮยอกแจแทบสำลัก หลังบางเอนลงไปโดยมีคนตัวโตประคองเอาไว้ ท่อนบนที่กำลังจะเปล่าเปลือยเสียดสีให้ความร้อนเพิ่มมากขึ้น ร่างเล็กหอบหายใจทว่าไม่ต้องการหยุดสิ่งใด เขาเดินหน้า เบียดร่างกายเข้าหาชีวอนอย่างไม่เขินอาย เพื่อให้อีกฝ่ายเติมเต็มความอ้างว้างที่ทับถมในใจ

“อือ...อ๊า...” เสียงหวานร้องคางเมื่อมือใหญ่รุกเร้าเข้าด้านในเสื้อ ชีวอนเดินหน้าเต็มที่อย่างไม่สนใจเงื่อนไขอะไรอีก ตอนนี้เขาเพียงต้องการคนตรงหน้า ความรู้สึกที่เก็บกดมานานดึงเขาให้เข้าหาฮยอกแจจนอีกฝ่ายร้องครวญเสียงขาดห้วง

“ฮึก...คิดถึง...ฉันคิดถึงนาย”  เสียงหวานหอบครางระรัว พอปากได้รูประเรื่อยลงไปถึงเรียวคางและคอขาว ฝังรอยจุมพิตร้อนแรงเอาไว้ตามอารมณ์ฮยอกแจก็แทบจะหลอมละลาย เขากอดชีวอนเอาไว้ พยุงตัวเองติดกับตัวหนาทั้งที่อีกฝ่ายกำลังหาความหวานจากร่างกายเขา

ชายหนุ่มไม่พูดอะไรนอกจากเดินหน้าสร้างความสุขสม ฮยอกแจถอยหลังกระทั่งขาเรียวถึงขอบเตียงนอน สองร่างก็ร่วงหล่นบนฟูกนุ่ม ร่างเล็กผอมลงไปจนแทบจมกับที่นอน แต่ก็ยังคงไว้ซึ่งความต้องการของเขาทุกอย่าง ชีวอนประสานสองมือลงไป ฮยอกแจก็กระชับมือกลับมาและแอ่นอกขึ้นตามลิ้นสากที่กำลังรุกรานเขา

ไม่มีใครพูดอะไรนาอกจากส่งเสียงครวญตามอารมณ์ร้อนที่ปะทุ ชีวอนรุกไล่เป็นจังหวะรวดเร็วฮยอกแจก็แทบจะไหม้เป็นจุลไปกับไฟที่สุมในร่าง ดูเหมือนอาการป่วยจะไม่ใช่เรื่องสำคัญในตอนนี้ ร่างเล็กร้องขอให้อีกฝ่ายเข้าใกล้ แนบเนื้อตัวเองเพื่อจะสัมผัสถึงความรักที่ห่างไปนาน

ชีวอนเองก็เหมือนจะเข้าใจ ชายหนุ่มแทบจะไม่ผละห่าง เขาโอบกอดเอาไว้ สร้างความสุขอันร้อนแรงไปพร้อมกับการกระทำอันช่ำชองที่คุ้นเคยในความทรงจำ

            กางเกงนอนขายาวถูกรูดออกไปจากเรียวขาขาว ฮยอกแจสะท้านวูบ เกาะไหล่กว้างเอาไว้เมื่ออีกฝ่ายซุกมือเข้าหาชั้นในตัวบางอย่างไม่รีรอ กอบกุมส่วนแข็งขืนปริ่มน้ำหวานให้เจ้าตัวครางสะเทิ้น หอบหนักหน่วงกับมือที่ไม่ยอมผละถอย

            “อ๊ะ...อ...อา...ชีวอน...” ใบหน้าหวานแดงก่ำจนน่ากลัวจะระเบิด ฮยอกแจลูบมือไปตามลาดหลัง ยิ้มอย่างพอใจกับตัวเองเมื่อสัมผัสได้ถึงรอยขรุขระที่เขาจำได้ แผ่นหลังชีวอนมีรอยแผล ต้นแขนก็มี เขาเห็นมันทุกอย่างแล้ว มั่นใจแล้วจริงๆ ว่าคนตรงหน้าคือคนที่รอมาแสนนาน

