Bleeding Love Chapter VII :: All My Life ::

           “ดี!   งั้นอย่างแรกแสดงลีลานายให้ฉันดู มันมีดีแค่ไหนกันถึงเอาใจพวกเสี่ยๆ นั่นได้ตั้งเจ็ดปี”

            คยูฮยอนแสยะยิ้มกร้าว ไม่รอรับฟังคำทัดทานหรือร้องขอก็ตะโบมจูบลงบนใบหน้าหวานด้วยความรุนแรง ปากได้รูปกดลงทุกพื้นที่ตามใจอยาก ตัดขาดตัวเองจากเสียงค้านในลำคอของอีกคน ซองมินขบปากแน่นกับความเจ็บที่คยูฮยอนประเคนลงมาอย่างไม่ปรานีจนเลือดซึม ก่อนที่ฝ่ายนั้นจะลดลงมาถึง ตวัดเอาทุกส่วนของปากนุ่มมาครอบครองและส่งความรุนแรงกึ่งเร่าร้อนให้จนเจ้าตัวไม่ทันตั้งรับ

            ซองมินตัวสั่นด้วยความกลัว หวาดหวั่นกับความความรุนแรงที่อีกฝ่ายหยิบยื่น ไม่มีความอ่อนโยนเลยสักนิด ทุกการกระทำของคยูฮยอนทิ้งแต่ความร้ายกาจและรอยเลือดไว้ทุกพื้นที่จนหยดน้ำตาไหลไม่สิ้นสุด

            ซองมินกลั้นสะอื้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี....ไม่ขัดขืนเมื่อเสื้อตัวเดียวหลุดออกจากกายตามด้วยกางเกงอย่างรวดเร็วเพราะฝีมือของมือใหญ่ เนื้อขาวเนียนละเอียดเปิดเผยต่อสายตา เรียกความพอใจขึ้นชั่วครู่ก่อนที่คยูฮยอนจะลากร่างนั้นไปที่ฟูกเก่าและก้าวมาคร่อมไว้ทั้งตัว

            “ขาวแบบนี้น่ะหรอ พวกนั้นถึงชอบ”

            เขาไม่ตอบคำถาม... เพราะตอนนี้ใจมันร้าวรานจนไม่รู้จะกลั่นคำพูดยังไง สายตาหวานทอดมองศรีษะได้รูปที่ลดต่ำลงไปหาความหวานจากอกบาง พยายามปรามตัวเองเอาไว้แต่ความเสียวซ่านก็ปะทุในกายเพราะน้ำหนักมือและลิ้นของคยูฮยอนจนได้

            “คยู...อือ....อ๊ะ...” เสียงครวญแหบส่งให้คนกระทำย่ามใจ มือใหญ่เลื่อนลงต่ำกระทั่งสัมผัสถึงเนื้อผ้าชิ้นสุดท้ายจนเจ้าตัวสะดุ้ง ซองมินร้องปราม พยายามหุบขาเข้าหากันแต่คยูฮยอนกระชากมันลงจนขาดวิ่นในครั้งเดียวและเผยทุกอย่างปรากฏต่อสายตา

            “คยู...ฮือ...ได้โปรด ฉัน...อ๊า”  คำพูดทั้งหมดหายไปในลำคอเมื่ออีกคนเข้ากอบกุมส่วนหน้าของเขา ซองมินหอบสะท้านทั้งเจ็บและเสียวซ่านระคนกันเมื่อฝ่ายนั้นไม่ปรานีต่อเขา คยูฮยอนกระทำตามใจ รุกรานและเร่งเร้าทุกพื้นที่ตามความต้องการส่วนลึกในใจตนเองกระทั่งเสียงครางหวานล้ำแทรกเข้าในความคิด มือใหญ่หยุดทุกการกระทำ นิ้วที่รูดรั้งเปียกแฉะจากสิ่งที่คนตัวเล็กปล่อยออกมาเรื่อยๆ

            “มัวแต่นอนมีความสุขแบบนั้น คิดว่าตัวเองถูกบริการอยู่รึไง... อี ซองมิน ตอนนี้นายต้องบริการฉันต่างหาก!” 

            ชายหนุ่มดึงแขนเรียวขึ้นมาแรงๆ จนซองมินโยกตัวตาม ความต้องการที่พุ่งชันของตนปวดแปลบเพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย แต่เจ้าตัวก็พยายามเก็บมันไว้ ร่างเล็กเปลี่ยนท่ามาสร้างความสุขให้ ความไม่คุ้นเคยไม่ประสานั้นซองมินไม่บอก พยายามทำในสิ่งที่ตนเองคิดว่าใช่ไปตามเนื้อตัวและคนรักด้วยความรู้สึกรักจากหัวใจจริงๆ 

            หยดน้ำตาเปรอะเปื้อนบนอกหนาบางๆ เมื่อน้ำตาไม่ยอมหยุดไหล ซองมินร้องไห้...แต่ไม่ปริปากอะไร ได้ยินเสียงครางในลำคอของฝ่ายนั้นก็นึกดีใจไม่น้อยว่าเขาทำให้คยูฮยอนมีความสุขได้บ้าง

            แม้มันจะน้อยนิดแค่ไหน... ซองมินก็จะทำทุกวิถีทางเพื่อชดใช้ให้คยูฮยอน

            เสื้อตัวหนาถูกปลดออกอย่างสั่นๆ ด้วยมือเล็ก ซองมินก้มลงจุมพิตเงอะงะด้วยความไม่คุ้นเคย แต่ก็ทำเต็มที่ มือใหญ่เริ่มไม่อยู่นิ่งเมื่อสัมผัสหวานล้ำจากคนตรงหน้าปลุกเขาได้มากกว่าที่เคย คยูฮยอนกลั้นเสียงคราง แทบทนไม่ไหวเมื่อซองมินปลดกางเกงเขาอย่างง่ายดายพร้อมกับรูดมันลงทั้งหมดในคราวเดียว

            “คยู...ฉ...” หน้าหวานเงยหน้าเพื่อถาม ดวงตาคมทอดมองไม่ยี่หระ 

            “ฉันสั่งให้นายทำให้ฉันมีความสุข ไม่ได้ยินรึไง!”  เสียงทุ้มลงเข้มๆ เพื่อห้ามอารมณ์อ่อนไหวของตัวเอง คนตัวเล็กพยักหน้า กล้ำกลืนน้ำตาลงคอขณะก้มลงใช้ทั้งมือและลิ้นสร้างความสุขให้คนรัก

            กายหนาสั่นเทาด้วยความเสียวซ่านที่พุ่งเกินระงับ เรียวปากนั้นกำลังจะทำให้เขาขาดใจ คยูฮยอนเกร็งตัวแน่น ความต้องการขยายใหญ่จนแทบรับไม่ไหวแต่ซองมินก็ยังไม่ย่อท้อ เขาเหนื่อยทั้งหายและใจก็ไม่ยอมบ่น ขอเพียงได้ทำให้คยูฮยอนพอใจ จะอะไรซฮงมินก็ยินดีทั้งนั้น

            “พอแล้ว! ขึ้นมาได้แล้ว” เจ้าตัวสั่งเสียงดังลั่นเมื่อความต้องการกำลังจะปะทุออกมา หน้าหวานแหงนเงยด้วยความไม่เข้าใจในคำพูด

            “หมายความว่ายังไง?”

            “อย่าตีหน้าโง่ไปหน่อยเลย จะให้ฉันเชื่อว่านายไม่เคยงั้นหรอ” คยูฮยอนตวาดเสียงดัง ลุกขึ้นมาพลิกเกมส์ให้อีกคนลงไปรับข้างล่างและแยกขาเรียวออกกว้าง ซองมินตกใจหน้าตื่น พยายามร้องขอความเมตตาจากอีกคน

            “คยู...ฮยอน... ฉ...  คือฉัน” เขาพยายามจะบอกว่าไม่เคย ซองมินไม่เคยมีใครมาก่อนแต่คนตัวโตไม่ฟังกันสักนิด มือหนารูดรั้งส่วนหน้าให้จนร่างเล็กบิดกายระรัว ก่อนจะขบปากจนเจ็บเมื่อนิ้วหนาเบิกเข้าทางรักที่ยังไม่เคยถูกล่วงล้ำด้วยนิ้วยาวๆ จนซองมินอุทานเสียงดัง

            ความเจ็บเสียดปะทะในตัวเพราะฝืดเคือง ร่างเล็กร้องไห้... พยายามจะบอกด้วยความกลัวแต่คยูฮยอนไม่ยอมฟังเสียงใดๆ พอมากเข้าก็โน้มตัวลงมาบดเบียดปากได้รูปจนเสียงครางนั้นกลับมาอื้ออึงในลำคอ

            หยาดน้ำตารินไหลเพราะความไม่ปรานี มีแต่ความเจ็บที่กำลังเสียดแทงเขา ซองมินหอบหายใจจนตัวโยน หลับตาปี๋เมื่อนิ้วที่สองและสามตามเข้ามาจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บและจุก 