            นิ้วยาวเกาะกุมและรูดรั้งจนร่างเล็กแอ่นกายเอวลอย ความสุขสมคว้างอยู่ในทุกอณูร่างกาย เสียงหวานอื้ออ๊าไม่ขาดจังหวะ เนื้อนวลถูกบีบย้ำรัวแรงก่อนจะถูกกระชากประการสุดท้ายไปจากร่างน้อย ตอนนี้ทั้งตัวฮยอกแจขาวผ่องให้คนมองกลืนน้ำลายอย่างพอใจ ร่างนี้เป็นของเขาแต่ต้น ชีวอนก้มหน้าลงไปหายอดอกที่กำลังเบ่งบานรอเขา ขยี้ด้วยลมหายใจร้อนผ่าวแล้วตวัดลิ้นชิมความหวานพร้อมๆ กับมือที่ละเลงอย่างไม่ปราณีจนคนด้านใต้ดิ้นพล่าน เขาเหมือนปลาที่กำลังจะขาดอากาศตาย ฮยอกแจร้องโหย ครวญครางด้วยความพึงพอใจ กระแสคลื่นสวาทถาโถมในร่างเขา ฮยอกแจก็ทำได้เพียงเกาะไหล่กว้างและร้องเรียกชื่ออีกฝ่ายอย่างจำนน

 ฮยอกแจตัวร้อนไปหมด ไม่รู้ว่าเพราะพิษไข้หรือพิษรักกำลังเล่นงานเขาอยู่ เขาตอบสนองให้ชีวอนอย่างเท่าเทียม นิ้วมือเล็กเลื่อนลงไปหากางเกงขายาว ปลดมันออกด้วยมือตัวเองและชายหนุ่มก็สะบัดมันทิ้งอย่างไม่ไยดี สองกายเปลือยเปล่าเท่าเทียม ขยับร่างเข้าหากันราวจะหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวจนฮยอกแจตัวแดงไปหมด

ครั้งแรกหลังจากห่างหายไปสามปีทำให้ทั้งคู่ร้อนจนพรั่งพร้อมจนแทบจะรอไม่ไหว ทว่าทุกอย่างกะทันหันเกินไป ชีวอนยังคงคิดถึงและเป็นห่วงฮยอกแจก่อน เขาเร่งมือรูดกายเล็ก ให้ฮยอกแจปลดปล่อยก่อน คนตัวเล็กแทบจะร้องไม่เป็นภาษา เมื่อถูกคนคุ้นเคยทำร้ายด้วยอารมณ์ร้อนแรงก็ส่งเสียงลั่นห้อง สะอื้นในลำคอกับจังหวะรัวถี่จนต้องปล่อยสายธารสีขาวออกมาเต็มมือใหญ่

            ชายหนุ่มปาดเอาของเหลวเหล่านั้นมาเป็นตัวช่วย ทันทีที่นิ้วยาวชำแรกผ่านประตูสวรรค์เข้าไป ร่างเล็กก็กัดไหล่เขา ตาเรียวหลับปี๋ไปกับความเจ็บเสียด เนื้อนุ่มบีบรัดรุนแรงกับสิ่งแปลกปลอม ทว่าเจ้าของมันแยกเรียวขาเพื่อรับเอาทั้งหมดที่ชีวอนจะมอบให้ ชีวอนขยับถอย ฮยอกแจรัดเอวหนาไว้แน่น เขาไม่อยากให้ชีวอนไปไหน ต่อให้ต้องเจ็บปวดก็ยินดียอมรับมัน

            “อย่า...ไป...นะ...”