            “คยู...ฮ...ฮือ” เสียงหวานพร่ำร้อง อารมณ์ไหวซ่านแทบลดหายเพราะเจ็บกับนิ้วที่พยายามบดขยี้จนต้องสะท้านขึ้นอีกครั้งเมื่อมือหนาปะทะเข้ากับบางจุดที่ไหวซ่าน เขาเหมือนจะหายใจไม่ออก เหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำ ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ทำให้รู้สึกทรมานจนเหนื่อยสายตัวแทบขาด 

            “อา...อ๊า...คยู” ซองมินสูดปากลั่น ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อีกต่อไป ความเจ็บปวดถูกความเร่าร้อนบดบังเมื่อกายหนาเข้ามาบุกรุกและเบียดเข้ามาในครั้งเดียวกระทั่งเข้าถึงเพียงครึ่ง

            หยดเลือดซึมลงผ้าปูไหลรินลงมาเปื้อนเรียวขาขาว หน้าหวานแดงก่ำดวงตาก็บวมเป่ง ซองมินจิกผ้าปูจนแทบขาดคามือเพราะเจ็บเกินทนไหว ได้ยินเสียงห้าวดังแว่วเข้ามาในม่านความคิดจนนึกว่าความฝัน

            “อย่าเกร็ง... ซองมิน”

เขาพยายามผ่อนคลายก่อนจะสูดปากอีกครั้งเพราะคยูฮยอนขยับเข้าหาความยาวของส่วนหน้า ซองมินกัดปากแน่นกับน้ำหนักมือที่คยูฮยอนรุกไล่ นิ้วยาวรูดรั้งให้เขา ยิ่งทำให้ความต้องการพุ่งขึ้นแต่ยังคงความเจ็บแบบเดิมไม่ผิดเพี้ยน สะโพกหนาเริ่มขยับเบาๆ 

“อ๊า...ม..ไม่..นะ ...เจ็บ..อื้อ”  หยดน้ำตาไหลลงไม่ขาดสาย ร้องครางกับความสุขเล็กน้อยจากด้านหน้าปะปนเสียงสะอื้น ร่างเล็กส่ายหน้ารัว ไม่อยากให้กระทำการต่ออีกแต่ก็รู้ดีแก่ใจว่าอีกฝ่ายคงไม่หยุด ความหวาดหวั่นในอกเพราะความไม่เคย ความเจ็บปวดที่ไม่ได้รับการปลอบโยนและความรัก...ที่คยูฮยอนไม่มีให้เขาอีกต่อไปกำลังจะทำให้เขาใจขาด พอชาวงจังหวะพักหอบ ชายหนุ่มก็อาศัยจังหวะดันเข้าจนหมดในคราวเดียวทำเอาคนด้านล่างจุกและหอบโยน

            “จ...เจ็บ...อื้อ... คยู...เจ็บ” เขาพยายามร้องขอ ขาเรียวถูกยกขึ้นสูงเพื่อให้ง่ายต่อการสอดใส่แต่มันกลับยิ่งสร้างความอึดอัด คยูฮยอนเม้มปากนิ่ง มันคงนานแล้วที่ซองมินไม่ได้นอนกับใครมา ถึงได้คับแน่นและบีบรัดขนาดนี้

            “คยู...ซองมินเจ็บ ...ฮึก...ซองมินขอโทษ... ได้โปรด”  เจ้าตัวร้องไม่เป็นประโยค หยดน้ำตาไหลจนเปียกชื้นพร้อมกับดวงตาหวานที่ปิดสนิท ซองมินซบหน้ากับหมอน ร้องพร่ำถึงความกลัวของตนจนชายหนุ่มฉุกใจ

            “อย่าทำเป็นไม่เคยไปหน่อยเลย คนอย่างนายมันผ่านมาขนาดไหนแล้ว” คยูฮยอนฝืนตัวโน้มเข้าใกล้ทั้งที่ทุกส่วนของร่างเล็กกดดันเขาทุกทาง กายใหญ่ถูกโอบรัดกับความเต้นตุบของช่องทางหวานล้ำ

            “ไม่เคย..ฮึก...คยู...” ซองมินลืมตาขึ้นอย่างยากเย็นเพื่อร้องขอ ร่างเล็กฝืนตัวเองขึ้นโอบรอบคอหนาและกลั้นความเจ็บในลำคอเมื่อคยูฮยอนขยับสะโพกนิดๆ พร้อมกับจับด้านหน้าเขา

            “คิดว่าฉันจะเชื่อนายรึไง” มือใหญ่ดึงแขนเรียวลงขึงไว้กับเตียงขณะโยกกายเข้าหา เห็นใบหน้าหวานขึ้นสี ร้องครวญในบางจังหวะที่สัดส่วนของเขากระทบเข้าจุด ซองมินเม้มปากนิ่ง ไร้แรงจะขัดขืนและต่อต้านจนต้องพยายามหายใจเข้าปอดตัวเอง

            ทุกการกระทำของความไม่ประสาทำให้คยูฮยอนนิ่วหน้า ซองมินเอาแต่ร้องครวญปนเจ็บ ขาเรียวสั่นสะท้านทุกครั้งและเมื่อเขาตะโบมจุมพิตลงอีกครั้งก็ได้ยินเสียงร้องขอข้างหูแบบที่ไม่เคยฟังมาก่อนสักครั้ง

            “ฉันขอโทษ...ขอโทษ ได้โปรด ฉันไม่เคยให้ใคร... ฉันยอมให้นายคนเดียว”

            ดวงตาคมอ่อนแสงลงนิดกับคำนั้น ใจที่ยังอ่อนไหวเผลอหลงไปกับเสียงสะอื้นยอมปรนเปรอให้อีกฝ่ายจนร่างเล็กหอบสะท้าน กายบางบิดตัวด้วยความหฤหรรษ์ที่แทรกผ่านความเจ็บปวดเข้ามา ซองมินหวีดร้องเสียงดังอย่างสุขสมก่อนจะปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งแรกภายใต้ร่างสูง

            ร่างเล็กลืมตาขึ้นมาด้วยใบหน้าแดงก่ำและอับอาย หลักฐานความสัมพันธ์เลอะเต็มหน้าท้องก่อนที่จะอุทานเสียงดังเพราะคยูฮยอนพลิกกายลงข้างล่างและออกคำสั่ง

            “ทำให้ฉัน”

            “คยู...ม..ไม่ ฉัน...” เจ้าตัวพยายามจะปฏิเสธ แต่ดวงตากร้าวทำให้เขากลืนมันลงคอ เขาไม่เคยรู้ว่าต้องทำยังไง แต่ความเจ็บปวดและเสียวซ่านระคนกันที่เสียดแทงเป็นตัวนำทางให้ซองมินยกสะโพกขึ้นลงบนตักหนา ใช้แรงเฮือกสุดท้ายในร่างทำตามคำสั่งของเจ้าชีวิต ซองมินไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง ในเมื่อตั้งใจจะชดใช้แม้ว่าจะต้องเหนื่อยจนตาย เขาก็ต้องยอม

 เสียงหวานร้องลั่นยามกระแทกกายลงซ้ำๆ สะโพกอิ่มเบียดแน่นหน้าตักกว้าง คยูฮยอนครางรับในลำคอ ทุกส่วนภายในต้อนรับเขาดีเหลือเกิน ซองมินเองก็ไม่สนต่อความเจ็บปวดของตนเองนัก หวังเพียงแต่อยากให้อีกฝ่ายไปถึงความสุข หรืออย่างน้อยก็มีความสุขจากการกระทำของเขา

“อื้อ..อ๊ะ...ค...คยู”  ซองมินส่งเสียงหอบเครือ 

            คยูฮยอนเม้มปากนิ่ง ร้องครางอย่างอดไม่ไหวเมื่อช่องทางรักบีบรัดเขาแน่นหนาจนเจียนจะถึงฝั่ง สะโพกอิ่มกระทบลงเป็นจังหวะ พอเขาสั่งให้เร็วซองมินก็ทำตามแต่เต็มไปด้วยความเงอะงะ  ร่างเล็กพยุงตัวบนตักเขาวางมือไม้ไม่ถูกที่จนต้องรั้งให้วางบนอกและใช้อกหนาเป็นที่ค้ำ ใบหน้าหวานแหงนสูดปากเงยหน้ากับความเจ็บปวดระคนเสียวซ่าน แต่เพราะความเหนื่อยยิ่งทำให้ร่างตนเองโอนเอนและนั่นกลับเป็นการเพิ่มอารมณ์จนจังหวะสุดท้ายชายหนุ่มก็ลุกขึ้นมาจับตัวอีกคนนอนลงและดำเนินการต่อจนเสร็จสิ้น

            “คยู...อื้อ...อ๊ะ....จ...เจ็บ” เจ้าตัวร้องคราง ปากอิ่มห้อเลือดครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะแรงขบจากความเจ็บสั่นสะท้านที่ปะทะเข้ามาจากด้านหลัง หยดเลือดซึมเปื้อนจนทั่ว ยิ่งเห็นคยูฮยอนก็ยิ่งมั่นใจว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกของกายนี้ และเขาเป็นผู้ช่วงชิงมันมาได้