            “เจ็บมั้ย?...” เขาถามอย่างอดไม่ได้ เห็นร่างเล็กกัดฟันส่ายหน้า โพรงอุ่นร้อนขยับเข้าหานิ้วมือเขาเพื่อเรียกร้อง ชีวอนก็ครางในลำคอกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

            นิ้วยาวสร้างความคุ้นชินและเปิดทางที่ไม่ได้เจอกันกว่าสามปี ดันเข้าลึกและถอนออกมา รู้สึกถึงแรงบีบรัดอันโหยหา ชายหนุ่มก็แทบทนไม่ไหว ตอนนี้ทั้งสองกายเปลือยเปล่า ไม่มีส่วนใดที่ปกปิด ฮยอกแจเห็นคนตรงหน้าได้ชัดเจน ไม่ใช่ภาพลวงตาหรือความฝัน แต่ชเว ชีวอน ผู้ชายที่เขารักมากที่สุดอยู่ตรงหน้าแล้วจริงๆ

            “เข้ามาเถอะ...” เสียงหวานร้องขอ โอบกอดชีวอนเอาไว้ยามที่อีกฝ่ายจดจ่อความใหญ่โจที่ปากทางความรัก ยามชีวอนขยับแทรกกายเข้ามา ความเจ็บแล่นปราดจากการเสียดสีทว่าเจ้าตัวกัดฟันสู้ แม้จะรู้สึกเหนื่อยแต่ฮยอกแจก็ไม่ถอย เขาขยับเข้าหาชีวอนก็ดันเข้ามามากขึ้น สร้างอารมณ์ให้กระทั่งทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ฮยอกแจโอบล้อมตัวตนของชีวอนเอาไว้อย่างสมบูรณ์

            ร่างสูงโน้มลงมาจุมพิตขณะที่เริ่มขยับสะโพกเหมือนในอดีต ชายหนุ่มยังคงรังแกเขาได้อย่างทรมานและซาบซ่านเหมือนเก่า และคล้ายจะมากกว่ากับเวลาอันยาวนานที่ห่างหาย สะโพกหนาดันเข้าลึกสุด กระแทกจุดนั้นซ้ำๆ ให้ฮยอกแจดิ้นรน ร้องครางแหบโหยอย่างเสียวซ่าน ขาเรียวอ่อนระทวยให้ชายหนุ่มช้อนเข่าขึ้นรับจังหวะหนักหน่วงและกระแทกกระทั้นตามใจ ฮยอกแจต้องรับศึกทั้งจากด้านบนและล่างไปพร้อมกัน แต่เขาไม่หวั่นเกรง ส่งเสียงร้องขอการเติมเต็มที่ทำให้รู้สึกถึงความชิดใกล้ เอวหนากำลังขยับเข้าลึกและถอดถอนเร่งเร้าเพื่อความสุขที่ปลายขอบฟ้า

            ความเจ็บปวดแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร้องของความอ่อนไหว ร่างน้อยหอบครวญ ส่ายหน้าไปมาอย่างไร้หนทาง ชีวอนกำลังทำให้เขาใจขาด ลมหายใจอันน้อยนิดถูกริดด้วยริมฝีปากหนา ส่งลิ้นเข้ารุกรานเป็นจังหวะเดียวกับสะโพกที่กำลังโหมแรงเข้าหา ฮยอกแจน้ำตาไหล รู้สึกอิ่มเอมกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจนไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่กำลังรักเขาในตอนนี้คือชีวอนจริงๆ

            “อืม...ฮา...” ชายหนุ่มครางเครือ เบียดอกกว้างเข้าชิด สองปากรุกเร้ากันไม่แพ้ด้านล่างที่กำลังผลุบเข้าออก ฮยอกแจหายใจแทบไม่ทัน เหมือนร่างกายกำลังจะระเบิดและแตกเป็นเสี่ยง แต่หากต้องตายในนาทีนี้ เขาก็จะไม่เสียดายชีวิตสักนิด