            ร่างสูงหลับตาส่งสะโพกเข้ารัวเร็วติดๆ กันอย่างสุขสมและอิ่มเอมในใจชั่วครู่ก่อนจะกระตุกร่างหลายๆ ทีและปลดปล่อยจนเต็มให้คนรับร้องครางเสียงสั่น ใบหน้าหวานเหนื่อยหอบ ทรุดลงหลังจากตัวหนาถอดถอนออกไป แทบสิ้นสติไปอีกครั้ง

                                                                      :: กลับไปอ่านต่อนะคะ ::

My Dear Meili Chapter 8 ก่อนพายุจะพัดโหม

ฮีชอลแกล้งทำตาซื่อใสแต่ร่างกายกลับเริ่มระอุตามมือหนาที่ซอกซอนมากขึ้น หานเกิงไม่ตอบคำถามใดๆ อีกเพราะรู้แน่แก่ใจแล้วว่าร่างตรงหน้ายอมเขาขนาดไหน ถ้าถึงขั้นนี้...ไม่ยอมให้เมียลงโทษก่อนอาหารเช้าจะมาถึง ก็คงเสียชื่อคุณชายหานเกิงแล้ว

ร่างบางหลับตาพริ้มเมื่อใบหน้าอีกฝ่ายค่อยๆ โน้มมาใกล้กระทั่งลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดข้างแก้ม หานเกิงกระซิบคำรักแผ่วเบาก่อนจะเริ่มบรรเลงมือไม้นวดตัวให้เมียจ๋าจนอีกฝ่ายครางอย่างสุขสมและยิ่งร้องดังขึ้นเรื่อยๆ ตามจำนวนผ้าผ่อนที่หลุดออกจากร่างกระทั่งไม่เหลือแม้แต่ชิ้นเดียวติดกาย...

สองร่างรับและรุกกันอย่างรู้ใจ พอฮีชอลถูกพลิกลงล่างเจ้าตัวก็ยอมอ่อนให้สามีรุกรานตามใจชอบ ความสุขสมเพิ่มพูนจนแทบเก็บกลั้นไม่ไหวทั้งมือใหญ่ที่รูดรั้งให้จนกายเขาขยายใหญ่ มืออีกข้างของฝ่ายนั้นก็ซอกซอนเข้าด้านในอย่างรู้จุด

“อ๊า...ท่านพี่ ตรงนั้นปวดจังเลย อื้อ...อีกครั้ง...อ๊ะๆ”  เสียงหวานร้องขอการเติมเต็มเมื่อนิ้วมือยาวของสามีสร้างความสุขให้ก่อน ร่างบางแยกเรียวขาให้อีกคนอยู่ตรงกลางพร้อมกับคล้องคออีกคนไว้แน่นเมื่อมือใหญ่รุกรานนวดเข้าลึก

“ข้ารู้...เจ้าชอบให้ข้านวดตรงนี้แล้วก็ตรงนี้ด้วย”

หานเกิงยิ้มกระหาย ดวงตาราวกับมีไฟสุมเมื่อแสดงให้ดูตามคำเอ่ย ปากได้รูปขบเม้มยอดอกสีชมพู ทั้งอีกมือก็ปรนเปรอให้ไม่ได้ขาดจนฮีชอลกัดปากครวญครางด้วยความสุขกาย

“วันนี้ข้าจะไถ่โทษให้เมียจ๋า ความผิดข้ามากมายแบบนี้จะยอมให้ทั้งวันและทั้งคืนเลยดีหรือไม่” ร่างสูงกระซิบเบาๆ  อาศัยจังหวะทีอีกคนเผลอสอดนิ้วเข้าลูบไล้ปากทางร้อนผ่าวจนคนด้านล่างกระตุก

“ทั้งวันทั้งคืนแถมต้องอุ้มข้าด้วยนะ”  ตาหวานมองขึ้นมาอย่างท้าทาย แล้วแบบนี้...หานเกิงหรือจะไปไหนรอด

“อุ้มตั้งแต่ตอนนี้เลยล่ะจ่ะ เมียจ๋า” มือใหญ่อาศัยจังหวะพลิกให้ร่างอีกคนคร่อมทับเขาพร้อมกับไถ่ความผิดตัวเองต่อจนฮีชอลไม่ทันคัดค้าน (แต่ถึงมีเวลาก็ไม่ค้านอยู่ดี)

แม้จะถูกดันให้นั่งทับตัวสามี แต่หานเกิงก็รุกรานเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทั้งร่างขาวนวลถูกประทับรอยแดงจนทั่วเรียกเสียงร้องลั่นไม่หยุดหย่อน ทำเอาคนรับใช้ด้านนอกเริ่มรู้แกว หลบออกไปด้านอื่นปล่อยให้นายทั้งสองใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่

...

“อื้อ...อ๊า...นิ้วท่าน” ฮีชอลส่งเสียงทุกครั้งที่มือใหญ่กระตุ้นถูกจุด สะโพกขาวแอ่นลอยทั้งที่ถูกประคองไว้ แขนเรียวกอดคอหนาคนหื่นไว้อย่างจำนนเมื่อหานเกิงตั้งแต่ไถ่โทษจนเขาจะไปถึงสวรรค์รอมร่อ

“นิ้วข้าทำไม...ไม่ชอบหรอ... “

ร่างบางเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบ ยิ่งเห็นแบบนั้นเขายิ่งยิ้มอย่างถูกใจ หานเกิงคานมือเข้าลึกด้วยนิ้วทั้งสามส่วนอีกข้างก็ไม่ยอมปล่อยจากด้านหน้า ปรนเปรอให้เรื่อยๆ กระทั่งฮีชอลเกร็งร่างขึ้นอย่างใกล้จะถึงจุดสิ้นสุดของอารมณ์

“ท่...ท่านพี่ ข้าจะ...ไม่ไหวแล้ว ได้โปรด” เสียงหวานร้องขอการเติมเต็มก็ได้รับการสนองแทบจะทันที หานเกิงขยับขาเรียวให้แยกกว้างสอดรัดรอบเอวเขากระทั่งเห็นสวรรค์รออยู่ ก็ตอบรับคำขอของฮีชอลทันที

“อ๊า...อื้อ..ท...ท่าน...”

แม้จะคุ้นเคยกับขนาดของสามีมานาน แต่ทุกครั้งที่ถูกล่วงล้ำก็พาลให้ใจปลิดปลิวอยู่ทุกครั้ง ฮีชอลร้องไม่เป็นภาษายิ่งมือใหญ่ช่วยเร่งเร้าข้างหน้าก็ต้องส่ายสะโพกรับอย่างสุขสม สัดส่วนใหญ่โตผลุบหายเข้าทางรักร้อนผ่าวที่บีบรัดแนบแน่นจนคนด้านในครางเสียงดัง

            “อา...เมียจ๋า...ของเจ้า...ช่าง” ร่างสูงจับสะโพกบางให้ขยับเข้าจนชิดแทบไม่มีพื้นที่ว่าง รู้สึกถึงความต้องการที่เต้นตุบตลอดร่างของตนแล้วก็ตัดสินใจพลิกร่างให้ฮีชอลเอนลงกับเตียงแล้วจึงเริ่มบรรเลงเพลงรักห้วงสวาท

            “อ๊า...ท่านพี่ แรง...อีก...อ๊ะ...อื๊อ...” ฮีชอลครางเสียงดังพร้อมจิกเล็บลงกับไลห่อีกฝ่าย สองมือกอดรัดรอบเอวสามีแนบแน่นเพราะสะโพกหนาส่งเข้าหาตามคำขอไม่ผ่อนแรง ขาเรียวขาวสะเทือนตามแรงกระทั้นจนตกไปข้างเตียงแต่มือหนาก็ยกขึ้นให้พาดไหล่ รั้งจังหวะความสุขทะยานสูงด้วยความเร็วหนักหน่วง

            “ฮีชอล...ของข้า เมียจ๋า..อา...” ร่างสูงโน้มกายลงบดเบียดจุมพิตร้อนจนแทบหายใจไม่ทัน เสียงหอบดังอึกอักในลำคอเมื่อทั้งร่างถูกรุกบนรุกล่าง เสียดแทงทั้งตัวและใจจนแทบละลายในอ้อมกอดสามี

            ใบหน้าหวานเหยเกเพราะความแรงที่สามีส่งมาเข้าถึงด้านในสุด ส่วนใหญ่โตเบียดเนื้อทุกพื้นที่ให้รู้สึก กระตุ้นอารมณ์อย่างร้อนเร่าทุกยามที่สะโพกสามีสอดใส่เข้าด้านใน สองขาแยกออกกว้างรับน้ำหนักที่อีกฝ่ายถาโถมอย่างพร้อมใจจนกระทั่งความสุขครั้งแรกกำลังจะถึงจุดสิ้นสุด