            “ฮือ...อ๊ะ...อ๊า.....อา...ชีวอน...” เจ้าตัวร้องคราง หมดเรี่ยวแรงจนหอบโยน มือใหญ่จับให้ขาเรียวพาดบ่ากว้าง สะโพกอิ่มลอยหวือเข้าปะทะกับหน้าขาแข็งแกร่งที่รอรับ โพรงรักร้อนดูดกลืนชายหนุ่มมากขึ้น ทำให้ฮยอกแจรู้สึกถึงความลึกล้ำในร่าง ทั้งอึดอัดและแนบแน่น แต่ก็เต็มไปด้วยความรักเอ่อท้น ชีวอนขยับรุกล้ำ จุดปลายของแท่งยาวตอกย้ำให้ฮยอกแจสะดุ้งวาบกับจุดกระสันที่ถูกบดย้ำครั้งแล้วครั้งเล่า

ฮยอกแจตาลาย ความสุขสมแต่ละครั้งโยนเขาขึ้นจุดสูงสุดและเหวี่ยงร่างลงมารับความเสียวซ่านที่รอคอยอย่างถึงใจ เขาหอบจนตัวโยนรู้สึกเหมือนจะตายให้ได้ ร้องไม่เป็นคำ จิกนิ้วกับแขนยาวที่โอบรัดแล้วก็ผละไปจิกหมือน ร้องร่ำราวจะขาดใจทุกครั้งที่ชีวอนโหมแรงเข้ามาในร่าง เติมความอบอุ่นให้กับคืนวันที่โหดร้ายตลอดสามปี

            ร่างเล็กร้องไห้ออกมาเมื่อรู้สึกถึงความรักอันท่วมท้น แม้จะห่างไปนานแต่จังหวะที่ยังเข้ากันได้ดียิ่งทำให้เกมรักครั้งนี้ดุเดือด ชายหนุ่มดุดันเข้าหา พึมพำในลำคอไม่ได้ศัพท์ทว่าก็ยังก้มลงมาจูบเรียวปากอิ่มบวมที่ถูกขบย้ำจากจุมพิตนับครั้งไม่ถ้วนในคืนนี้ ฮยอกแจกอดรัดเอวหนา รู้สึกถึงระลอกคลื่นที่ถาโถมเข้าหาตัวราวกับคลื่นทะเลอันร้อนแรง มือใหญ่ยังคงรุกรานส่วนอ่อนไหว กระตุ้นให้มีความสุขไปพร้อมๆ กันจนร่างเล็กหอบหนัก

            ชีวอนตาพร่า มองร่างข้างใต้ที่กำลังตอบสนองเขา ฮยอกแจสวยทุกเมื่อไม่ว่าจะในยามไหน แม้จะมีน้ำตาบนใบหน้าในตอนนี้ก็ตาม ชายหนุ่มโน้มตัวลงไปจูบซับ ขยับสะโพกไม่หยุดหย่อนก่อนจะเร่งมือมากขึ้นจุดปลายฝันใกล้เข้ามา ฮยอกแจร้องคราง รับรู้ถึงแรงกระหน่ำก็กอดรัดร่างสูงเอาไว้ ชีวอนโหมกายหนักหน่วง เสียงสอดประสานถี่รัวทำให้เขาหน้ามืดขยับสะโพกกระทั่งปลดปล่อยน้ำหวานจากในร่างเข้าสู่ตัวฮยอกแจจนล้นปรี่ กายหนากระตุกติดกันให้คนรับสะท้านสะเทือนไปด้วย

            เวลายาวนานที่ไม่ได้รักกันทำให้น้ำขุ่นขาวมากมายจนบางส่วนหยดซึม ฮยอกแจหอบ อกบางสะท้อนขึ้นลงถี่ๆ กายเล็กยังไม่ได้ปลดปล่อยทว่าชีวอนก็เลื่อนมือมาพลางสบตา เห็นแววตาร้อนแรงนั้นแล้วฮยอกแจก็ยิ่งแน่ใจ เพราะอีกฝ่ายไม่เคยปล่อยให้เขาค้างคาแบบนี้ มือใหญ่รุกเร้าและกระทำต่อให้กระทั่งร่างเล็กถึงห้วงสวรรค์ครั้งที่สอง เสียงหอบหายใจดังกลบเสียงอื่นในความมืด แขนเรียวกอดชีวอนแน่นหนาราวกับกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไปกะทันหัน

กลับไปอ่านต่อที่หน้าฟิคหลักนะคะ