            “ท่านพี่ข้า..จะ..อ๊า...ฮึ๊”  ร่างบางบิดตัวเกร็งด้วยฝั่งฝันลอยเข้าใกล้ เห็นแบบนั้นหานเกิงก็ยกสะโพกบางแอ่นลอยและเดินหน้าเต็มที่เพื่อเร่งให้เมียจ๋าถึงสวรรค์จนคนด้านล่างกรีดร้องเสียงดังและปล่อยหยาดหยดร้อนเปื้อนทั่วร่าง

            ร่างบางหอบหายใจครางระทดระทวยทั้งที่ยังมีส่วนของสามีค้างคา เปิดตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่โน้มกายลงจุมพิตก็ตอบรับแต่โดยดีก่อนทรุดลงอีกนิดเมื่อหานเกิงจับให้ลุกขึ้นและคว้าเสาเตียงด้านหนึ่งไว้แน่นโดยมีร่างของอีกฝ่ายแนบสนิทที่เบื้องหลัง

            “ท่านพี่... “ ฮีชอลครางเสียงอ่อนด้วยรู้ว่าสามีกำลังจะทำอะไร เห็นใบหน้าคมยิ้มหวาน จูบแผ่วเบาที่หลังไหล่นวลเนียนไล่เรื่อยถึงเอวขาวก่อนจะยกมันขึ้นจนสองขาเรียวแยกกว้างให้เข้าเข้าประชิด

            “ข้าทำผิด...ก็ต้องไถ่ความผิดให้เมียจ๋า ข้ารู้ว่าเจ้าชอบท่านี้”  กระซิบให้อีกฝ่ายขนลุกเพราะน้ำเสียงรู้ใจนั้นดังข้างหู หานเกิงลูบไล้ส่วนหน้าที่เริ่มจะตื่นตัวอีกครั้งพร้อมกับรุกรานสะโพกเข้าเต็มกำลังจนทั้งหมดหายเข้าสู๋ทางที่คุ้นเคยให้ฮีชอลเชิดหน้าครางลั่นห้อง

            เอวบางไหวสะท้านเมื่อมือใหญ่ลูบไล้ให้จนทั่วร่าง โดยเฉพาะเม็ดยอดสีสวยที่แข็งชันพอกันกับส่วนหน้า หานเกิงก็ยิ่งได้ใจหยอกเย้ากระทั่งฮีชอลพร้อมรับความรักของเขา

            ร่างบางขยับกายเอนลงตามมือใหญ่ก่อนจะปิดตาครางอื้อเมื่อสามีเริ่มส่งแรงเข้าหาเป็นจังหวะแทบขาดใจ สองนิ้วจิกลงกับเสา เกร็งไปทั้งร่างจนคนด้านหลังก็ครางไม่แพ้กันเพราะทุกส่วนของเมียจ๋ารัดเขาแนบแน่น หานเกิงเดินหน้าเร่งความเร็วจนเสาไม้เริ่มสั่นคลอน แต่ไม่มีใครยอมออมแรง ฮีชอลสู้กับสามีด้วยหลังกายแน่นหนา อีกฝ่ายลงน้ำหนักมือกับส่วนหน้าเขาเท่าไหร่เจ้าตัวก็บีบรัดและสนองรับจังหวะเร็วแรงเท่านั้นจนลมหายใจแทบปลิดปลิวกับความเสียวซ่านที่ซึมลึก

            “อ๊า...อย่าหยุด...ท่านพี่..อื้อ.ข้า..อ๊าๆๆ” เสียงหวานร้องไม่เกรงใจใคร ไม่สนใจว่าใครจะได้ยินบ้าง ก็ตอนนี้เขาไม่มีสติจะคิดอะไรอื่นนอกจากยินยอมรับความเร่าร้อนจากสามีแต่โดยดี

            แขนเรียวผละจากการกอดเสามาลงกับพื้นเตียง ปล่อยร่างให้ซบกับพื้นไม้โดยที่ด้านหลังยังไม่หยุดพัก สะโพกอิ่มแอ่นลอยสร้างความหฤหรรษ์ให้อีกจนหานเกิงแทบปลดปล่อย ร่างสูงเร่งความเร็วติดๆ กันจนทั้งตัวเมียจ๋าสั่นคลอน กระทั้นแรงเข้าหนักหน่วงถี่รัวและสุดท้ายก็พ่นพิษด้านในจนคนรับสะดุ้งเฮือก

            ตัวหนาๆ เอนซบหลังขาวเนียนของอีกฝ่าย อ้าปากหอบอากาศเข้าปอดอย่างหลัวว่าจะขาดใจเสียให้ได้ คนด้านล่างเองก็ไม่ต่าง ฮีชอลพลิกตัวกลับมาหารับจุมพิตหวานๆ จากปากได้รูปก่อนจะหลุดครางเพราะมือสามีไม่ยอมปล่อย

            “ท่านพี่...อา...อย่า..เพิ่ง”  ร้องปรามเสียงขาดห้วง ฮีชอลเบิกตาโตเพราะสามีขยับเข้าประชิดอีกครั้ง ถึงได้รู้ว่าเวลาเพียงไม่กี่นาทีก็ทำให้เจ้ามังกรตัวร้ายผงาดอีกแล้ว

            “ไม่ได้ๆ ความผิดข้ามากมาย จะเว้นช่วงนานไปไม่ดี”

            “ท่านนี่มันร้ายนัก!”  ทั้งว่าทั้งส่งค้อน ก่อนที่ทุกอย่างจะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงครางและใบหน้าแดงก่ำอีกครั้ง และอีกครั้งจนไม่รู้ว่าอาหารเช้าไถ่โทษของมื้อนี้จะจบลงที่ยามใด เพราะสองร่างไม่ยอมกันเอาแต่ผลัดกันรุกและรับ หานเกิงไถ่ความผิดตนครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ฟังเสียงคัดค้านของเมียจ๋าเพราเต็มใจจะอุ้ม ส่วนอีกคนก็เลยอ่อนกายและอ่อนใจ ยอมให้สามีตักตวงความหวาน รีดพิษสงจากตัวจนแทบสิ้น

           

            “พี่หยวน... พี่ว่าเมื่อไหร่นายหญิงกับนายผู้ชายจะออกมา นี่ก็เย็นมากแล้วนะ” เฮอันนั่งมองสำรับอาหารที่เตรียมไว้ตั้งแต่รุ่งเช้า จนกระทั่งเที่ยงผ่านไปก็ต้องอุ่นน้ำแกงอีกครั้ง

            และจนถึงตอนนี้...นางเคี่ยวน้ำแกงจนจะไหม้คาหม้ออยู่แล้ว

            หยวนซื่อถอนใจ ส่ายหน้าด้วยความไม่รู้พอๆ กัน ขนาดเขาไม่ได้ทำอะไรมาก นั่งเฉยๆ ยังหิวมาก มื้อเที่ยงที่ผ่านมาซัดข้าวไปเสียสามชามถึงจะอยู่ท้อง แล้วคนสองคนในห้องเอาอะไรเป็นพลังงานกันหนอ

            เด็กรับใช้สองคนนั่งเท้าคางมองหน้ากันแล้วถอนใจทั้งคู่... ถ้าขืนเอาอาหารไปวางหน้าห้อง มันต้องบูดไปก่อนที่เจ้านายจะออกมาเจอแน่ๆ

            “นายผู้ชายนี่แรงเยอะเนอะ”  นางอดจะพูดออกมาไม่ได้เมื่อมองตะวันดวงโตลับตรงมุมขอบฟ้าและยังไม่เห็นเจ้านายโผล่ออกจากห้อง

            “นายของเจ้าก็แรงเยอะเหมือนกันล่ะน่า ตวัดแส้ทีข้านี่กลัวจะหัวหด” หยวนซื่อได้ทีเอ่ยขึ้นบ้าง

            “แต่นี่ไม่ได้ใช้แรงที่แขนนะ...” เฮอันพูดเองแล้วก็อายเอง หน้าใสๆ นั้นแดงก่ำจนคนมองลอบหยิกแก้ม นั่งหยอกนั่งเย้ากันตรงนั้นระหว่างรอหาสำรับกับข้าว

            “แล้วถ้าไม่ออกมากันกระทั่งรุ่งเช้า เรามิต้องแห้งเหี่ยวตรงนี้หรอ”

            หยวนซื่ออดจะถามออกมาไม่ได้... เมื่อคืนเขาก็หลับข้างนอกไปทีแล้ว ดูท่าว่าคืนนี้อาจต้องนอนเฝ้านายหน้าห้องอีกครั้งก็เป็นได้

            “ข้ามวันเลยหรอ? พี่หยวนพูดให้ข้าตกใจไปได้”

            หยวนซื่อยักไหล่ด้วยกริยาปลงๆ ไม่พูดอะไรอีก...ถึงจะข้ามวันข้ามคืนอีกกี่วันบ่าวอย่างพวกเขาก็ต้องนั่งเฝ้าไปเท่านั้น

            เกิดมารับใช้ทั้งคุณชายหานและคุณชายชอล... ชาตินี้หยวนซื่อมีก๊ำ...มีกรรม

                                                                                    60 % นะคะ